Categorie: Leuk

Nest

· Een reactie plaatsen ·

Soms is het tijd om het wollige nest te verlaten. Het nest dat je gedurende jaren hebt opgebouwd.  Dag per dag heb je, je eigen plaatsje verdedigd en ingericht. Takje per takje, babbel per babbel, project per project. Als dan de dag komt dat het nest voor jou af is, is dat best confronterend. Het is toch mooi? Het is toch goed? De medebewoners zijn wel leuk? Je wil wel gewoon verder doen, maar toch wringt er iets. Het nest is ‘ok’ maar dat is het dan ook. Jij bent niet ‘ok’ met het idee om er nog langer in te blijven zitten. Wachten op… op wat eigenlijk ? Er zijn veel dingen in het nest die zeker niet ‘ok’ zijn…

Het is een druk komen en gaan in het nest. Meer gaan dan komen meestal. En telkens er een bewoner weggaat, zie je een glimp van de buitenwereld. En telkens wordt die glimp aantrekkelijker. En telkens vraag je ook waar de andere naartoe gaan en hoe het daar is/zou zijn…
De meesten komen nooit terug van de buitenwereld. Enkele wel en die komen dan terug met het verhaal dat “het ergens anders ook altijd iets is”. Een magere troost, lijkt mij. De meesten blijven weg en zijn ook (heel) blij dat ze weggaan. Dat is toch een raar idee?

Het hoofd buiten het nest steken is al niet simpel. Het rijmt niet met vertrouwen. Het voelt alsof je het nest bedriegt. Jij, die gaat kijken hoe het ergens anders zou zijn en dan nog wel allemaal achter de rug van de medebewoners, stel je voor! Je mag er ook niks over zeggen over je tripjes naar andere nesten. Het is geheim. Het moet tussen de werken door. Met leugentjes om bestwil soms… wat vreselijk van jou om zo te doen. Het ligt niet in je aard om te bedriegen en te liegen en toch…

Dan komt de dag dat je het letterlijk moet zéggen dat je naar een ander nest gaat. Dat alles al geregeld is. Dat ze op jou staan te wachten… 
Dat je eigenlijk vals geweest bent en het nest definitief gaat verlaten. Dat doet pijn. Dat is niet simpel. Je krijgt het niet goedgepraat in je hoofd, het past niet bij samenwerken en vriendschap. Maar toch weet je dat het in het andere nest beter zal zijn. Of dat denk je toch. Of misschien ook niet? Je weet het niet en dat is het moeilijkste.

Het andere nest is veel dichterbij. Misschien té dichtbij? Er komen wel opties open om andere dingen te doen, meer tijd. Dat willen we toch allemaal? Meer tijd. Terwijl de hoeveelheid tijd voor iedereen op aarde gelijk is. Maar het idee om ‘meer tijd’ te hebben is aantrekkelijk voor bijna iedereen. Vooral voor mama’s en papa’s. Zij hebben (een) klein(e) tijdvretertje(s) in huis. Daar kijk ik naar uit. Geen gehaast meer na(ar) school, meer fietsen, meer dochter, minder auto, meer ‘tijd’. En ook naar het nieuwe nest natuurlijk met nieuwe mogelijkheden, spannende dingen, nieuwe bewoners en nieuwe vanalles eigenlijk. Even terug alles leren, terug van af nul beginnen. Focus verleggen, beeld verruimen.

Ready –  set – go! 

Kus
-X-
Merelmama

PS: aan ons eigen nest bouwen we rustig verder, dat nest snel verlaten ligt niet meteen binnen mijn/onze betrachtingen 😉 

