Merel tegen wildvreemde op restaurant:
– Ik heb een zonnebril, voor de zon! (schuift zonnebril over en weer op haar neus)
5 minuten later
– Ik heb krulletjes, oranje krulletjes ! (kijkt ‘verleidelijk’ terwijl ze met krulletje draait)
5 minuten later
– Wij zijn met de fiets en we komen van héél ver gefietst… (zelfverzekerd gezicht)
5 minuten later
– Ik ga nu PIPI doen ! (paradeert triomfantelijk voorbij de tafel)

Komen aan na fietstochtje aan op pleintje met bomen en kapelletje
“Ooh mama, het is hier PRACHTIG” !

Honger!
“Mama gaan we witte broccoli eten??” (bloemkool, jup, ik moest ook even nadenken)

Talenknobbel, check! 
We fietsen in de winkelstraat en rijden voorbij een Frans pratend koppel:
“Mama, die mevrouw spreekt Frans eh!” *mond mama en papa valt open van verbazing!*

Praktische problemen…
Merel: “Mama waar ga ik vandaag naartoe?” (kleutertje met routineloze vakantiestress)
Mama: “Mama en papa gaan werken en jij gaat naar Opa he Mereltje”
Merel paniekerig: “Mah, mama ik kan toch niet RIJDEN!!!”

Wat volgt waren een viertal uren van wachten, wachten en nog eens wachten… Waarom ze dat een ‘spoed’ noemen, Joost mag het weten. Maar kom, ik ken geen Joost en ook zag ons muisje er stillekes aan beter uit. We verplichtten haar ondertussen om kleine slokjes water te drinken.

Eindelijk mochten we door naar de onderzoekskamer. Daar heb we nog eens een uur moeten wachten (geen zwans). Blij dat we een laptopje en tekenfilms bij hadden waren we in elk geval. Toen kwam er uiteindelijk toch een (knappe!) dokter  binnengewandeld. Hij onderzocht dochterlief van boven naar onder. In een mooi verstaanbaar Frans vertelde hij dat ze inderdaad op het randje van uitdroging stond en dat het drinken van gewoon water nu geen soelaas meer kon bieden. Onze taak was  haar de komende tijd om de vijf à tien minuten te voorzien van een lepeltje zoutoplossing die zo haar interne balans kon herstellen. Het zou veel werk zijn, zei de knappe dokter ons. Maar het zou lonen en we zouden snel verbetering moeten zien. Eten geven kon, maar als het er terug uit zou komen, moesten we een “digestieve stop” inlassen van een 6 tal uren en dan terug beginnen met de lepeltjes zoutoplossing.

De avond en nacht die volgde lepelden we er op los met de zoutoplossing die ik in mijn beste Frans besteld had bij de apotheker. Ik zette mijn wekker om de 2 uur om haar door de nacht ook te voorzien van vocht. Ze liet het allemaal heel goed toe en alles bleef er in.
Toen ze de dagen nadien terug beter begon te eten en spelen, slaakten we een zucht van opluchting. Of hoe blij je kan zijn van een kind dat met smaak een boterhammetje naar binnen werkt.

Onze week was er wel een beetje door gebroken. Ongerustheid stak snel de kop op, alsook op de terugweg. De balans is snel verstoord en ze is nog altijd snel moe. Maar ze is weer beter en dat is wat telt.

Samengevat: een vakantieweek met ups en downs. We hebben ook wel lekker genoten van niks doen of een boek lezen of samen spetteren in het zwembad. En van het feit dat kinderen eigenlijk helemaal niet veel nodig hebben om zich te amuseren.
Wat ons nog rest van de vakantie is een weekje werken in ons huisje en verder plannen maken… Voor vanalles :).

