Coco baby !

· 1 reactie ·

Het is gebeurd: Mama kocht een “superfood”. In de Jumbo nog wel! Kokosolie welbepaald.
De beschrijving op de pot en de website zijn alvast veelbelovend: goed voor huid en haar, bevat korte vetzuren die sneller door het lichaam worden afgebroken en dus makkelijker te verteren blablabla.
Het zij zo. Ik maak een slaatje met gebakken appel.
De pot staat in het zicht.
Laat ik even testen hoe dat spul hier marcheert. Ik open de pot, een witte harde (?) substantie met weelderige kokosgeur die aan Hawaiaanse stranden doet denken, gaapt me aan met haar “Eat-me-superfood-vet-ogen”. Ik neem een lepeltje (lees: schraap een lepeltje) uit de pot en laat het in de hete pan vallen. Gezien het smeltpunt van de substantie op 24°C ligt, veranderd het spierwitte klompje vrijwel meteen in een doorzichtige olie die zich gezapig over mijn pannetje verspreid. Bij het zien alleen al voel ik me goed. Het ruikt ook lekker naar kokos, pluspunt 1, enkel voor de liefhebbers natuurlijk. Ik leg de appeltjes erbij.
Geen spatten, pluspunt 2. De appeltjes kleuren heel mooi en van aanbranden geen spoor, pluspunt 3.
Dit laatste kan ook aan de antikleefpan (Ikea, 2€) hebben gelegen :)…
De appeltjes zijn gebakken. Mooi goudgeel, de kokosgeur is verdwenen (stel je voor elke toekomstige biefstuk met kokossmaak!).

Dag 2 met de pot in huis, geef ik mijn baby een aardappeltje met kip en champignon en – u raadt het goed –  kokosolie!
Want ook voor kleine snuiters is het gezond. Ik voeg ook wat vitamine D druppels toe aan het papje. (lees: Kind en gezin zegt dat de zon te weinig schijnt in België… nee toch)
Wat een superfoodpapje, gaat vlot binnen, wat een superbaby !

Eerste belevingen met ‘superfood’ kokosolie:
Merelmama is positief, men zegge het voort !

Zondagse zondag

· Een reactie plaatsen ·

Wat doen we op een zondag? Zonnetje schijnt in de keuken, babytje schuift vrolijk rond de living, de taart staat in de oven en het stoofpotje pruttelt zachtjes op het vuur. The good life as they say. Zalig gevoel om terug geluk te vinden na een groot “ongeluk”. Een altijd blije dochter helpt daar ook heel veel in. Haar “tata” en “wawa” maken mij instant happy, zelfs om 6u in de ochtend.

Gisteren had ze een baby date. Een vriendin met kindje van bijna even oud. Enthousiaste Merel volop aan het ‘kennismaken’ met de nieuwe bezoeker in de living. Ik zet ze recht tegenover elkaar. De eerste blikken kruisen elkaar. Enthousiaste Merel kijkt afwisselend naar de baby en naar mama en weer naar de baby en weer naar mama. Is dit wel goed? Ze begint te lachen, baby denkt er het hare van. Vervolgens trekt enthousiaste merel de plastieken giraf uit de handen van baby. Baby vindt het ok. Enthousiaste Merel lacht luidop (“Mijn giraf!”) Vervolgens belandt giraf op hoofd baby onder luid enthousiast gegiechel van baby Merel. Baby kijkt opnieuw, draait zich om en schuift weg, de living in. Ach ja, klikt het niet, dan botst het.

IMG_20151010_123050421Zalig pure babylogica 🙂

Out with the old, in with the new !

· Een reactie plaatsen ·

Heel de avond, grote IKEAdoos en een traantje verder. Dochterlief haar kleerkast opgeruimd. Nostalgisch (hoor mij, het klein schaap is amper 9 maand oud!) legde ik het allereerste kledingstuk dat ze ooit aan haar kleine lijfje had (een witte body met een schattig paart ballerina’tje op) onderaan in de doos, zachtjes hopend op de volgende draagster… Was ze dan zo klein mijn kleine meid?? Ik kan het mij al moeilijk meer voorstellen. Wat moet het dan zijn met mijn eigen mama denk ik soms? Zij zat er waarschijnlijk bijna 28 jaar geleden ook zo te kijken ! Het gaat zo enorm snel… Ondertussen dochterlief in dromenland en mama in computerland. Zuchtend denk ik: “Was mijn eigen kleerkast opruimen ook maar zo makkelijk.
Zomer klaar, zomerkleren weg, volgend jaar kan ik er niet meer in.”

Al een geluk, kan ik er zelf, hopelijk (!) volgende zomer wel nog in 🙂

Kast weer klaar om terug gevuld te worden! Gelukkig helpen oma en Tante Katrien daar ook goed bij, hihi.