Komen spelen

· Een reactie plaatsen ·

Vorige week vrijdag is het de eerste keer “komen spelen” doorgegaan. Mijlpaal 300465 ofzo?
Een vriendinnetje van school dat komt spelen IN de vakantie bij ONS thuis, stel het u voor! De bel gaat. Met haar hoofdje schuin van schaamte en op haar teentjes draaiend doet ze de deur open (of ik, ze kan de voordeurklink nog niet draaien). Aan de andere kant van de deur staat net hetzelfde meisje, maar met blonde krulletjes en ook draaiend met haar voetjes. Daarachter staat een enthousiaste mama die duidelijk de instructies van het “komen spelen” nog eens overloopt. “M-tje, je mag hier nu met Mereltje spelen, mama gaat eventjes weg en dan kom ik straks terug om je te komen halen”. M-tje, is wel blij en besluit toch maar binnen te komen. De mama van M-tje drukt me op het hart om te bellen als er iets niet oké is. M-tje is de laatste dagen een beetje ziekjes geweest (zo gaat dat in vakanties).
De meisjes komen in de living en Merel vliegt meteen naar haar speelhoek. Fier als een gieter toont ze haar speelgoedjes. “Ja hoor M. (want échte vriendinnen hebben altijd voornamen met dezelfde letters, duh) DIT is mijn step en ze is van Peppa Pig” (stem slaat over van trots). Dan gaat ze naar haar bord: “en dit is een bord en je kan er op tekenen met krijtjes maar nu niet want dan zijn onze kleren vuil en dan is mijn mama niet blij” Haha, brainwash check :p! Ik hoor net mezelf bezig toen ik zelf klein was. Even fier en opgewonden als er iemand op mijn terrein kwam.
Ze beginnen met de popjes te spelen en ik trek me terug in de zetel, met een boek.
Waw, nice… Dit moet ik meer doen! De meiden spelen heel flink en zelfstandig. Ik luister geamuseerd vanachter mijn boek mee. Na een uurtje besluit ik een pannenkoek te bakken. Ze mogen helpen met het deeg en wachten flink tot alles klaar is. M-tje heeft er toch niet zoveel zin in, maar slurpt rustig van haar fruitsapje. Merel eet er dan wel 2 op (die is in een soort pre-winterslaap-eet/boef-modus gegaan tegenwoordig).
Ze spelen nog wat verder. Ik haal de plasticine boven en ze beginnen lustig rolletjes te rollen en pannenkoeken te bakken op het Ikea-tafeltje. Als het bijna ophaaltijd is, begint M-tje zachtjes te snikken. “Ik wil naar huis….” Ocharme, het kind is doodop. Zo drie-en-half uur spelen aan één stuk is toch wel vermoeiend blijkbaar. Ze zijn nog net geen 4 jaar. Ik zet nog even een tekenfilm op en ze ontspannen nog even in de zetel. De bel gaat. Enthousiaste mama pikt M-tje weer op en na een enthousiast uitgezwaai zakt Merel neer in de zetel. Pfff wat een vermoeiende middag denkt ze. Ik denk: het schattige begin van een mooie vriendschap…

Fiere kus
-X-
Merelmama

Merelpraat (2)

· 1 reactie ·

K3 zingt: “Steek je hoofd niet in het zand…”
Merel grinnikt: “Mama, je mag je hoofd niet in het zand steken hé? Nee, want dan komt er zand in je ogen!!”

K3 cd speelt in de auto (hoera):
Merel vraagt verbaast en een beetje droog: “Mama, waarom zingt K3 altijd over Amerika?” –> Zeer goeie vraag, ik zou het ook niet weten wat ze daar verloren zijn… !

Mega Mindy parodie op TV (door meneer de Burgemeester van Samson):
“Ik ben een gewone meid…”
Merel verontwaardigd: “Mama, jongens kunnen geen meiden zijn hé?”

Merel fier bij de opvang tegen een andere mama in de gang (zonder dat ik er was):
“Hallo, ik ben Merel en ik ben op het vliegtuig geweest met mijn mama en papa”.
Die mama kende mij dan toevallig en liet het mij weten achteraf  *uberschattig!!*

Merel als ze boos is en iets niet krijgt:
“Mama als je dat niet geeft, ben je niet meer mijn beste vriendin!”
–> 5 minuten later komt ze meestal knuffelen “Jawel hoor mama…”

Merel slaapt soms zonder pyjama in deze temperaturen:
“Mag ik nog eens in mijn spleetje slapen dan?”

Merel begint een hele uitleg tegen de osteopate:
“Mijn papa is nog niet thuis, want die is aan het werken in ons huisje. In mijn kamer, want ik heb een groooote kamer (beeldt uit met haar beide handjes in de lucht)”.