Kus
-X-
Merelmama

Haartjes wassen… het ergste moment van het hele badgebeuren. (’t kind doucht ook niet graag, dus meestal bad) Ik spuit wat shampoo in haar handje, maar verder dan het bovenste van haar hoofdje wordt er niet gewassen.
Ik wrijf een beetje mee want haar rossige krulletjes zijn echt al lang geworden 🙂 .
Ik wrijf een beetje snel want als het allemaal te lang duurt, komt het ook meestal niet goed voor mevrouwtje. Tot plots: “Mamaaaa, niet zo hard wrijven! Straks komt mijn hoofd los en dan moet ik naar de dokter !”… *zucht* 

Merel kwam vorige week iets vertellen:
– Mamaa, L. (haar boezemvriendje uit het 1e leerjaar) was een beetje verdrietig vandaag.
– Oei? Heb je hem dan een beetje getroost? Waarom was hij triest?
– Ja, hij had mij gemist *fake zuchtje en pruillip* (weekends are tough!)
– Oh Mereltje dat kan wel gebeuren he.
– Ja, maar mama ik heb dan gezegd dat het OK was en dat we een koppel zijn.
– Een koppel!? *verbouwereerd en licht in shock*
– Ja, want jij bent ook een koppel hé mama en papa ook! Iedereen is een koppel.
–> ’t Spel begint al ! 

Merel gaat naar toilet en heeft ‘nummer 2’ gedaan. Ze staat recht en gaat handjes wassen. Ze verzet haar trapje tot aan de handenwasser. “Oh mama, is dat nieuwe zeep? Was die andere op dan? Heb je nieuwe gaan halen?”
Het kind denkt (heel geëmancipeerd…) mee met het huishouden en vraagt geregeld of er iets op is en of we naar de winkel moeten.
Ze gaat verder “Oh mama, de nieuwe zeep ruikt lekker he! Er staat een blaadje op het flesje, het is zeker blaadjeszeep” en ze wast gezellig verder.*smelt* 🙂
Ze is nogal huiselijk aangelegd en “very into details”… Soms een zegen, soms niet.

Merel doet zich pijn en bloedt een beetje aan de knie. Je moet een kenner zijn om te weten dat ze met “een beetje bruul” wil zeggen dat er een beetje bloed te zien is. Maar ik vind het zo schattig dus ik verbeter haar niet *mommyfail*…

Merel gaat slapen en vraagt (elke dag) nog: “wat ga je nog doen mama?” Zoals gisteren zei ik dan: “een beetje strijken, Merel”
Merel komt beneden ’s morgens, loopt nonchalant voorbij de strijkplank en vraagt langs haar curieuzeneus weg: “Is de strijk dan gedaan mama?”
Ik kan niet zomaar doen wat ik wil hoor 😉 .

