Categorie: Leuk

Einde zomer, start routine

· 1 reactie ·

Deze begon ik zowat 2 weken geleden te schrijven, dus ik dateer even. Of u zou nog denken dat ik uit een ander tijdperk kom 😉 .

28 aug 2020
Ik adem uit. Wolken schuiven voorbij, het laatste lesje zomeryoga eindigt met een fleecetrui aan, op mijn matje in het park dat zich op 5 minuten van onze voordeur bevindt. Het einde van de zomervakantie komt er aan. Een zomervakantie die toch op zich een beetje raar te noemen was en die ook weer voorbij gevlogen is. Het einde van de kleutertijd heeft ons ingehaald. Het heeft me al tot tranen toe ontroerd, zomaar midden in of na een drukke dag. Ons kleutertje is een ‘madammeke’ geworden. Ik merk het aan haar maniertjes, haar (tegen)spraak *jahaaaa mamaaaa*, haar manier van spelen, het veranderen van haar interessegebied. Ze kan superlief zijn (“mama, ik ga met jou trouwen”) maar ook superboos. Ze gilt luid en stampt met de voeten of dient elke vraag die ik stel meteen van antwoord en niet altijd in de positieve zin. Soms voelt het alsof ik een echte puber in huis heb. Discussies waar geen eind aan komt en meningen die onder geen enkel beding kunnen worden aangepast.

De schoolroutine is misschien wel iets waar ik naar uitkijk en ook de lange donkere herfstavonden gezellig onder het dekentje in de zetel. Onze eerste echte winter in het nieuwe huis. Ik ben een herfstkind, geboren in november. De herfst is mijn favoriete seizoen. Wandelingen in het bos met de dorre blaadjes knisperend onder mijn voeten en de zoete geur van afgevallen bladeren in mijn neus. Daarna binnenkomen in een warm huis en genieten van een kopje koffie bij een goed boek. (we weten allemaal dat boswandelingen dikwijls meer iets zijn van “Zijn we der al? Wanneer gaan we naar huis?, ik heb honger!, ik moet pipi doeeeen”, maar dat volledig terzijde, laat ons even in deze illusie blijven)

Eerste schoolweek september 2020
Ik adem uit. We hebben haar afgezet op school met haar (grote!) bloemenboekentas inclusief (grote!) brooddoos en 7 mappen. Ze straalt, mijn kleine meid, ze is er klaar voor! Maar hey, plots heeft mijn kind mappen nodig seg, noem mij een ‘seut’, ik vind dat toch plots ‘veel’ om te slikken.
Als ’s avonds de weekagenda meekomt ook: om de 2 weken zwemmen, turnen op donderdag, leesdoosjes, letterdoosjes, huiswerk… Het is toch allemaal wennen om mijn kleutertje daar mee samen te rijmen. Nog méér dingen die ik kan vergeten ook! “Mamaaa, jij vergeet altijd alles he” is een zin die dochterlief wel meermaals naar mijn hoofd slingert en ze heeft gelijk, al een geluk dat mijn hoofd aan mijn lijf vasthangt of ik zou het ook overal vergeten. Misschien is dat iets typisch voor moeders? Ik zeg voor mezelf altijd dat wanneer je bevalt, een deel van je verstand mee richting uitgang gaat, zo voelt het voor mij alleszins toch en ik heb (nog) maar 1 kind… Ik heb er misschien wel 1 dat minstens voor 2 telt, zij het om andere redenen dan.

Ik schreef haar trouwens in voor dansles. Ik vond wel dat zo een eerste leerjaar samengaat met een hobby(tje) ook al blijft het altijd koorddansen tussen ‘zichzelf leren ontdekken’ en ‘te veel verwachten van mijn kind’.
Nu, het is niet dat het kind plots hele choreografieën moet vanbuiten leren, ik schreef haar in voor kleuterdansen. Gewoon om wat te wennen aan het idee van een hobby en ja ook omdat de muziek bij het alternatief (Hip Hop 6+) in mijn ogen meestal samen gaat met ‘f*ck, p*ssy’-woorden en dat was toch niet wat ik wou voor mijn (nu nog) 5-jarige, haha.
De reactie na de eerste les was: “Mama, het was suuuuuperleuk!” Dus ik denk dat we deze zaterdag nog eens tot daar rijden 🙂 .

Kus
-X-
Merelmama

Kampeermaagd

· 2 reacties ·

Zoals ik in mijn vorige blog al aanhaalde: verlof tijdens een pandemie het is toch anders qua aanpak. Met andere woorden: we reserveerden NIETS op voorhand. We gingen wel zien op het moment zelf…(zoals dat met alles is tegenwoordig). Awel, dat moment was dus vorige week tijdens nog een snipperweekje verlof en het weer was goed, dus gingen we een nachtje kamperen. Ons klein mevrouwtje had hier al lang achter gevraagd dus: zo doende.

