Tag: pannenkoeken

Rijk der Wonderen

· Een reactie plaatsen ·

Mooie liedjes… je kent het wel, lieve lezer. De vakantie is voorbij, weer aan de bak ermee. Hier ten huize Merelmama betekent dat ook dat onze kleinste rakker naar de opvang gaat! De dag is aangebroken en met een iets sneller kloppend hart hijs ik hem in zijn superschattige fluffy oranje jasje en in de Maxi-Cosi. Ik kom binnen in de opvang en moet even kijken waar ik alles moet placeren. ‘Ah, daar is onze Sander!´ roept de verzorgster. Ik voel me welkom. Ik zet het kind met Maxi-Cosi en alles op het verzorgingskussen dat als doorgeefluik marcheert. Ik stotter dat zijn flesjes in de rugzak zitten en dat er een slaapzak en fysiologisch water in de zak zitten (die eerste keer moet je immers wat extra boel mee afgeven met het kind). Ik haal mijn zoon, die met grote ogen rondkijkt, uit zijn coconnetje en geef hem met een klein hartje af aan de verzorgster die met hem met open armen ontvangt. Ik geef hem nog wat kusjes en sta maar wat rond te draaien. Tijd om door te gaan. Ik stap naar buiten en in mijn auto en daar is het lege gevoel en een traantje dat ik niet kan tegenhouden. Nummer 2 is vertrokken en oh cliché, wat gaat het toch allemaal snel…

De voorbije vakantie was er vooral tijd voor de kindjes. We boekten een weekje in een bungalowpark. Afgezien van het weer soms, was het wel een superweekje. Zalig niksen met z’n viertjes op het tempo van de baby. Zwemmen, gourmetten, wandelen, filmpjes kijken, herfstige dingen doen, je kent het wel. Tussendoor was er ook een dagje dat ik met mijn grote dochter naar de Efteling kon. Ik met haar, zomaar ons tweetjes terwijl manlief zich ontfermde over de kleinste en die hadden dan een vader-zoon-dagje. Wat vond ik het zalig! Ik had haar op voorhand wel goed ingepeperd dat ze geen seconde van mijn zijde/hand mocht wijken, want in zo een pretpark uw kind kwijtspelen je zou voor minder hartfalen krijgen!
Het is nog mistig als we die ochtend worden afgezet door papa. Het park is immers 2 straten verder dan onze bungalow en 12,5€ betalen voor parking zou dan onnozel zijn, toch? “Veel plezier meisjes!” Wat hou ik toch van hem!
We schuiven de eerste keer aan om binnen te geraken en ik laat al mijn QR codes scannen (haha, dat klinkt zelfs een beetje dubbelzinnig eigenlijk). Tegenwoordig zijn het er wel wat… de reservatie, de tickets en voor de horeca ook de befaamde ‘ik heb normaal gezien geen corona’ QR, maar soit, geen problemen mee.

We zijn gescand en binnen, hoezee! Het is kwart na 10 in de ochtend. Ik zie de menigte zich door het pas geopende hekwerk wurmen in de hoop het eerst bij de lievelingsattractie te zijn. Ik krijg een knoop in mijn maag, zo een soort van ‘fomo’ (fear of missing out) om net hetzelfde te doen en te lopen voor mijn leven om toch maar als eerste in de rij te staan. Maar ik verkies de rust en adem de mistige ochtendlucht diep in en weer uit en besluit om me vandaag aan te passen aan het tempo van Merel. Zij mag kiezen wat we doen en ook wanneer we het doen. In mijn ooghoek zie ik een opgetutte Roodkapje met een bloemenmandje (ik dacht altijd dat het koekjes waren, maar kom) poseren voor de foto met de fans. Merel wil dat ook! Ze loopt er naar toe als ware ze de grootste fan van het bekende meisje met het rode hoofddeksel. Ze schuift braaf aan en staat te popelen om mee op de foto te gaan. Een verlegen lachje en een getraind lachje, ik neem er met mijn gsm ook een paar en krijg van de fotografe een papiertje met een nummer in de hand gedrukt om straks 25€ te betalen voor exact dezelfde foto: goed geprobeerd Efteling…