We rijden voorbij de werf en Merel kijkt in de achteruitkijkspiegel naar mij:
“Wie woont er hier mama?” Ze kijkt me aan met deugnieten oogjes en opgetrokken schoudertjes. “Wiiijjjj !!!” roept ze meteen erna.

Merel na het zoveelste compliment van een wildvreemde op haar haarkleur:
Vreemde: “Oh, jij hebt een mooi kleurtje he!”
Merel (droog als maar zijn kan, snapt de heisa niet rond haar haarkleur): “Ja, rood”.

Merel ‘slang’

  • “Babette” = een slabbetje
  • “choetoetje” = yoghurtje
  • “de patatjes knijpen he mama” = puree maken van de patatjes
  • “psht psht opdoen” = (al dan niet ingebeeld) wondje ontsmetten *roll eyes*
  • “frietjes” = synoniem voor ovenkroketjes
  • “chippekes” = cornflakes

Eigenlijk allemaal woordjes die ze wel al kan zeggen, maar we verbeteren haar gewoon niet dikwijls omdat het zo schattig is….*we’ve all done it!*

Kus
-X-
Merelmama

Merelmama goes ECO (2)

· 1 reactie ·

Lieve lezer,een kleine 4 weken na de eerste uitspraak van het idee: reeds een kleine evaluatie.

Het is zo: we gaan deze manier van leven proberen (niemand is perfect) volgen in de toekomst. Punt. Daar zijn we uit (manlief en ik kiezen er allebei voor). Met ‘deze manier’ bedoel ik zoveel mogelijk afval- én plasticvrij maar ook energiebewuster leven. Mijn euro is ondertussen wel gevallen: dit is niet iets wat je kan doen op 1 week, 1 maand of zelfs een paar maand.
We zouden alles kunnen buiten gooien wat nog van plastiek is. Maar dat is dan ook tegen het principe van ‘geen verspilling’. Dus: gebruiken we alles op wat we in huis hebben en als er iets moet vervangen of gehaald worden, proberen we stap per stap dingen aan te passen. In vaktermen heet dit “phasing out” *ahum, ahum*.

Wat hebben we zoal gedaan in de voorbije weken bijvoorbeeld?

  • watjes vervangen door herbruikbare exemplaren (piece of cake!);
  • katoenen zakjes gemaakt voor in de supermarkt ipv plastic exemplaren;
  • flessenwater vervangen door kraantjeswater in karaf;
  • groentjes gaan kopen bij een plaatselijke boer;
  • bokes in aluminiumfolie vervangen door bokes in bijenwaspapier;
  • dochterlief leren eten uit gewoon bord en glas ipv plastic bord en bekertje;
  • restjes groenten gebruikt in omeletjes of pastaatjes;
  • eens meer de was (buiten) opgehangen ipv in de droogkast;
  • eens een biologische deodorant op basis van aluinkristallen geprobeerd (en goedgekeurd!) ;
  • geïnformeerd naar de voedselteams in de gemeente en naar een zelfoogstboerderij.

Wat hebben we niet of toch nog wel gedaan de voorbije weken?

  • onze voorraad aan watjes opgebruikt (nog 2 volledige rollen);
  • toch nog groenten en vanalles gekocht in plastic verpakking (dank u Aldi!);
  • gewoon nog veel afval gemaakt en gekocht…

Wat leren we hier uit?

—> Dat je voor dit alles tijd moet hebben. Een (bijna) afvalvrije keuken bijvoorbeeld, is een keuken die veel voorbereiding vraagt. Veel dingen moet/kan je zelf maken. Ik denk aan dessertjes, als je die wilt, koekjes, soepen, bouillons,… Het aankopen van eten tout court, kan je niet meer ‘op een rappeke’ doen. Naar de groentenboer kan je ook niet elke dag hollen… Dus moet je, je voorbereiden in alles wat je doet.

–> Dat je ballen moet hebben om dit te doen. Tegen de stroom durven ingaan. In de Colruyt het lef hebben om dat katoenen zakje in je kar te leggen, de kassier te verwarren met het feit dat er geen barcode op staat en dan vertellen wat er in het zakje zit als ware het een echte verrassing.