Het viel me toch in de eerste plaats al op dat kamperen evenveel ‘gesleur’ met zich meebrengt dan een hele week (of 2) naar Frankrijk gaan zonder tent en we waren dan nog ‘profijtig’ geweest: enkel de basisdingen. Géén tafels en kookvuren, géén half theeservies of halve kleerkasten (moeilijk voor mij) en maar 1 ‘2 seconds’-tentje voor ons drie. Al surfend op het internet vond ik slechts de avond voordien nog snel een plekje voor dat tentje, op een lieflijke camping tegen Durbuy. De ochtend zelf stampten we de auto vol en weg waren we. Na een goeie 2 uur rijden en 2 dikke dutten van mezelf en dochterlief (de chauffeur gelukkig niet) sloegen we af op een klein bosweggetje. Geen tenten te zien tot plots van achter een heuvel toch een camping zichtbaar werd. Tenten, campers, caravans en lodges, alles kon je er vinden en eigenlijk was het best nog een grote camping. Een groot deel van de Nederlandse bevolking had er ook zijn intrek genomen, misschien was het een soort trekplaats, zoals dat bij vogels is… Maar best handig, het inchecken kon dus lekker in het Nederlands. “Plaatsje 418 is voor jullie hoor, veel plezier” wuifde de receptioniste ons nog toe vanachter haar plexiglazen desk.

We reden de bareel door en tuften tot aan ons plaatsje dat zich in een gang bevond die al druk bezet was. Recht tegenover ons stond een gezin dat goed voorzien was en duidelijk alles uit de bekende ‘blauwe winkel’ was gaan halen. Maar liefst 4 tenten hadden ze en ook kookvuren, kasten en barbecues werden tentoon gesteld. Een beetje beschaamd haalden we ons kleine rode tentje uit de koffer en lieten het openvallen. Ondertussen wou dochterlief alvast de speeltuin verkennen en manlief ging ‘den opzet’ wel doen. Hij pompte onze 2 matrasjes op en propte ze in het tentje. Bedden opmaken mocht ik dan doen en een goed half uur later was onze opstelling compleet. Een mini-opklaptafeltje, picknickdeken en 2 klapstoeltjes hadden we wel bij en ook onze picknick met BBQ-restjes van de dag ervoor smaakte.

Daar zaten we dan: op een lapje platgetrapt gras tussen volk, tenten en caravans van allerlei pluimage. Kamperen heeft voor mij nog altijd iets bevreemdend. Ik moet toegeven dat ik eigenlijk nog altijd een beetje een kampeer-maagd ben. Het aantal keer kamperen in mijn leven kan ik nog altijd op mijn 2 handen tellen maar toch hou ik er wel van. Ik hou vooral van het luisteren naar de natuur, de natuurlijke wake-uplight die je ’s ochtends wakker maakt, de koelte die ’s nachts neerdaalt over de tent en het lekker induffelen in de slaapzak, in mijn geval dan altijd met mijn liefsten rondom mij. Maar dat gaat enkel over slapen in een tent op zich. Een camping doet er altijd toch een vleugje ‘awkwardness’ bij. Het opzetten van een tent tussen tenten en ‘bubbels’ die er al enkele weken geleefd hebben is altijd een beetje raar: het bekijken van elkaars spullen “oh, kijk die hebben zo’n dingske voor dinges” en vooral het beluisteren van elkaars geluiden zijn zaken die altijd een beetje aanpassingsvermogen vragen. Ik sprak over het luisteren naar de natuur, maar op een camping is dat een beetje uitgebreider natuurlijk… Zo wisten we na 1 nacht al, waarom er naast de camper van de buren ook een tentje stond opgesteld. Man- of zoonlief (of misschien was het wel moederlief!) kon naast de camping ook een heel bos platleggen ’s nachts als je begrijpt wat ik bedoel. De natuurgeluiden omvatten ook de nachtelijke “Sweeeet Caroliinneee, OH OH OOOOOH!!!” van de andere kant van de camping. Altijd geweldig om te weten dat de buren plezier hebben toch? De nacht legt eigenlijk een soort verbindend deken over een camping: het is voor iedereen gelijk, overal oogjes toe en snaveltjes dicht (toch voor de meesten dan).

Nachtelijke uitstapjes naar het sanitaire blok zijn er natuurlijk ook. Dochterlief haar interne waterhuishouding is niet altijd wat het moet zijn, ook niet ’s nachts, maar daar kan het kind natuurlijk niet aan doen. Slaapzakgeritsel gevolgd door: “mama, pipi doen” kondigt een fris wandelingetje aan. Toen het geritsel er na een halfuur alweer was, heb ik de “pipi achter de tent-truuk” toch wel toegepast, al begint dat wel te wegen met een kind van 17kg…

Zo’n sanitair blok bezorgt me wel altijd de kriebels, daarom ben ik trouwens nog nooit langer dan 2 of 3 nachten gaan kamperen op een camping. Douchen (zeker dezer tijden) met het schaamhaar van de vorige nog in het afvoerputje doet me gruwelen! Dus ik ben meestal lekker fris gewassen met een teiltje water en het washandje, maar nooit gedoucht dat gaat me een brug te ver. Je hebt op zo’n camping ook altijd mensen die zich voor niks schamen (hoeft ook niet, maar toch) en ’s ochtends op het gemakje, in hun badjas met de toiletzak onder de arm en de handdoek over de schouder, richting douches trekken. Ze zijn dikwijls omringd door een ‘roedel’ kinderen op steps of skateboards die jengelend over en weer lopen tussen verschillende caravans of tenten. In datzelfde sanitaire blok staat dan een dame de vettige mayonaise-afwas van de voorbije BBQ-avond te doen. Je hebt daar dan aparte wasbakken voor die staan aangeduid met een speciaal icoontje, ’t is maar dat je op de hoogte bent. Ook zijn er mensen die druk over en weer lopen met hun ‘port-a-potty’. Zo een chemisch toilet dat je ook moet ledigen, dat doe je dan aan de achterkant van zo’n sanitair blok. Multifunctioneel allemaal.