We lopen de poort van het Rijk der Wonderen (of wat is de slogan tegenwoordig) door. Ik, zwevend op mijn roze moederwolk, zij aan mijn hand. Ik lach en geniet met volle teugen van haar enthousiasme. Ze heeft er ZO zin in, dat zegt ze ook meermaals luidop en ik denk dat we beiden licht geven. We schuiven aan voor een eerste attractie: Symbolica (voor wie Efteling kennis heeft). Op de teller aan de ingang staat al 25 minuten wachttijd maar ik besluit het erop te wagen. Het is zo een leuke attractie, zo heerlijk mooi en fantasierijk. Dochter schuift heel flink aan met mij en ik probeer de tijd te doden met ‘kijk eens daar Merel’ en samen op het plannetje kijken wat er nog allemaal te zien is. We zijn er: we stappen in het karretje (ze zet ook heel flink en zonder gezaag haar mondmaskertje op want ik vind het toch nog raar om zo allemaal als sardienen in een blik te staan) en ze kijkt haar ogen uit. De “oohs” en de “waw’s” vliegen in het rond en ik denk dat de mensen achter ons ook zaten te smelten. De dag is goed gestart.

Daarna gaan we een koffietje halen (althans mama), Merel houdt het op een suikerspin. In de Efteling mag dat om 10u30 een suikerspin eten. Ze wou dat ook al lang eens proeven maar om zeker te zijn neem ik toch maar spin in een emmertje in plaats van op een stokje. En ja, mama had gelijk na 3 hapjes heeft ze ‘al genoeg’… En daar verdwijnt de pot suikerspin voor de rest van de dag in de rugzak van mama, al een geluk dat dat niet veel weegt.

Ik veeg het kind haar plakhanden en dito roze mond af en we schuiven aan voor Max & Moritz, de nieuwe ‘familieachtbaan’. Omdat ik met Merel alleen ben, kan ik al de spannende achtbanen niet doen, beetje jammer wel want de Vogelrok blijft toch wel een toppertje (sorry voor wie nog nooit in de Efteling geweest is). Dus wil ik toch de familieachtbaan proberen. Ik overtuig haar en we schuiven aan. Gelukkig zijn we snel aan de beurt en we stappen in het wagonnetje. Haar ogen staan wijd van de spanning en ik hoop dat ik geen spijt krijg van mijn opdringerigheid maar de achtbaan is inderdaad voor families. Het houdt een beetje het midden tussen de rups op de kermis en een deftige achtbaan. De stoeltjes zitten makkelijker en het gaat niet té hoog of té snel. 2 rondjes en we staan al weer aan het opstapperron. Ze heeft zelfs gegild en het was niet van pure schrik, oef! Fier als een gieter stapt ze uit. “Hoe heet dit mama zo een ding waar we nu in geweest zijn?” “Een achtbaan Mereltje”. “Oh! dan ga ik aan papa vertellen dat ik in een echte achtbaan geweest ben!”. Oef, geen trauma’s veroorzaakt. Speekmedaille voor moeder.

Het is al middag en ik had netjes gereserveerd in het pannenkoekenrestaurant voor het middageten. Maar als ik de rij zie die buiten staat te wachten om binnen te gaan (scannen, polsbandjes, identiteitskaarten controleren blablabla) is mijn zin in pannenkoeken snel over. We zullen hier wel wat tijd kwijtspelen en eigenlijk hebben we nog niet veel gezien van het park. Ik hurk bij mijn compagnonnetje en leg het uit. Ze heft haar schoudertjes en knikt begrijpend. “Oke, dan eten we iets anders he mama”. Wat een flink kind heb ik toch. We stappen via het sprookjesbos door naar de andere kant van het park. Daar eten we van die gele gebakken aardappelstokjes, ach ja, gezond eten in een pretpark kan je enkel als je het meebrengt van thuis. En daar had ik nu vandaag geen zin in. Merel is blij en dat is voor mij al wat telt. Daarna trekken we richting Joki en Jet en ook Fatamorgana mag niet ontbreken. Telkens weer kijkt ze vol bewondering en geen minuut is er gezaag over het stappen of over dat het maar net 10°C is vandaag. Wat een heerlijke dag, het is al donker als we naar huis gaan en papa taxi weer opbellen. De lichtjes maken alles nog meer feeëriek en een 2e keer op Symbolica is de perfecte afsluiter voor een prachtige dag. Ze kiest nog een knutseldoos in de winkel en thuis (in de bungalow) leg ik haar na een opwarmende douche en een lekker avondmaal moe, maar héél tevreden in het stapelbed.