Kus
-X-
Merelmama

Een Pinkstermaandag met zalig zonneweer. Ik haal dochterlief af bij bompa en bomma en voel een drang om wat extra tijd met haar te spenderen. Ik heb haar gemist. En ze kan dat ook zo zalig schattig zeggen: “oh mama, wat heb ik jou gemist” zegt ze dan, met een nepzuchtje, pruillipje en puppy-oogjes erbij. *smelt*
We (Merel & Mama) springen in de auto en rijden naar een provinciaal domein in de buurt. Dacht ik toch want wat een ritje van een half uurtje moest zijn, werd er eentje van drie kwartier. -Interne GPS fail!-…
Ik zie in de verte een bui aankomen en spoed me nog meer richting de kunstmatig aangelegde vijver. Het is al bijna half 4, straks is het de moeite niet meer.
Eens aangekomen maak ik haar wakker uit haar zweterig schoonheidsslaapje. Dan besef ik dat ik geen buggy meegenomen heb en vermits het kind nogal lui en verwend is, wat stappen betreft *ahum*, kan dat wel eens een demper op de feestvreugde worden.
Maar borst vooruit en met mijn rugzak vol zomergerief en goede bedoelingen stappen we naar de ingang. Nog een beetje slaperig maar ze stapt, oef. Even oriënterend bekijk ik de wegwijzertjes die mooi opgesteld staan langs het pad. De “diertjestuin” lijkt me wel wat. En blij dat het kind nog niet kan lezen, negeer ik nog even het pijltje met ‘kinderspeeltuin’.
Uit ervaring weet ik wel dat de ‘diertjestuin’ een eindje stappen is. En ik weet ZO waar het op zal uitdraaien onderweg: dochterlief die koppig en dramatisch staat te gillen dat ze niet meer wil stappen, ik die dan geërgerd 50 meter verderop sta te zuchten en uiteindelijk toegeef, en dat alles onder het afkeurend oog van wel 150 voorbijgangers. Nee, dat gaan we niet doen. Plots valt mijn oog op een fietsenstalling met allemaal dezelfde fietsen. Wat leuk! We huren gewoon een fiets met kinderzitje. We stappen gezwind 20 meter verder naar het loket. “Een fiets met kinderzitje alsjeblief”, “dat is dan 4€ en u kan 2 uur fietsen”. Oh super! Dochterlief is blij en ik installeer haar achteraan op de fiets. Even sukkelen met de rugzak en de kinderstoel (mama ik kan niet zien!), maar we vertrekken. Zalig! Mijn hernieuwde liefde voor fietsen komt tot uiting en mijn mondhoeken krullen omhoog. Het is een bijna ultiem gevoel van vrijheid vind ik, zeker met mijn kleine krullenbol in het zitje achter mij. De wind in mijn haren, de namiddagzon die schijnt op het water van de vijver en in ons gezicht. Zalig vind ik het. Dochterlief heeft echter niet zoveel zin in fietsen (helaas, pindakaas) maar ik kan toch even rond de vijver fietsen. Natuurlijk passeren we ook de speeltuin en ik kan het niet over mijn hart krijgen om niet even te stoppen. We parkeren de fiets en ze stapt (dan kan ze het wel!) gezwind richting zandbak. Daar moet ik even mijn minimale vorm van smetvrees inslikken. Een waterpartij en zandbak in één is het. Mooi gemaakt, dat wel. Jongens en meisjes in, met modder besmeurde, onderbroekjes rennen kris kras door elkaar onder de brandende zon. Ik peil haar reactie. Ze blijft uit, haha, het kind lijkt op haar moeder. Ze ontwijkt de plassen die er liggen en negeert het modderige tafereel volledig. Het piratenschip met de glijbanen dan maar. Ze klimt er op en kijkt telkens over haar schoudertje of ik nog wel in het zicht ben. Als ze naar een ander toestel wil, kijkt ze mijn richting uit en zie ik haar mondje vragen of het mag. Tuurlijk mag ze dat,mijn flinke meid.
Ik vlei me neer op het gras onder een boom en drink eens van de drinkbus. Een ‘alleenstaande’ mama met dochter, het blijft toch een bezienswaardigheid voor sommige mannen. Terwijl ik langs de picknickdekens loop, zie ik geregeld ogen afdwalen. Ik voel me wel geëmancipeerd, moet ik toegeven. Ik kan best wel alleen met mijn kind naar de speeltuin (of eender waar naartoe) gaan. Een raar maar fier gevoel dat ik nog erfde van mijn (korte) periode als effectief alleenstaande mama. Nu ben ik uiteraard niet alleenstaand en was manlief thuis aan het dokteren en puzzelen aan de plannen voor ons huis, maar dat weten die glurende papa’s op hun picknickdekentjes niet natuurlijk. 🙂

Kus
-X-
Merelmama

Noem mij een chauvinist, maar ik woon graag in mijn dorp. Met de dochter op de fiets door de polders fietsen is dé manier om te ontspannen voor mij. De aandacht die ze heeft voor de omgeving rondom haar is ongelooflijk. Hoe ze ook onthaast en veel meer dingen opmerkt dan tijdens een autoritje langs dezelfde route. Ik geniet ervan hoe ze enthousiast meldt dat er veel koetjes in de wei staan. Of hoe ze opmerkt hoeveel witte auto’s er passeren, hoe snel ze ziet waar de straat van oma is of dat de bakker toe is. Die leuke zalige gesprekjes op de fiets, terwijl ik haar kleine handje vasthoud of over haar beentjes streel. Wat ga ik het jammer vinden dat ze met haar eigen fiets zal fietsen.
Ver voor mij uit, nog net binnen stembereik. Geen handje meer om vast te houden, geen kleine gesprekjes over koetjes en autootjes.