Maar los van die ‘klik’ die ik altijd moet maken in mijn hoofd, was het wel een geweldig weekendje eigenlijk. Wandelen langs het riviertje, steentjes gooien in het water, een ijsje eten, een onverwacht blitsbezoekje bij de neef van manlief die in de buurt woont, gewoon het zonnetje opslorpen als dochterlief de speeltuin onveilig maakt, alles mag en niks moet en dat was zalig. Bij thuiskomst leek het dan ook of we méér dan 1 nacht weggeweest waren. Ons tentje heeft weeral dienst gedaan en de kampeerspullen mogen weer in de kelder. Tot volgend jaar waarschijnlijk, want dat ene nachtje heeft mijn kampeerhonger toch weer gestild. Hoezee!

Gezellige campingkus
-X-
Merelmama

God in Frankrijk

· 3 reacties ·

“Reizen” waar denkt u dan aan? Bij ons staat dat gelijk aan een kind dat last heeft van de warmte, amper of heel slecht eet, moe en hangerig is, nergens heen kan zonder vervoerd te worden of in de armen gedragen en één keer zelfs met een bezoekje aan de spoedgevallen wegens uitdroging… Echt ontspannend kan je dat niet noemen en toch was het zo de voorbije 4 jaren dat we op verlof gingen met ons gezin. Vorig jaar, buiten ons verblijf in Orsay gerekend (wat nu écht niet onder de categorie “verlof” valt), gingen we nergens naartoe. Geen ontspannen vakanties maar leven van scan tot scan en tussen de doktersafspraken door.

Dit jaar kwam er onverwachts toch een vakantie op ons pad. We hadden (nog) niks gepland (waarschijnlijk om dezelfde reden dat u ook nog niks gepland had) en we gingen wel zien “wat voor weer het was”. Mogelijks een uitje naar Nederland of Duitsland met een tentje en weinig volk om te ontmoeten, dat had er nog wel ingezeten. Maar het werd een weekje Frankrijk met de schoonfamilie. Met een bang hartje want “een goe verlof” met ons madammeke had er nog nooit ingezeten, om bovenvermelde redenen. We pakten in en hoopten op het beste en dat werd het ook.

Op de bestemming ontpopte onze kleuter zich tot een ontspannen kind met een grote, gezonde eetlust en een opgewekt speelhumeur. Geen ellenlang gemekker voor tablet of computer, geen gezeur voor een buggy (waar ze nu toch al niet meer in past), geen spoedgevallen en zalig rustige nachten (buiten ‘ik-moet-pipi-doen-momentjes gerekend dan). We klommen zelfs in het bos en deden (ongepland/ongewild, zo gaat dat met familiewandelingen) een tochtje van bijna 3 km met wel 170 hoogtemeters! Onze mond viel letterlijk open om haar inspanningsvermogen en het was opletten dat we niet overmoedig werden, maar dat was niet nodig. Ze zette door en klom aan ons handje en met groeiende zelfzekerheid verder het bos in. Haar lijfje heeft een groeispurt ingezet. De laatste paar maanden, kwamen er minstens 3 of 4 centimeters bij in lengte en 2 schoenmaten. De groeihormonen die we dagelijks spuiten ‘kicken’ letterlijk in en dat is raar om te zeggen, maar dat doet deugd.

Hetgeen ze aan groeihormonen tekort komt (lees: niet meer zelf produceert) wordt aangevuld en dat doet haar zichtbaar goed. Haar blauwe kijkertjes fonkelen meer dan ooit en zo ook die van ons. Meermaals per dag wisselen manlief en ik een blik die boekdelen spreekt. Een blik van ongelooflijke fierheid en ongeloof en hoop voor de toekomst. Haar laatste scan was prima. Veel woorden maakt de oncoloog er niet aan vuil (en soms is dat ook helemaal niet nodig) maar het was goed en zo konden we toch met een gerust hart op vakantie vertrekken.

Het werd een zalige vakantie en dat was heel lang geleden. Het mooie weer zat er natuurlijk ook voor een groot stuk mee tussen. Zalige, warme dagen met lange warme avonden en lekker lange apero’s met lieve familie. Méér moest/kon dat écht niet zijn en we keerden dan ook terug met onze valies gevuld met vuile kleren en prachtige herinneringen. ❤ ❤ ❤

Vakantiekus
-X-

Merelmama

Verjaren voor pro’s

· 4 reacties ·

Het is een DING, lieve lezer, verjaren in de kleuterklas. Enerzijds heb je dan ‘het feest’ en anderzijds het ‘trakteren in de klas’. Het zijn dingen waar je wel degelijk van wakker moet liggen. Ik geef u een kleine inleiding in het “vieren van een verjaardag voor (bijna-) vijfjarigen: LIKE A PRO”

–> Je kan, met het aankomende feest, bepaalde zaken bereiken in de weken die vooraf gaan aan jouw verjaardag (een dag die je helaas nog niet kan plaatsen in de tijd want dat is al voor gevorderden). Maak hier gebruik van! Je kan er bijvoorbeeld onderling mee dreigen (!) dat bepaalde personen niét naar het feest mogen komen als…(insert reden die zwaarwichtig genoeg is zoals daar bijvoorbeeld is: géén handjes geven).

