Vrijdagmiddag, het werk zit erop. Ik rijd, geagiteerd door de stomme Antwerpse “Knip” en meerdere zondagsrijders op vrijdagmiddag, huiswaarts. Het is nog vroeg. Het dilemma stelt zich: Meisje ophalen van crèche en gezellig samen boodschappen doen, of meisje in de crèche nog even laten en snel winkelen en haar dan pas ophalen… Ik kies, romantisch als het idee is, voor het eerste. Ze zit meestal graag in de kar en de blikken naar haar rosse haartjes zijn onvermijdelijk en altijd lief bedoeld. Ik breng het idee al op in de crèche. “Ga je mee winkelen met mama?” “Jaaaa ! Kar zitten” is het antwoord dat ik verwacht had. Blijgezind zet ik haar in de auto, na even te checken of ze nog een plasje gedaan had. (Stel je voor, bomvolle winkel en een kar met een grote plas pipi onder, ik mag het mij niet voorstellen!) Gezwind rijden we richting discounter. Ik wil haar uit de auto nemen tot ze plots heel vastberaden zegt: “Ikke beetje lopen”…Haar hoofdje knikt fel van ja. Daar gaat mijn romantisch idee. Het kind wil lopen. Ik kan u verzekeren dat rond de kar fladderen in zo’n grote winkel een no go is. Heel gevaarlijk omdat het kleinood van net 2,5 ook net niet boven de kar uitkomt en dus redelijk onzichtbaar is voor andere winkelaars.

Ik forceer haar met een foefje (‘ooh kijk eens, jij mag het lijstje vasthouden!’) toch in de kar, zij het niet in het zitje maar IN de kar zelf… Tot daartoe dan. De eerste rayons verlopen goed. De kar is nog redelijk leeg en er is niet veel om mee te prutsen.  Maar eens de kar begint te vullen, valt het op hoe groot die wiebelende peuter in de kar wel al is. Ik haast me langs de rekken en vul aan wat ik nodig heb. Tot ik me omdraai in de koeling en plots het kind zie zitten tussen een berg losse appels, perziken, avocado’s en ajuinen…. “Merel waar zijn alle zakjes naartoe?” “Weg!” zegt ze en ze haalt haar schoudertjes op, alsof ze ècht niet zou weten. Een iets oudere vrouw kijkt me aan en rolt met haar ogen. “Domme moeder” denkt ze in zichzelf waarschijnlijk. Winkelen doe je niet met peuters…

Ik kijk verder en zie alle lege zakjes rond de kar op de grond liggen. Beschaamd raap ik alles op, foefel alles terug in de zakjes en rep me richting kassa.
Daar spreken er nog 2 vrouwen me aan, iets over clubs voor rosse mensen en hoe zeldzaam rosse kattinnen zijn.

Volgende keer toch maar in de crèche laten en mijn romantisch idee van samen winkelen nog even opbergen? Tot over een jaar of 20 misschien…?

Kus
-X-
MerelMama