Ik neem een glaasje wijn en laat me in de zetel ploffen. Wat zalig om haar zo te zien genieten (of had ik dat al gezegd). De anti-epileptica siroop doet eindelijk min of meer zijn werk (terug) en de kleine klachtjes steken slechts sporadisch nog de kop op. Volgende week wordt nog een spannende wanneer het radioactieve isotoop in de cyste wordt gebracht. We hopen (weeral) dat het de laatste keer is dat we Tim moeten bestrijden. Toch weer een opname en een afscheid in de operatiezaal, zucht… 😦 Hopelijk geeft hij het nu op. Het is genoeg geweest, voor iedereen.

Verder probeer ik, ondanks de drukte en de examens die ik tussendoor nog heb, wat na te genieten van een prachtige dag en de gezellige vakantie met z’n viertjes. Want die andere kleine springmuis kunnen we ook al niet meer missen 🙂

Dikke zoen

-X-


Merelmama

Verjaren voor pro’s

· 4 reacties ·

Het is een DING, lieve lezer, verjaren in de kleuterklas. Enerzijds heb je dan ‘het feest’ en anderzijds het ‘trakteren in de klas’. Het zijn dingen waar je wel degelijk van wakker moet liggen. Ik geef u een kleine inleiding in het “vieren van een verjaardag voor (bijna-) vijfjarigen: LIKE A PRO”

–> Je kan, met het aankomende feest, bepaalde zaken bereiken in de weken die vooraf gaan aan jouw verjaardag (een dag die je helaas nog niet kan plaatsen in de tijd want dat is al voor gevorderden). Maak hier gebruik van! Je kan er bijvoorbeeld onderling mee dreigen (!) dat bepaalde personen niét naar het feest mogen komen als…(insert reden die zwaarwichtig genoeg is zoals daar bijvoorbeeld is: géén handjes geven).

–> Opletten met het ‘vissen naar een uitnodiging’ want dit kan tegen jou gebruikt worden! Als je het er nét iets te dik op legt, kan dat een averrechts effect hebben op het bekomen van een uitnodiging (een woord alweer voor gevorderden). Dagelijks meerdere keren vragen naar het feest (nvdr Merel haar niet zo goed werkende tactiek) is géén goeie aanpak…

–> Het trakteren in de klas is ook iets waar je op tijd over moet beginnen brainstormen (vooral als kleuter, vooral niet als mama *ahum*). Het is een statement maken in de klas. JOUW traktatie wordt dan gegeten/geopend/gedeeld en dat moet jouw ding zijn. Je kan dan op voorhand al snuisteren of luidop nadenken in de winkel en laat ook zeker op tijd vallen bij mama/papa dat je met dàt bepaalde ding wil/zal trakteren (insert cupcakes van ‘Frozen’ of snoep). Fijn is ook als je nog van gedacht verandert de avond vòòr de traktatie, altijd een toppertje!

–> Begin op tijd met het oefenen van hoeveel vingers je moet opsteken als iemand vraagt hou oud je bent. Je wil niet verkeerd zijn!! (Vijf vingers opsteken is uiteraard wel makkelijker dan vier, dat is al een meevaller)

–> Verder is het gewoon aftellen geblazen: naar iédereen zijn verjaardag gewoon. Ga er gewoon van uit dat mama/papa die verjaardagen van iedereen in de klas wel weten, inclusief de juiste volgorde van de traktaties en de feestjes. Tel gewoon de dagen random af (voor semi-gevorderden) en gil luidop “hoeveel keer nog slapen voor …/mijn verjaardag?” en doe dat vooral midden in de nacht! Kwestie dat iedereen weet hoe belangrijk dat allemaal is, dat verjaren.

–> Geniet ten slotte helemáál van het feit dat mama/papa eigenlijk wel dégelijk jouw verjaardag belangrijker vinden dan die van zichzelf en dat ze ter plekke zullen smelten van fierheid als jij, met blinkende oogjes, de kaarsjes op jouw (pannenkoeken)taart uitblaast. Dat mama inderdaad wakker ligt van jouw feestje en traktatie en dat ze enkel wil dat jij gelukkig bent en dat je, je op jouw eigen dag (die je nog steeds niet op de kalender kan aanduiden, maar hey who cares) nog méér speciaal voelt dan je altijd al bent.