–> Opletten met het ‘vissen naar een uitnodiging’ want dit kan tegen jou gebruikt worden! Als je het er nét iets te dik op legt, kan dat een averrechts effect hebben op het bekomen van een uitnodiging (een woord alweer voor gevorderden). Dagelijks meerdere keren vragen naar het feest (nvdr Merel haar niet zo goed werkende tactiek) is géén goeie aanpak…

–> Het trakteren in de klas is ook iets waar je op tijd over moet beginnen brainstormen (vooral als kleuter, vooral niet als mama *ahum*). Het is een statement maken in de klas. JOUW traktatie wordt dan gegeten/geopend/gedeeld en dat moet jouw ding zijn. Je kan dan op voorhand al snuisteren of luidop nadenken in de winkel en laat ook zeker op tijd vallen bij mama/papa dat je met dàt bepaalde ding wil/zal trakteren (insert cupcakes van ‘Frozen’ of snoep). Fijn is ook als je nog van gedacht verandert de avond vòòr de traktatie, altijd een toppertje!

–> Begin op tijd met het oefenen van hoeveel vingers je moet opsteken als iemand vraagt hou oud je bent. Je wil niet verkeerd zijn!! (Vijf vingers opsteken is uiteraard wel makkelijker dan vier, dat is al een meevaller)

–> Verder is het gewoon aftellen geblazen: naar iédereen zijn verjaardag gewoon. Ga er gewoon van uit dat mama/papa die verjaardagen van iedereen in de klas wel weten, inclusief de juiste volgorde van de traktaties en de feestjes. Tel gewoon de dagen random af (voor semi-gevorderden) en gil luidop “hoeveel keer nog slapen voor …/mijn verjaardag?” en doe dat vooral midden in de nacht! Kwestie dat iedereen weet hoe belangrijk dat allemaal is, dat verjaren.

–> Geniet ten slotte helemáál van het feit dat mama/papa eigenlijk wel dégelijk jouw verjaardag belangrijker vinden dan die van zichzelf en dat ze ter plekke zullen smelten van fierheid als jij, met blinkende oogjes, de kaarsjes op jouw (pannenkoeken)taart uitblaast. Dat mama inderdaad wakker ligt van jouw feestje en traktatie en dat ze enkel wil dat jij gelukkig bent en dat je, je op jouw eigen dag (die je nog steeds niet op de kalender kan aanduiden, maar hey who cares) nog méér speciaal voelt dan je altijd al bent.

Dikke zoen
-X-
Bijna-zelf-jarige-maar-dat-is-compléét-bijzaak-Merelmama

Merelpraat (5)

· 1 reactie ·

Avondgesprekje na een verhaaltje over een kindje dat niet kan slapen en bij grote zus in bed kruipt (voorlichting: het is nog niet voor meteen)

Merel: “Mama, ik wil ook graag een zusje”
Mama: Ja Mereltje dat is wel veel werk hoor een babytje maken…
Merel: “Ja mama maar ik wil wel zeker een zusje he, geen broertje”
Mama: “Oei Mereltje, dat kan je niet kiezen he…”
Merel met gefronst voorhoofd: “Ah…kan ik dan de haar kiezen mama? Wat denk je van ‘oranje’ ?! *blinkende oogjes*”
Mama (smelt een beetje weg): “Oh liefje, dat kan je ook niet kiezen hoor, maar ik zou dat ook wel heel mooi vinden”
Merel (vervolgt na even nadenken): “Maar eigenlijk mama wil ik liefst een grote zus hebben…”

Merel leert een liedje op school over fruit
(normale tekst: steek het niet in je oren maar steek het in je mond)

Merel (luid en duidelijk): “Steek het niet in je mond, maar steek het in je kont!” zwiert ondertussen vrolijk giechelend met haar kontje heen en weer.

Mama verleidt Merel tot een middagdutje

Beeld: Mama ligt naast Merel in bed en probeert een rustige sfeer te creëeren. “Mereltje kijk, nu gewoon oogjes toe doen en een beetje rusten…”
Merel geaggiteerd: “Mamaaa, ik ben toch al BEZIG!!”

Merel leert (contamineert) de fruitjes

Mama kerkjes, dat lust ik niet he? (kriekjes/kersen)

Merel stelt zich vragen

-Mama waarom moeten wij eigenlijk een nieuw huisje hebben, wij hebben toch een huisje? (onze baksteen in de maag rijst vragen)

-Oma wanneer komt jouw poes terug, die is nu toch al lang dood hé?

-Mama als je dood bent, moet je héél lang in het ziekenhuis slapen he en dan wordt je ook niet meer groter. (leven en dood het is moeilijk te vatten)

-Mama, oma Q dat is papa zijn mama he? Ik heb dat al gehoord dat die mama zegt *smelt*

Klaar voor de (her)start

· 1 reactie ·

1 september. 1 maand zijn we terug thuis. Al 3 weken hebben we kunnen wennen aan werken en zorgen tegelijk en vanaf morgen alweer een nieuw ijkpunt: terug naar school! Voor alle ouders een grote aanpassing, maar ten huize Merelmama is het écht een mijlpaal (I know, ik hou van dat woord). Na meer dan 8 maanden kan onze kleine prinses weer naar de kindjes EN naar de derde (!) kleuterklas. U hoort het goed, dat wil zeggen volgend jaar aan de schoolbanken. Mijn hart slaat al over als ik er nog maar aan denk. Maar laat ons niet op de zaken vooruitlopen…