XXX

Fireworks in my mind

· 2 reacties ·

Vuurwerk, waarom vind ik het zo -belachelijk- romantisch?…Waarschijnlijk omdat ik als puberende bakvis altijd gedacht heb: “Wacht maar later, als ik met mijn schoonste lief zal kijken, DAN zal het pas vuurwerk zijn” ! Maar meer waarschijnlijk is dat ik teveel nadenk TIJDENS het vuurwerk!? Dus ja, wat is er dan het “romantischst”, mijn gedachten of die fonkelende pijlen in de lucht? Geen idee 🙂

Nu tijd voor iets minder en helemaal niet romantisch: scheidingspapieren… Waarom heb ik ook als puberende bakvis gedacht: “Wacht maar als ik een schoon lief heb, dan is het voor ALTIJD EN ALTIJD en ik ga dat beloven tegenover jan en alleman en in ’t groot en in ’t breed liefst ook nog eens…” Helaas niet. Helaas behoor ik ook -op mijn 27, what’s another year- tot de grote hoop van “mij-is-het-niet-gelukt”-mensen. Tegen wil en dank. Die papieren lezen en daarin zwart op wit zien staan dat ik: Jolien Brys geboren te Beveren op 19 november 1987 er NIET in geslaagd ben EN ter onderlinge overeenkomst (want zo heet dat dan) wil overgaan tot een scheiding. Nee eigelijk niet.
Ik had geen scheiding voorzien in mijn puberende mind-map dacht ik?
Waar heb ik het bordje gemist? Waar heb ik de verkeerde afslag genomen? Ik zal het nooit weten. Misschien hoeft dat ook niet.  Misschien moet ik gewoon verder de berg op gaan? Door de zure appel, want dat is eigenlijk de beste oplossing, dat weet ik zelf ook. Toch even doorbijten… Op het einde wacht mij wel terug een ECHT romantisch vuurwerk.

Althans dat hoop ik vurig, how obvious. keep-calm-and-get-a-divorce-9

X

Oud, ouder, oudst…?

· Een reactie plaatsen ·

De ouder, de grootouder. Een werelds verschil (?), maar even nauw aan het hart. Respect voor de ouderen groeit stilletjesaan naarmate je zelf ouder wordt. Nu ik zelf ouder (letterlijk en figuurlijk) ben is dit inderdaad enkel groter geworden. Je eigen grootouders aantreffen in een toestand waar je van schrikt, waar je bij aanvoelt dat het niet oneindig is, is pijnlijk. Je wil dat ze goed zitten, gezellig, warm, zonder veel moeite kunnen leven en genieten van elkaar zolang ze die tijd nog hebben. Of als ze elkaar niet meer hebben, dat ze zolang mogelijk zelfstandig en waardig kunnen blijven. Het besef dat je niet langer voor jezelf kan zorgen moet heel erg hard aankomen. Want je blijft binnenin nog altijd dezelfde. Je zelfde gekke of onbezonnen zelf.

Alles komt goed, voor alles is een oplossing en die moet gezocht worden. Gelukkig. Zoveel dingen lijken soms zo onbereikbaar of moeilijk, terwijl als je blijft stappen, kom je vanzelf de berg wel op. Het gaat soms traag en heel erg moeilijk, maar zolang je vooruit blijft gaan, ben je goed bezig.

En ik spreek uit ondervinding: tijdens de steilste klim, kom je vaak de mooiste bloemen tegen.

Xxx

Nou, DIE is goed gelukt !

· Een reactie plaatsen ·

Riep de Nederlandse verkoopster toen ze keek naar Merel in de buggy, alsof het kind een taart was! Het als een compliment nemend, ging het gestoef verder. “Wat een snoezig kind, zo vrolijk! Dit is niet gewoon seg!” en dan het altijd terugkerende en onvermijdelijke “Is die altijd zo???”  Denkt: ‘Nee hoor, ik drogeer mijn kind lichtelijk alvorens we ons publiekelijk vertonen’… 😀 Hoopvolle Nederlandse blikken kijken vervolgens richting ‘papa’. “Nog zo eentje maken??”
Die Hollanders toch 😉 IMG_3570

’t Is weeral voorbij

· Een reactie plaatsen ·

IMG_3767DSC_5073IMG_3615 (2)

mooi

Wat een mooie dag moest worden, werd een nog mooiere ! Alles wat mama wou: 7 zonnen, een flinke uitgeslapen meid met een fonkelende glimlach, lieve mensen en een gezellig feest met lekker eten. Met speciale dank voor de opstellers en afbrekers, fantastische mensen waar ik altijd op kan rekenen, op elk moment, voor elke gelegenheid. Een dikke merci!
’s Avonds de dag afgesloten met een kopje thee onder de sterren en een tevreden lach op mijn gezicht, meer moest het niet zijn en kon het ook niet worden… ❤