–> Dat het een kick geeft, een goed gevoel, een endorfineboost zo je wil, om dingen te vermijden en om zélf die keuze te maken of je al dan niet overgaat tot de aankoop van (voedsel of dingen met extra) afval. Dat is een heel fijn gevoel!

–> Dat je met kinderen ook niet 100% afvalvrij kan gaan. Zeker niet met zo’n moeilijke eter zoals die van ons… Ik kan niet plots afkomen met enkel zelfgebakken koekjes (again, tijd!), zelfgeperst appelsap en homemade smeerkaas.

–> Dat ik uitkijk naar de periode (ergens volgend jaar naar mijn idee) dat we terugkijken op het begin (nu) en dat we niet meer terug willen naar hoe het was. 🙂

Dikke kus
-X-
Merelmama

 

Tussendoortje

· Een reactie plaatsen ·

Lieve lezer, vanmorgen voelde ik me energiek! Was het, het aankomende lenteweer? Of de dikke zoen van mijn lief, die fietsend naar zijn werk reed? Het waren misschien de, in eco-vriendelijk bijenwaspapier gehulde, boterhammetjes die hij met veel liefde voor mij gesmeerd had? Of was het mijn goede nachtrust of het opkomende zonnetje? Mijn glazen potje zelfgemaakte chiapudding met chocolade en kardemom kon het ook zijn. Mogelijks ook de leuke avondactiviteit die ik voor ons tweetjes in gedachten heb. Het afwezig zijn (haar maandelijkse bompa-bomma-meter-weekendje) van ons klein muisje was het niet, want het huis is zo leeg zonder haar! Maar alle gekheid op een stokje, een leuke vrijdagochtend onderweg naar het werk.

ZO leuk dat ik vergat mijn afrit te nemen op de autosnelweg. Ik nam de volgende maar eigenlijk wist ik de weg niet zo goed langs daar. Mijn gsm lag in de aanslag om in te stellen op Google maps indien het fout zou lopen. Vertrouwen op mijn interne GPS dan maar. Die bleek gelukkig goed ingesteld :). Je verplaatsen naar en binnen Antwerpen is een echte uitdaging geworden. Je zou er een hele werkdag mee kunnen vullen: je een paar kilometer verplaatsen in centrum Antwerpen. En het zal er niet op beteren. Aan het aantal bomen te zien dat er reeds gekapt is op de Linkeroever van de Schelde, staan er grote (en langdurige) dingen te gebeuren. Niemand weet eigenlijk exact wat en waar het gaat gebeuren. Aan de 101 plannetjes die je kan vinden over de grote “verbinding” kan ik ook niet aan uit. Soms zijn ze zo simplistisch en summier voorgesteld dat je moeite moet doen om de Schelde te lokaliseren. Nee, ze hebben ons niet graag in Antwerpen, dat is duidelijk. Dingen als “gij zijt van over ’t water zeker?” of “amai gij hebt wel een echt zwaar accent” zijn uitspraken waar ik al mijn hele loopbaan (in Antwerpen) mee geconfronteerd word. Pff naar ‘de’ stad rijden. Binnenkort is ‘de konijnenpijp’ al helemaal geen optie meer voor wie van het Waasland naar de koekenstad wil. ‘WWWB (Wij Willen Waasland buiten)’ zo hadden ze beter de Oosterweelverbinding genoemd. Allemaal door diezelfde Kennedypijp zal het gaan. Tuffend en puffend. Die pijp onder ’t water waar je, ALS je al kan doorrijden, gewoon geflitst wordt! Schandalig is het. Ik werd gestraft, omdat ik eindelijk eens een keertje vlot kon rijden (lees: 93km/u)  nadat ik om 14u (!) stopte met werken. 95 van mijn zuur verdiende centen doneren aan de Stad die mij elke dag tegenwerkt. Zot van A!
O ja, je kan ook de tram nemen naar A, maar dan ben je wel dubbel zo lang onderweg en ben je minstens 4€ per dag lichter…

Tot hier mijn leuke vrijdag, die nog altijd leuk is, maar hier online een beetje overgewaaid is in een Antwerpse colère. Mijn excuses hiervoor ;). Ik wens jullie bij deze nog een zonnig weekend en een even leuke ochtend als de mijne!