Gisteren was dan ook een drukke dag. We moesten nog turnpantoffels zoeken (dit jaar een must), nog snel nieuwe stevige schoenen kopen, een paar jeansbroekjes op de valreep, boodschappen doen (véél fruitjes en groentjes om mevrouwtje haar cortisone-honger te stillen!) en kuisen want dat was nog wel eens nodig. Ik ren door het huis als een kip zonder kop, opruimen, wassen, stofzuigen, dweilen, ik doe het allemaal tegelijk. Mevrouwtje loopt wat rond, kijkt wat TV en zaagt wat rond mijn oren. Ik voel me opgejaagd en zenuwachtig tegelijk. Ze gaat weer naar school na een enorm bewogen half jaar. Wat is ze goed en snel hersteld allemaal. Ik kan het (en meerdere mensen kunnen dat) bijna niet geloven. Na het afbouwen van haar extra hoge dosis cortisone begin augustus, is mijn lieve meid terug. Ze kan nog altijd boos zijn, maar hallo, elke 4-jarige heeft dat (hoor ik uit menig mond van mamatjes van 4-jarigen). Ze komt elke 10 minuten knuffelen en strooit zinnetjes als “lief mamatje/papatje”, “ik zie jou graag” en “wij zijn beste vriendjes he?” kwistig in het rond. Ze houdt zo van knuffelen en ik zou haar wel plat knijpen.

Maar goed het is mij gelukt: het is zondag, we zitten in de zetel, mijn huis is gekuist, de boodschappen liggen klaar in de frigo en ik heb haar kleedjes voor morgen al klaargelegd. Een nieuw rokje, nieuwe schoenen en haar (bijna) nieuwe wasbeer-boekentas van vorig jaar. Die eerste dag mag het altijd wat feestelijker zijn, vind ik. We nemen ook steevast verlof om haar uit te zwaaien, zeker morgen! Alles staat te blinken samen met haar doosje vol medicatie en spuitjes dat de juf in ontvangst zal nemen. Iedereen zal haar staan opwachten en mijn (ons) hart bonst nu al in mijn keel voor morgen. Ik voel me superfier, maar ook bezorgd: wat met haar oogjes (ze kreeg een superleuk brilletje om in de speeltijden haar goeie oogje te beschermen), wat met haar mogelijke epilepsie, wat met haar diabetes, zal ze niet te moe zijn, is het niet allemaal wat teveel ineens?

Tijd zal het uitwijzen. Net zoals tijd alles heelt, zal dit ook helen. Wij zullen helen (dat zal ook nog best even duren), haar hersentjes helen verder en hopelijk blijft Tim weg. Op de laatste foto was er geen extra Tim bijgekomen en dat op zich is al een overwinning. Het is de eerste scan die ze sinds december had waar géén extra tumorgroei op te zien was. Driewerf hoera! Maar we hebben nog een lange weg te gaan. Nog vele scans en veel medicatie, maar ons meisje kan terug beginnen haar leventje verder te zetten. Weer nieuwe dingen te leren en nieuwe kindjes om te leren kennen. We zijn hoopvol en geloven in haar ijzersterke kracht die ze al meerdere malen heeft laten gelden.

2 september 2019: Veel plezier lieve meid, mama en papa staan altijd achter jou ! ❤ ❤ ❤

Dikke zoen

-X-

Voor altijd jouw Merelmama

Orsay voor beginners

· 2 reacties ·

1 dag tot D-day. We proberen extra te genieten vandaag. Op posters in het dorp zagen we dat er vandaag markt is in Saint-Rémy-lès-Chevreuse, een naastgelegen dorpje. We rijden ernaartoe na een lekker zondags ontbijtje met de verplichte Franse croissant en stokbrood (van de bakker achter de hoek en eigenlijk toch niet zo super lekker…).

We komen aan in het dorpje rond 11u30. In een parkje rondom een speeltuin staan allerlei kraampjes die de kunsten van lokale pottenbakkers en -baksters tentoonstellen. We kuieren rond met de buggy (zonder is moeilijk met een dochter die amper 5 stappen wil zetten #onzeeigenkabouterlui) onder het waterzonnetje . De geur van BBQ hangt er in de lucht en we zien een gedateerd parochiecentrum met rondhossende parochianen die als kleine mieren druk in de weer zijn. Er is een kraam met zelfgemaakte (dat zie je) pizza’s en quiches die je dan ter plaatste kan warmen in de microgolf en er klinkt gezang. Als we beter kijken, zien we mensen in witte gewaden. Het is de plaatselijke pastoor en zijn dienaars. De mis, die voor de gelegenheid buiten plaatsvond, is net gedaan en we horen de laatste gebeden die lustig worden meegezongen door de onderdanen. Een heel katholiek dorpje, zo blijkt. De sfeer is idyllisch, het is eigenlijk best grappig en uniek om hier deel van uit te maken als ‘buitenstaander’. Na wat rondjes op en af de speeltuin gaan we zitten aan de tafeltjes onder de luifels. We bestellen een drankje, aperitieven mee met de parochianen en kijken naar een vrouwenclub die gehuld in lange rokken een dansje opvoert. Ze beginnen met hoela-achtige rustige dansbewegingen en gaan dan plots en geheel onverwacht over naar Beyoncé en consorten. Manlief en ik schieten in de lach. Waar zijn we nu toch weer terechtgekomen. Na het hoelahoepgedans volgt een speech van de stage-pastoor die afscheid neemt. Hij keert terug naar zijn eigen parochie versta ik uit het Frans gewauwel. Een gigantische “Zwarte Madonna” wordt cadeau gedaan aan de parochie. “C’est le monde à l’envers” giechelt weer een andere pastoor die voor vandaag zijn feestelijkste collaar uit de kast haalde. Er weerklinkt luid applaus. Stage-pastoor en collaar-pastoor nemen afscheid en de voorzitter (van iets) kondigt de plaatselijke harmonie aan. Ik heb me nog een sangria-in-plastic-beker besteld en we eten een opgewarmd, met liefde gemaakt, stuk pizza op samen.