We rijden door de polder naar het dorp. De lentezon op ons gezicht, de wind in onze rug. Een zaligheid. We rijden naar ons huisje dat er al staat. Waar je al in kan gaan. Nog lang niet klaar, maar het is er en ik kan er naartoe gaan. Het staat dicht bij het park. Een park met een vijver en een kasteel, een fontein en eendjes die op een rijtje lopen. Je kan er ook iets drinken en een beetje verder is er de bibliotheek en het jeugdhuis. Mijn dorp waar ik groot werd, wat hou ik ervan. Het feit dat mijn lief er ook zo gek van is, gek genoeg om ter komen wonen, maakt me nog gelukkiger. Een bende fietsers passeert. Ze hebben ballonnen op hun fietsen en er speelt luide, zomerse muziek. Ze maken reclame voor de dorpsfeesten van het buurtdorp. Leuk! Mijn medepassagier ziet het meteen: “Oh mama kijk, de feesttrein!”. We rijden de hoek om en de straat in. Onze straat. De straat die ons adres wordt binnenkort. En de plek die we thuis zullen noemen. Wij: ons drietjes. Ik zie mijn lief door de opening waar later het schuifraam komt. Mijn hart smelt verder… Zijn haar is in de war en zijn kleren zijn vuil maar wat zie ik hem graag.

Zondagskus
-X-

Merelmama

PS U leest mijn 70ste blogpost! Driewerf hoera!!

Lieve lezer, vandaag (het was al langer onderweg) bedacht ik een plan zowaar!
Het “zero-waste-gezin-actieplan”.

Inderdaad: struikel niet over uw tong en verslik u niet bij het lezen hiervan. Het idee van onze plastic potjes te vervangen door glazen exemplaren rijpt ondertussen al een tijdje. Het verplaatsen van restjes van de kookpot naar een plastic bewaardoosje knaagt een beetje laat ons zeggen. Zowel bij mij als bij manlief. De smaak van plastic die je opgewarmde eten meekrijgt na een microgolfbeurt is ook één van de vele oorzaken. Het idee dat plastic eigenlijk altijd (een beetje) in je voeding (en dus je lichaam) aanwezig is, doet me griezelen. Als je kijkt hoeveel niet composteerbaar afval er overschiet na het koken daar schrik je van! Composteren en afval scheiden doen we uiteraard al maar elk ding dat je extra kan doen, is mooi meegenomen voor de planeet EN vooral voor je eigen gezondheid.
Denk nu niet, lieve lezer, dat we binnenkort rondlopen in enkel tweedehandskledij, een zelf gebreide onderbroek en dito kousen. Dat is niet onze betrachting. Een beetje doordachter omgaan met dagdagelijks afval wel. Glazen flessen gebruiken in plaats van plastic exemplaren bijvoorbeeld. Een kleintje, toch? Of nog beter: kraantjeswater in een mooie karaf. Met een kleuter in huis in plaats van een baby is dit alles wel doenbaar.
Ik zie me nooit, eerlijk is eerlijk, geen vieze kakaluiers uitwassen dagelijks… Dat is een beetje een brug te ver. Maar gezonder en bewuster omgaan met afval dat willen we graag doen!

Aluminiumfolie, de rollen die ik al in mijn leven versleten heb, vervang ik door een herbruikbaar stoffen broodzakje. Een brooddoos bestaat ook, hoor ik u denken. Maar ik hou ervan dat mijn handtas na het werk lichter weegt en platter is. Dus een oprolbaar zakje is ideaal. In de keuken kan je dit ook prima vervangen door bijenwas katoen. Zoek dit maar eens op. Kleine kanttekening: dit moet ik wel nog uitproberen, dus later meer hierover! Echt waar lieve lezer, ik heb er zin in! Ik wil me 100% goed voelen bij wat ik doe, bij wat ik in mijn woning binnenbreng en bij wat ik geef aan mijn kind. Wat ik eet daar voel ik me al redelijk goed bij. Mensen die me een beetje kennen weten dat ik niet de typisch Vlaamse bourgondiër ben van petatten-vlees-groenten.Van waar mijn voedsel komt, daar wil ik graag wat meer bij stilstaan.
In principe wil ik graag nu al enkele dingen aanpassen maar als we verhuisd zullen zijn naar onze, het mag gezegd worden, redelijk ecologische woning dan wil ik er helemaal invliegen. We kiezen bijvoorbeeld al voor een natuurlijk isolatiemiddel door cellulosevlokken te gebruiken. Onze ventilatiekanalen zijn in metaal en niet in PVC, om zoveel mogelijk gezonde lucht binnen te brengen en deze niet te geleiden over plastic ‘buizerij’ vol weekmakers. Beneden kiezen we voor keramische tegel als vloerbedekking en voor  de bovenverdiepingen kijken we ook uit naar een natuurlijker product zoals kurk of linoleum (gemaakt van lijnzaadolie).

