Het is gebeurd… (grote) Moederfout nummer 1!
Gisterenavond, na een eigenlijke KUT dag  (sorry van het woord) gebeurde het… Ik zal even de sfeer schetsen voor u, in het geval dat u niet moest weten hoe een KUT dag eruit ziet.

’s Morgens redelijk vroeg opgestaan door een rond-het-bed-hossende-ik-ben-al-wakker-peuter. Papa heeft kunnen uitslapen, no harm done so far, elkaar afwisselen is goed.

Vervolgens klaargemaakt aan een zaterdagtempo om vervolgens aan de hoognodige kuis te beginnen. Alles goed en wel. Weekmenu opgesteld, stiefpapa ontvangen die nog meer kwam opkuisen, prima, prima. Daarna jassen aangeschoten om naar de winkel te gaan, een noodzakelijk kwaad op zaterdag. In de week staat mijn hoofd daar niet zo naar eigenlijk. Manlief zit al in de auto als ik buitenkom. Ik trek de deur achter me dicht en vind beiden (man- en dochterlief) in de koffer van de auto. Haha hilariteit of ja toch een beetje zuur omdat ik gewoon al met het verkeerde been uit bed gestapt ben. Ik bevrijd beiden uit de koffer en stap in de auto. Een korte blik leert me dat de autosleutel niet in het slot zit en dus ook geen sleutel van de voordeur, die ik voor één keer dichtsloeg achter mij zonder te vragen of hij een sleutel had… Daar zitten we dan: in de regen, in de auto zonder autosleutel en sleutel van de voordeur. Gezellig… Humeur zit op dit moment al ver onder nul… Na een paar telefoontjes, toch oma die snel ter hulp schoot met een reservesleutel. Gelukkig. Toch maar een half uur verspild van deze dag…

Vervolgens rijd ik mokkend naar de winkel. Daar niks speciaals, buiten het tegenvallen van de rekening, maar dat is elke keer als ik pampers koop eigenlijk…Ik koop een paar gezellige dingen voor de komende avond een beetje op te fleuren: flesje cava, verse vis om een vispannetje te maken (waar ik nog snel een doe-het-zelf-piet-huysentruyt-filmpje voor had gezien) en zelfs bladerdeeghapjes. Thuisgekomen begin ik vol goeie moed aan de vispan. Ik wil op tijd in de zetel zitten. De hapjes in de oven. Sfeerstatus in mijn hoofd: terug een beetje OK.  Manlief komt in de potten snuisteren en bevindt de witte wijn in de saus te veel. Ook al weet ik dat wel, ik vond dat het er toch in hoorde en ik deed er een scheutje in. Tegen zijn zin, teleurstelling in zijn ogen en intonatie en de druppel om mijn emmer te doen overlopen. Huilend loop ik naar boven en ga treurend op het bed zitten. Niks aan deze dag is goed… Het lukt me echt niet vandaag…Na een beetje kalm te worden, ga ik naar beneden en vind de saus geschift en wel op het vuur. Ik had niet verteld aan roerend manlief dat er een eitje inzat… Hij vind het vis-roerei toch OK en na onze hapjes ga ik dochterlief in bed stoppen zodat we rustig kunnen eten. Hij komt mee  naar boven om ons bed verder op te maken.

Bijna gedaan toch deze KUTdag, hoor ik u denken. Maar nee, het ergste moet nog komen lieve lezer…  Ik maak dochter slaapklaar: pyjama aan, tandjes poetsen, siroopje voor de hoest, beetje kriebelen en gek doen, beetje wasje doen… the usual. Als ik bijna klaar ben, vraagt ze nog voor neusje spoelen. Het kind vraagt daar zelf naar, hoe flink toch. Ik neem het ampulletje dat nog open is van de vorige keer en spuit het in haar rechterneusgat. Haar ogen sperren wijd open! Meteen valt mijn frank, dat ik niet een ampul fysiologisch water vast heb, maar zuurstofwater (waar ik soms haar oortjes mee spoel). Ik zie de paniek in haar ogen en hoor en zie geen ademhaling. Ik begin te gillen en met het kind te schudden. Manlief komt aangelopen uit de kamer ernaast. In paniek draait hij het naar lucht happende kind ondersteboven. Het leek alsof ze stikte. Manlief roept: bel de 100: NU! Ik weet NIET wat te doen. Als een kip zonder kop loop ik gillend naar beneden en zoek mijn gsm. Flitsen van begrafenissen en zuurstoftekort gekomen kinderen schieten door mijn hoofd. Nu weet ik waarom de 112 bellen, maar 3 nummers ‘kost’. Meer kan je op dat moment niet bellen of onthouden! Eigenlijk redelijk snel heb ik iemand aan de lijn, ik doe half huilend mijn verhaaltje. Ondertussen is papa al beneden met een even geschrokken dochter op schoot. Ze is gekalmeerd maar kijkt heel geschrokken en is bezweet.
De stem aan de andere kant van de lijn klinkt kalm en zegt naar de spoedarts te bellen met de vraag wat ik moet doen, na enkele minuten is er telefoon terug met de melding om goed na te spoelen met water en gewoon te kalmeren, niks ernstig aan de hand.  Dochterlief zucht luid en wrijft in haar oogjes: “sjapen”…

We keren bevend op onze benen naar boven om haar neusje te spoelen met normaal fysiologisch water. Even ziet ze me komen met het flesje en begint weer luid te huilen, maar na het spoelen kalmeert ze weer. Het schuim van het zuurstofwater loopt over haar kinnetje. Ocharme, wat heb ik toch gedaan. Ik lees nog een verhaaltje en na 1001 knuffels leg ik haar in het bedje. Ze is meteen vertrokken. Manlief neemt me vast. Hoe blij dat ik ben dat ik hem heb. Ook al weet je beiden niet wat te doen, als je op zo’n moment alleen bent is het nog 1000 keer erger denk ik dan. “Ouders moeten toch wat doorstaan he” zucht hij luid. Knuffelend staan we nog een paar minuten aan de grond genageld in de badkamer. We gaan die avond nog zeker 5 keer checken, wel om het kwartier. Alles in orde. Half huilend en geschrokken eten we samen ons vissig roerei op.

Dit lieve lezers, is een KUT dag.

Mijn moederonzekerheid heeft weer een snauw gekregen, maar het zal wel weer beteren zeker…?

Kus
-X-
Merelmama

PS: bij deze is uw leeshonger, na de veel te korte post van eergisteren, ook weer gestild 😉