Plots komt een man ons de hand schudden. Aan het kruisje op zijn vest gespeld te zien, is het nóg een andere pastoor (het wemelt hier!). Hij kent ons niet zegt hij en vraagt van waar we afkomstig zijn. Ja, je moet dan vertellen waarom je hier bent en ja, dan zijn er rare en ongemakkelijke blikken die uitgewisseld worden. Meneer pastoor vraagt of we hier alleen met ons 3 zijn en daarop kunnen we ook enkel ‘ja’ antwoorden. Niet dat dat voor ons een probleem is, maar voor hem blijkbaar wel. Hij neemt afscheid en manlief neemt dochter nog eens mee naar de speeltuin. Ik nip aan mijn sangria-in-plastic en geniet verder van het concert vanop mijn bankje. Ze spelen wat hoempapa maar gaan dan over naar de Harry Potter soundtrack begod (no pun intended) ! 🙂 De instrumenten zijn niet super gestemd, maar het is wel leuk en gezellig. Ik geniet van het moment en laat me meevoeren door de sfeer. Plots komt meneer pastoor (met het kruisje op de vest) weer naast mijn bankje staan: “Bonjour, ici c’est Clothilde, aussi une jeune maman et euhm… ah oui, débrouiller-vous !”. Een mama met 2 kleine kinderen rond haar rok kijkt me aan en lacht. En is het de sangria of de zondagse sfeer, maar ik voel geen enkel probleem met de situatie. OK het is een beetje ongewoon maar ik laat het op me af komen. Clothilde begint met wat vragen te stellen, meneer pastoor heeft haar wel al een beetje ingelicht hoor ik. Ik antwoord in mijn beste Frans en omdat ik zo ontspannen ben, lukt het me aardig, al zeg ik het zelf.
Ze vertelt dat ze huismoeder van 5 zonen is en dat haar man zowat hier en daar werkt in Parijs, als consultant denk ik dan bij mezelf. Ze wonen in de buurt en ze vertelt dat het feest een jaarlijkse traditie is, die altijd veel volk trekt. De zon komt door de wolken en er wordt wat verteld over koetjes en kalfjes en de reden waarom we hier zijn. Ik kan zelfs bijna de volledige voorgeschiedenis van Merel vertellen in het Frans (duh, anders verstond ze mij niet). Ik probeer uit te leggen van waar we afkomstig zijn, maar steden zoals Gent of Antwerpen lijken haar compleet onbekend. Toch bizar eigenlijk, wij als Belgen horen toch wel een belletje rinkelen bij steden als Lyon, Lille of Parijs? (En, even off topic, Fransen horen bijvoorbeeld ook niet dat wij Nederlands praten. Ze herkennen de taal van een buurland gewoon niet #wereldvreemd?).

Manlief komt terug van de speeltuin en Merel doet haar intrede. Ik hoor Clothilde bijna luidop denken “aan dat kind is toch niks te zien?”. Ze vraagt of we de spelletjes al gezien hebben en troont ons mee naar achteraan het parochiecentrum. Merel krijgt een bonnetje van zoon 1 en speelt een spelletje cadeautjes-vissen-in-een-ton. Zoon 2 gaat verderop met de blikken gooien. Zoon 3, 4 en 5 zijn bij de scouts, zo blijkt. Manlief gaat ondertussen meer bonnetjes kopen want dochterlief heeft natuurlijk niet genoeg aan 1 spelletje en 1 totaal-nutteloos-en-op-5-minuten-kapot-speelgoedje. Daar verschijnt de man van Clothilde, zij zelf is ondertussen met de kinderen al in het feestgejoel verdwenen. De man, Alexis, stelt ook wat vraagjes en er wordt een beetje over de buurt verteld. Ik probeer het gesprek stilletjesaan af te ronden, want we kunnen niet blijven bonnetjes voor stomme speelgoedjes blijven kopen en de zon schijnt ondertussen fel en dochterlief haar parelwitte huidje is nog niet ingesmeerd met de zonnecrème die in de auto ligt (natuurlijk). Alexis vraagt of ik zijn nummer wil hebben, voor moesten we zin hebben in een wandeling in de buurt met de kinderen. In mijn naïviteit zeg ik ja en ik geef ook mijn nummer en emailadres, you never know.

Thuisgekomen kijk ik naar het pamfletje waarop hij zijn nummer noteerde en waar ik “niet naar moest kijken” volgens hem. Een folder over “Alpha” een religieuze vereniging die infoavonden over Jezus en de zijnen organiseert. Een sessie van 12 avonden gaande van “wie is Jezus” tot “hoe kan ik bidden integreren in mijn dagelijks leven”. Onderaan de folder staan de beide namen van het koppel en dus nu ook zijn gsm-nummer. Ik voel me een beetje bekocht. Was het allemaal maar een opgezet spel tussen pastoor en parochianen om ons als “verloren gezin” naar zo een infoavond te lokken? Is Saint-Rémy-lès-Chevreuse stiekem een sekte die door middel van dorpsfeesten nieuwe leden lokt? Ik denk het niet, want ik geloof in de goedheid van de mens, maar toch voel ik me wel een beetje bedot, ook al vond ik het best een superleuke namiddag. Ik ben niet tegen religie en ik ben zeker niet tegen geloof op zich, maar wel tegen stiekeme bijbedoelingen… Ik laat het nummer voor wat het is en voel me wel gelukkig hier zo zonder pottenkijkers of medelijhebbende parochianen.