Er zijn nog 101 kleine dingen die we kunnen aanpassen of beter maken en dat wil ik ook proberen. Zelfgemaakte tandpasta en shampoo lijkt me ook een beetje te ver, dat geef ik toe. Maar bijvoorbeeld de ‘toetendoekjes’ voor Merel vervangen door gewone washandjes in de keuken te leggen dat deden we al. Beter voor haar huidje (al die vieze chemicaliën) EN voor de vuilbak. Ik wil het ook proberen voor de watjes die ik dagelijks weggooi. Eigenlijk een logische keuze. Een alternatief maken voor deodorant of wax dat wil ik ook wel proberen. Als het tegenvalt dan heb ik het toch geprobeerd :). Ik wil ook niet heiliger zijn dan de Paus en zeggen dat er nooit meer iets industrieel geproduceerd binnenkomt. Maar een beetje bewuster omgaan met alles dat wil ik graag doen.

Wordt vervolgd ! Men zegge het voort.

Ecokus
-X-
Merelmama

Beste dames, vandaag 8 maart is Internationale Vrouwendag. Hoera voor ons!
Borsten vooruit zeg ik!
Ik heb reeds op mijn blog een lans gebroken voor de vrouw. Toch wil ik er graag nog even op terugkomen. Ik las onlangs een artikel dat bepaalde ideeën naar voren bracht die in de jaren ’50 volop verspreid werden. Even een bloemlezing over de taken van de vrouw voor het moment dat de man thuiskomt van het werk….

• Zorg dat het eten voor de man klaarstaat als hij thuiskomt en de tafel gedekt is.
• Perfectioneer uw make-up en kapsel zodat u fris voor de dag komt.
• Was het gezicht en de handen van de kinderen want het zijn schatjes en ze moeten er ook zo uitzien (seriously).
• Zorg dat er niet teveel lawaai in huis is. Berg de stofzuiger op en zorg dat de wasmachine niet draait.
• Ga nog snel even met de stoffer door het huis zodat alles blinkt.
• Als uw man thuiskomt, begin dan niet meteen over uw problemen. Laat hem zelf eerst praten. U weet niet wat voor een zware dag hij achter de rug heeft.
• Plof zijn kussen op en doe zijn schoenen uit terwijl u een fris of warm drankje serveert.
• ……

Uw mond valt open? JA! zo ging het in de ‘fifties’. Ik hoor de mannen denken: “bwa, dat zou allemaal wel aangenaam zijn ja”. Maar kom, geef toe, wie zou dit nog doen voor zijn man? Zichzelf volledig wegcijferen. Nee, die tijd is gepasseerd. Gelijkheid in het huishouden heeft al lang geleden zijn intrede gedaan. Gelukkig toch? We kunnen ons alleen maar gelukkig prijzen dat het verbeterd is tegenover vroeger. Ook al zijn er nog véél zaken die nog beter kunnen, laat ons dat toegeven.

Maar genoeg gezaagd. Voor de rest wil ik vandaag even aandacht vestigen op de sterke vrouwen rondom mij:

•  Mama, dankjewel om er altijd te zijn voor mij en dat ik altijd bij jou terecht kan. Voor een onnozelheid of voor iets waar ik mee zit. Het is fijn om te weten dat jouw deur altijd openstaat voor ons. Dag en nacht.

• Zus, je bent keigoed bezig met jouw kleine pruts. Ze is prachtig en zal zeker uitgroeien tot zo’n flinke vrouw als jij. Ik kijk met heel veel plezier terug op al de zotte dingen die we al samen deden en kijk er naar uit om nog veel meer leuke herinneringen te maken samen!

• Bon, jij bent letterlijk de sterkste vrouw van onze familie. Dit jaar word je 98 jaar en nog steeds alive and kicking! Ik ben heel fier op jou en ook om te zeggen dat jij mijn oma bent en dat mag je hopelijk nog héél lang blijven!

  Verder wens ik iedere vrouw/meisje/mama/dochter/nichtje/tante… een fijne dag vandaag en dat jullie zich als vrouw elke dag geapprecieerd mogen voelen. Op elke manier mogelijk.

Kus
-X-
Merelmama