Kus
-X-
Merelmama

Anticiperen for life

· 1 reactie ·

Als anticiperen een olympische discipline was dan won ze goud, die dochter van mij…
Ze zijn maandag met de school naar het toneel geweest. Omdat het kind nog nooit van een “toneel” gehoord had, probeerde ik haar zondag een beetje voor te bereiden op het gegeven.

“Morgen ga je naar het toneel Mereltje! Wat zal dat leuk zijn. Weet je wat dat is een toneel?” “Jaaa!” Een enthousiast gejuich, gevolgd door een schoorvoetende “Ik weet het niet…” “Aha”, zegt papa, “dat is kijken naar een groot podium en dan moet je stilletjes in een grote zaal zitten. Ken je dat een podium, Merel?”.

Haar gezicht betrekt. “Maar ik LUST dat niet podium mama!!” *zucht*…

-X-
Merelmama

 

 

De laatste, weeral…

· Een reactie plaatsen ·

Laatste dag van ’t jaar. Even tijd om terug te blikken, het lijkt alsof ik een oudejaarsconference voorbereid. Maar toch probeer ik dat, even mijmeren over het voorbije jaar. Ook al is het morgen gewoon een dag verder. Het is telkens als een hoofdstuk afsluiten. Een goed jaar of een slecht jaar. Op 1 januari kan je dan zeggen dat het achter je ligt, ook al is het in wezen maar een paar uur geleden. Je schuift op.

Een jaartje ouder of zoals mijn jongere zusje ooit op 2-jarige leeftijd de wijze woorden sprak op 1 januari: “Gelukkige verjaardag voor mensen!”. Gelijk had ze, op 1 januari zijn we allemaal een jaar ouder. Als je op jaartallen telt natuurlijk.
Ouder en wijzer *ahum*. 2018 al seg… Ik herinner me oudjaar 1999 alsof het gisteren was. Als kind was oudjaar HET hoogtepunt van het jaar, naast Carnaval. Dat wat ook een toppertje. Oudjaar 1999, toen reden we met de familie, in een mobilhome, naar het vuurwerk in Antwerpen. Onderweg pikten we nog een tante en nonkel op en geladen met flessen (kinder)champagne (cava, dat was toen nog niet) reden we uitgelaten, rond middernacht naar Linkeroever voor het grote spektakel. Wat een belevenis.
Vuurwerk heeft me altijd geboeid. Diep in mij zit een klein (genetisch, how obvious) pyromaantje verborgen. Met oudjaar wil het altijd even komen piepen. Ware het niet dat onze gemeente nu ook een complete vuurwerkstop heeft ingevoerd dit jaar. Boeeeh!! Meer dan kleine voetzoekers, grotere ‘sterrenschijters’, Star Wars vuurspuwende zwaarden en luide sissende minipijltjes met parachuteventjes aan, heb ik nooit aangestoken hoor. Maar als ik een vuurwerkwinkel (lees: Nederlandse Boerenbond deze periode van ’t jaar) binnenstap, dan kriebelt het wel om zo een grote rol te kopen die zichzelve afvuurt. Waaaw, de kick in het aansteken ervan. Familiale toeschouwers met bange ogen op een veilige afstand en ik die dan, triomfantelijk en in mijn kortste feestelijke minirok, het hele spul aansteek. Moehahahaha!! De lonten om dit te doen liggen wel nog ergens in een schuif, voor moest het ooit nodig zijn…