We zijn nu na 1 week al goed gewoon aan de woning die we huren. Ze is redelijk groot en er zijn heel veel deuren en (in het donker bijna griezelige) kamertjes maar het begint wel een klein beetje als “thuis” te voelen. Ik draaide al een eerste wasje en heb al een paar keer gestofzuigd. Dat helpt bizar genoeg ook aan dat “thuis” gevoel. De bestralingen zijn goed gestart en geloof mij vrij, dat is geen bijzaak omdat ik dat hier in ’t kort vermeld, maar we zien wel wat het geeft op dit gebied. Gelukkig is er op dit vlak nog niet veel te melden. De dagelijkse verdoving zal nog het meeste last geven denk ik. Het kan niet anders dan zo, vraag eens aan je kleuter van vierenhalf om 10 minuten muis en muisstil te liggen… als jouw kleuter dat kan, geef mij gerust een belletje!

Zo, lieve lezer, uw Merelmama-honger is weer even gestild neem ik aan. Dit is er eentje waar u even tijd voor nam denk ik, ik ook trouwens 🙂 . Tot een volgende!

een-geruste-we-zijn-eindelijk-vertrokken-met-de-trein-zoen
-X-
Merelmama

Honderd

· 3 reacties ·

100 blogs, 100 mijmeringen, 100 wist-je-datjes over mijn leven en mijn oogappel Merel. Tijd om even terug te blikken…

Mijn titel Merelmama kreeg ik toen ik op een vroege ochtend aan het einde van mijn zwangerschap vroeg aan mijn bolle buik: “Kom je nu bij mama, lieve Merel?” En daar was ze, slechts enkele uren na mijn vraagje, op 13 december 2014. Een moment dat ik niet hier beschreef maar dat tastbaar staat gebrand in mijn geheugen. Een moment van opperst geluk.

Beginnen met mijn schrijvend verhaal deed ik op 7 augustus 2015, vandaag exact 45 maanden geleden, met een onhandig eerste blogje over mezelf als (toen) ongewild alleenstaande mama met een prachtige baby van 8 maand oud. Het werd een website over ons, zij en ik, over hoe wij het deden alle dagen, over hoe zij het deed in de grote wereld.
Haar eerste verhaaltjes staan beschreven, haar doopsel (een geweldig fijne dag), haar eerste verjaardag, hoe ze de eerste keer met een rietje dronk en ook hoe fier ik was op mijn klein peutertje dat alles uitprobeerde.
Ik vertelde over haar woordjes, haar praatjes, haar geweldige humor in ontwikkeling of over hoe we tranen van fierheid deelden op haar eerste schooldag. Wat ben ik blij, lieve lezer, dat ik deze momenten heb beschreven en dat ik ze kan lezen en herlezen wanneer ik dat wil. Mijn dagboek, mijn geest die vloeibaar is geworden en in lettertjes omgezet.

Mijn blog werd ook een plaats waar ik vertelde over mezelf. Over hoe ik nieuwe producten leerde kennen (haha) of hoe ik voor de eerste keer een bijna-dood ervaring had op de skilatten (again haha) en ook het wonder van onze zero-waste ervaringen niet vergeten! Je kon er, tussen de regels door ook lezen over mijn eerste ontmoeting met B. mijn Merelpapa, mijn ultieme rots in de branding. De man die me overeind hielp/helpt staan. Die me toen (ook al 4 jaar geleden) uit het niets zichtbaar en onzichtbaar troostte op allerlei manieren. Zijn eigen maniertjes, waar ik zo gek van ben (en ook van word soms, maar dat hoort zo). De man die nu steen per steen (plaat per plaat in ons geval) bouwt aan ons eigen nestje. Via deze weg ook een ongelooflijke merci daarvoor en voor alle dingen gewoon, maar dat weet hij wel. ❤
Ik schreef open en bloot over moederfouten en over mijn onzekerheid als mama soms. Over hoe het soms niet altijd makkelijk is. Over de minder lollige dingen die mijn levenspad kruisten. Over mijn scheiding op 27 jaar, over de verkoop van mijn eerste huis, en de daaraan gekoppelde twijfels en gevoelens. Over dingen die mijn leven op zijn kop hebben gezet. Met uitroeptekens !!!! Over de intrede van kanker, het woord dat ik voluit schrijf omdat we niet bang moeten zijn om het te benoemen. Door het niet uit te spreken, blijven we niet gespaard. Het verlies van mijn beste vriendin D. in 2016. Een gebeurtenis die me getekend heeft voor het leven, die me liet zien (voor de eerste keer) hoe vluchtig het leven is, hoe snel onze tijd hier toch voorbij kan zijn.