Dikke zoen
-X-
Bijna-zelf-jarige-maar-dat-is-compléét-bijzaak-Merelmama

3 jaar mama

· 1 reactie ·

Vandaag ben ik drie jaar mama geworden. En mijn kleine meid natuurlijk drie jaar oud. Wat een speciale dag. Al weken zat ze er naar af te tellen, tellen op de vingertjes inclusief. Merel 3 jaar! En dan steekt ze trots 3 vingers omhoog. Vandaag was er zelfs voor de gelegenheid géén school! (pedagogische studiedag, voor wie nu denkt dat ik het kind zomaar heb thuisgehouden van school 😉 ) De dag werd begonnen met een gelukkige- verjaardag-serenade aan bed door mama en papa. De slaap nog uit haar oogjes wrijvend kwam er enkel een schor “flesje drinken” uit. Nog even ontdooien dus. Beneden gekomen in pyjama begint ze er meteen aan. “Thee maken voor papa”. Een gezellig theekransje vindt plaats aan haar kindertafeltje. Wanneer mama na een korte onderbreking terug thuiskomt, ligt papa op de zetel en staat ze ernaast op zijn hoofd te wrijven. “Mama!! Papa is…” Mijn hart slaat over. Ik zie hem liggen op de zetel, hoofd naar beneden. “Papa is een poesje” gibbert ze meteen erna en ze streelt hem als ware het een krolse kater. Pff! Stel je voor!
We maken ons klaar om te “sjlemmen” (zwemmen). In Bornem -for cryin’ out loud-, vermits het Beverse zwembad op woensdagen pas beslist te openen om 13u30. Maar dan hebben we al een pannenkoekendiner gepland.
Het Bornemse zwembad was leeg. Op een paar schoolkinderen na, die na welgeteld 10 minuten ook uit het bad moesten, was er niemand buiten wij. Oma, Mama, Papa en Merel. Met ons viertjes, hoe gezellig. We eindigen het plonsen en spelen met een warme whirlpool (oh nostalgie, met lavendelgeur!). Leuk!
Thuisgekomen staat opa al aan de deur te wachten. Tante Katrien komt ook aan. Deel twee van de dag. Pannenkoeken! Want dat hoort nu eenmaal bij verjaren. Ik bak een hele stapel en zet er 3 kaarsjes op. We zingen voor haar en haar gezichtje straalt door het licht van de kaarsjes. Mijn kleine meid. Wat snel gaat het toch. Cliché oh cliché…

Ik denk terug aan 13 december 2014, exact 3 jaar geleden. Hoe ik me toen voelde. Hoe ik  totaal tegenovergestelde gevoelens tegelijk kon voelen. Verward en onzeker, maar toch enorm trots en ongelooflijk blij met dat kleine wondertje dat plots uit mijn buik tevoorschijn kwam. De eerste weken van haar leven waren ongelooflijk moeilijk. Voor mij althans. Niet voor haar. Ze was een droombaby, mijn kleine Merel. Na 3 weken stonden we er alleen voor. Zij en ik.  En ik had nooit durven dromen dat ik 3 jaar later hier terug zou zitten met één enkel gevoel. Dat ik heel veel geluk heb met zo’n prachtventje bij mij. Nooit had ik durven dromen dat ik terug gelukkig kon zijn.

We sluiten haar dagje af met een badje (om de chloor weg te spoelen). Mama en Merel badje. Zoals we dikwijls doen. Ze lacht en giechelt dat het een lieve lust is. En om helemaal af te sluiten kan ik haar nog overtuigen om een “verjaardagskaka” te doen 😀 (het kind is een beetje geconstipeerd, dus mama was ook blij hiermee!)

Een gezellig dagje met ons gezinnetje en ook mijn eigen gezin (de oorspronkelijke bezetting, zoals manlief het benoemde). Zalig. Nu lekker gesport en gedoucht klaar om onder de flanellen lakens te duiken. Tot een volgende, lieve lezer.

Kus
-X-
Merelmama