Maar: mijmeren gingen we doen. Bij deze steek ik van wal. 2017 begon voor mij een beetje donker. We waren net verhuisd naar onze eigen stek (lees: huis van mijn stiefpapa) en alles viel zowat in de plooi. Buiten ik. Mijn plooi werd groter. Ik viel in een zwart gat. 2017 zou een jaar worden zonder mijn beste vriendin en zonder “grote” dingen. Geen huizen verkopen, scheidingen, ex-mannen die verhuizen naar ’t buitenland, niks van dit. Niet dat het dingen waren naar waar ik zat af te tellen, maar het was gewoon afgerond. Op papier toch. Gewoon een jaar met ons 3. Van 4 was er nog geen sprake. (nu ook nog altijd niet, pff). In januari nog maakte ik mijn eerste afspraak met de psycholoog, waar ik nu nog altijd naartoe ga. Zij hielp me er weer wat bovenop, al heb ik tranen met tuiten gehuild in haar kabinet. Vooral de eerste gesprekken, waar ik “de situatie” moest uitleggen. Ze schrok en zei dat het niet abnormaal was dat ik eronderdoor zat. Ik had een hele grote rugzak…
De rugzak is niet verkleind, maar wel ruimer geworden. Het hele boeltje is wat compacter en draaglijker nu. Soms blaast het wel nog eens op, zoals een paar maand geleden als de ex-man dan plots weer ‘live’ voor je neus staat… Of rond de periode van het overlijden van D. Bij perioden van stress op het werk, dan ook. Dan kan alles ook plots teveel zijn. En misschien moet ik hierover dit jaar maar eens een besluit nemen. Het wiel omgooien of niet. Het schrikt me af, maar toch ook niet. Ik zie het wel, ik zie wel wat 2018 brengt. Hopelijk ook een bezoek van de ooievaar, maar die is me niet zo goed gezind. Ik denk dat ik een oud exemplaar te stekken heb, eentje die regelmatig de weg kwijt is. Maar goed, hij heeft me vorige keer gevonden, dus nu misschien ook wel.
2017, het was een jaar van ups en downs. Maar is dit niet elk jaar? Ups zoals Hong F*cking Kong, Parijs, kamperen met een peuter, en The Big Three-O party niet te vergeten! Maar ook beetje downs zoals zo van die dagen en peuterpubers die grijs haar triggeren.
Maar goed, in 2018 staan er ons grootste dingen te wachten. HET HUIS! Het grote geweldige huis waar we zo naar uitkijken. In januari beginnen we eraan. De lap grond met het metershoge onkruid op, wordt onze nieuwe thuis. Waaruit we hopelijk niet meer hoeven te verhuizen. Die we kunnen inrichten naar onze goesting en waar we (hopelijk) nog veel kindjes in mogen te slapen leggen :). Stressy, dat wel. Maar hier hebben we zelf voor gekozen, of was het toch een beetje “het lot” die zo snel de goedkeuring van onze applicatie voor de grond in de brievenbus gooide?
Voor de rest gaan we genieten van onze steeds groter wordende meid. Die met haar babbel al zeker niet moet onderdoen voor een 4-jarige, al is ze net 3. Zalig hoe de kinderlogica zijn intrede doet. Of hoe “Nee mama, ik ben Merel!” telkens weer het antwoord is op mijn kleine liefkozende benamingen voor haar. Hoe ze nog luid kan schaterlachen als ik haar bij het instoppen nog kriebel of “het kusjesmonster” bovenhaal. Of hoe ze, tot vervelens toe, al van ver kan ruiken (waw, wat een gave!) dat iets NIET lekker is. En nog altijd het zich dramatisch-op-de-grond-gooien als de zin niet wordt doorgedreven, maar hier gaan we nog wel even inzitten in die fase vrees ik.
En dan ook de spannende gebeurtenis van het tante worden in januari! Hip hoi, wat kijk ik er naar uit. Een klein poppemieke om rot te verwennen. En een groot poppemieke voor Merel, die in het jongenswereldje (6 neefjes en 1 nichtje) nu al haar mannetje staat. Mijn kleine zusje, dat zal ze altijd zijn, die mama wordt. Waar is de tijd dat we samen in bad “protjes” lieten in de speelgoedemmer? :D. Ik wil je bijstaan met raad en daad, dag en nacht. Kleine prinsesjes opvoeden, het wordt ons ding zus, ik voel het aan mijn kleine teen!

Voor de rest wens ik ieder van jullie “de beste wensen” maar omdat dat zo hol klinkt: gewoon veel plezier met elkaar, voor elke dag van ’t komend jaar (rijmen en dichten zonder mijn gat op te lichten, haha). Een lach en een traan van blijdschap en vooral een goede gezondheid, want het staat als een paal boven water dat dit de basis is van alles!

Dikke kus en tot volgend jaar met véél Merelmama, want: wie schrijft, die blijft, nem!
-X-
Merelmama