Ik schreef ook over hoe de BOM viel op ons gezin op 26 december 2018 en een tweede keer 4 maanden later op 28 maart 2019. Merelmama kreeg plots een andere wending en een andere sfeer. Geen lollige weetjes over peuters, maar pure ernst. Verslagen over ziekte en kanker. Verhalen over onwetendheid en onweders die dreigend in de lucht hangen. De “leescijfers” gingen de lucht in, het aantal reacties op mijn blog steeg. Dankjewel daarvoor. Gelezen worden is voor mij hetzelfde dan gehoord worden, zij het dan in stilte. Het geeft me kracht op één of andere manier.

Afsluiten wil ik doen met een gedichtje dat ik schreef voor ‘Transparant’, een jongerenmagazine uit Gent. Ik schreef het met ons eerste verblijf in het ziekenhuis in gedachten.

Dank je lieve lezer om de voorbije 100 blogs te volgen. Ik hoop er nog véél te schrijven en hopelijk nu enkel in stijgende lijn qua sfeer 🙂 ❤

Dikke Kus
-X-
Merelmama

Merelpraat (4)

· Een reactie plaatsen ·

Lieve lezer, deze post was ik al beginnen schrijven nog voor de eerste operatie, maar ze blijven leuk om te lezen. Ik heb aangevuld tot vandaag :).

Mama spuit snel wat droogshampoo in haar haar en trekt een zuur gezicht:
Merel: “Oei mama, doet dat pijn?!

Merel luistert naar de radio:
“Mama, de muziek heeft geen ogen hé, die kan ons niet zien!”

Merel komt ’s ochtends vroeg buiten en het is nog volle maan:
“Ooh mama kijk, mijn maan is er!”
(nvdr haar symbool in de klas is een maan)
“Maar oei (kijkt naar mij met geschrokken gezichtje) die heeft nog niet geslapen!”
roept naar de maan: “Maaaaan, heb jij nog niet geslapen??”

Boys VS girls (afspraken voor rollenspelletje):
Merel: “Ik ben de juf en jij bent kindje van de dag”
Neefje D.: ” Neee, IK ben de politie en jij bent de boef !!”

Plotseling in de auto –> “afkomstvragen”:
Merel: “Mama, jij bent de moeder he?”
Mama lacht
5 min later:
Merel: “Mama, wat is papa dan? en oma en opa en….”

Luisteren naar de radio (Als het avond is – Suzan en Freek)
Merel: “Mama wat is “laten gaan”?
Mama: euhm…. (tja wat zeg je daarop) 🙂

Wat hou ik ervan als ze zo vragen stelt en vertelt. Mijn slimme meid ❤ .

Oost west…

· 6 reacties ·

“Wat denkt u ervan om vrijdag naar huis te gaan?” De dokter plant voorzichtig een zaadje. Goh ja, denk ik bij mezelf. Ze is eigenlijk wel het ‘minst zieke’ kindje van de gang nu. Ze wil ook steeds vaker de kamer ontglippen om te gaan fietsen op het knalroze kinder-home-trainertje. “We gaan het moeten schilderen” zei de kinesiste. “Er wil geen enkele jongen op fietsen op dat roze fietsje”…
Gisteren was het dan zover: we gingen naar huis. Al 2 dagen hadden we zakken gevuld en naar de auto gebracht. Je verzamelt wat in zo’n ziekenhuiskamer op 24 dagen tijd. Vrijdagmiddag was onze kamer zo goed als leeg en de spanning begon stilletjesaan te draaien in onze maag… Mama’s en papa’s kennen het gevoel van naar huis gaan met je eerstgeborene. Spanning, blijheid, onzekerheid. 3 gevoelens die elkaar steeds afwisselen. Gaat het wel ok zijn thuis? Gaan we dat kunnen bolwerken met al die medicatie? Wat erna? Maar ook wel een blij gevoel. Gewoon terug ons eigen ding doen, de gewone huppeldepup, terug samen slapen (ook een verademing) en gewoon terug een gezin zijn. Ook al wordt de dagelijkse rit naar Reva wel een uitdaging.

De zakken worden uit de koffer geladen en ik loop maar wat rond in huis als een kip zonder kop. Ik draai rondjes rond de tafel, neem dingen op en leg ze terug neer op een andere plek. Ik weet niet wat ik eerst moet doen, ik voel me wat verloren. Manlief is ijverig bezig, maar ik weet met mezelf geen blijf. Dochterlief groet haar speelgoedjes. Het is al een tijdje geleden. Maar al snel heeft ze ook de TV terug gevonden. Ik besluit een douche te nemen, heb ik nodig precies. Ik voel niks, een zombie… Ik draai de kraan extra heet alsof ik het nodig heb om ièts te voelen. En eigenlijk ja, hoe heter het water, hoe meer ik met mijn voeten op de grond kom. Ik staar een beetje voor me uit naar de douchedeur en voel het leven terug in mijn lijf komen. Ik was mijn haar en hoor manlief luid bonkend de trap op lopen. Dochterlief komt huilend de badkamer in: “Mamaaaa!” klinkt het droevig, alsof ik voorgoed verdwenen was. Verlatingsangst na een hele maand ELKE dag mama EN papa is natuurlijk normaal. De nacht die volgt is er eentje die ze in ons bed spendeert. Tussen ons in. Ik kan het niet weigeren als ze om 1u in onze kamer komt getrippeld na haar nachtelijk toiletbezoekje. Mijn klein engeltje is eindelijk terug. Met mijn 2 grootste schatten in 1 bed. ❤ (en papa zonder lange baard want dat had hij beloofd 😉 )

Blije Kus
-X-

Merelmama