Twee is teveel

· Een reactie plaatsen ·

Daar reed hij van de oprit en de straat uit: mijn allereerste autootje met zijn nieuwe eigenaar. Ik keer me om en trek de voordeur achter me toe. Enkele traantjes rollen van mijn wang en manlief ontvangt me met een “maar liefje toch”… Best emotioneel, je enige auto verkopen zo zonder een nieuwe in de plaats. We hakten de knoop door: twee auto’s is teveel. Ik werk letterlijk 800m van mijn voordeur en ook manlief kan elke dag fietsend naar zijn werk, dus waarom nog geld steken in verzekeringen en brandstof voor een auto die maar enkele keren per maand van de oprit rolt.

We beslisten om een elektrische bakfiets te kopen. Na veel wikken en wegen kozen we ons model uit en we zijn ondertussen in volle verwachting. Ja, we worden bakfietsmensen en nee, daar kan je niet enkel op rijden met geitenwollensokken aan ;). We wonen nu in het dorpscentrum en de fiets nemen om een kleine boodschap te doen of het kind naar school te doen, voelt gewoon beter met de fiets nu. Met de auto ben je zelfs langer onderweg… En ja, het is soms een beetje afspreken zo met 1 auto, maar dat lukt echt wel. En ja, we zullen soms nat zijn van de regen maar Merel dan tenminste niet, zij zit lekker in haar coconnetje op wielen. Ze kijkt er al naar uit zei ze en terecht.

Ze voelt zich goed in haar/ons coconnetje. We hebben het rond haar gesponnen: een web van zachte gevoelens en liefde, van begrip en overbezorgdheid. Een nestje van “kom maar bij mama/papa liefje”, knuffels en overdreven veel kusjes. Misschien maken we haar coconnetje iets te zacht denk ik soms. Misschien geven we toch iets te rap toe als ze (weer) zeurt om iets, uit een soort onbewust ‘medelijden’, en ik wil niet het soort mama zijn die haar kind alles toezegt. Tussen ons gezegd en gezwegen: ik kan niet goed tegen kinderen die alles toegezegd krijgen/kregen en toch laat ik me dikwijls ‘vangen’ door haar ongelooflijke charmes. Ze windt me rond haar kleine vingertjes terwijl ik er zelf bij sta. Soms besef ik dat wel en dan geef ik niet toe maar soms merk ik het ook niet, achteraf bekeken dan. Maar och, de wereld is al zo hard en er zijn zoveel dingen die ze zal “moeten” doen later. Haar ‘pamperen’ nu ze nog in mijn armen past, daar geniet ik stiekem ook wel van… Ik probeer er mijn hoofd niet teveel over te breken, al is dat sterker dan mezelf. Laat het maar lekker rijden, ons coconnetje, een fietskar gevuld met alle liefde van de wereld en het kleine centrum van mijn universum er midden in.

❤ ❤ ❤

Kus
-X-
Merelmama

Van vloed naar eb

· Een reactie plaatsen ·

Een dikke week zijn we nu thuis. De vlucht heeft een goede landing gekend. Een zachte en aangename landing. Dat mocht ook al eens. Ze recupereert razendsnel en dat hoort ook zo. Kindjes moeten snel “adequaat” zijn na een hersenoperatie (lees: alert en goed bij bewustzijn) zo niet, wacht er meestal een lang(er) herstel. Dat zagen we bij onze eerste operatie, toen stond menig dokter zenuwachtig naast haar bed te schuifelen omdat ze nog niets gegeten had op dag 3 ‘post-op’ (post-operatief). Het herseninfarct kwam toen kort daarna…
Nu: niks van dat. Flink boterhammen met choco eten op dag 1, rondhuppelen in de gang op dag 4 en naar huis op dag 5 post-op.

Sferen veranderen, zo is het ook buiten vind ik. Naar de winkel gaan is al iets meer ‘chill’. Mensen schuiven mooi aan met hun karretje bij de ontsmet-doekjes-jobstudent en jawel, er kan al eens een lachske af bij sommige mensen. Het hoeft niet meer zo met een begrafenisgezicht op dat winkelen. Al vind ik het allemaal een beetje ‘fake-netheid’ soms…
Vergelijk het met het schoonmaken van je keukenaanrecht met hetzelfde vodje als waar je zonet de toiletbril mee hebt afgeveegd. Kar na kar met datzelfde doekje… Dit weekend ging ik -effe chill- met dochterlief nog wat cupcake-benodigdheden halen (again!) in de lokale, doch Nederlandse- supermarkt in het dorp. Een ‘afgelikt’ (lees: strak in het pak) en véél te jong ventje stond de klanten te ‘besprayen’ met een vloeistof (het rook verdacht veel naar azijn…) alvorens de winkeldeurtjes te passeren. Met een gigantische flair stond hij te sprayen naar de klanten met zijn bus. Meneer Proper avant la lettre was hij. Ik vond het een onnozel zicht. Alsof dat kleine wolkje spray (wat het ook mogen geweest zijn, het rook geenszins naar ontsmettingsalcohol) alles weer Van-Ranst-proof maakt…

Maar ik ga er niet over zagen: het is wat het is, zo ook ons leven, part ik-ben-de-tel-kwijt. Ik kan het niet uitleggen maar AL de situaties waar manlief en ik al inzaten de laatste 2 jaar hebben aan ons gevreten als een vieze schimmel. Onze veerkracht is soms ver te zoeken in tegenstelling tot die van onze dochter. We staan met (veel) moeite op om 7u of 7u30 en dat terwijl ik in mijn vorige job soms om 6u in Antwerpen stond te blinken! Ik kan het mij echt niet meer voorstellen. We zijn moe, dood- en doodmoe. En “het gaat wel hoor”, is het antwoord op “hoe ist ermee” dan, maar vanbinnen gaat het maar net.

Ik hoop toch dat mijn (onze) emmer een beetje kan leeglopen nu. Dat hij niet meer overloopt van die 2 extra druppels, van die ene ‘rare’ opmerking of die ene mini-tegenslag op de baan of in de winkel. Het hele coronagebeuren heeft er ook niet veel toe bijgedragen, aan dat leeglopen van die emmer… Misschien verdampt er bij dit mooie weer wel weer een beetje of mogen er toch nog kleine dingen zijn die lukken van de eerste keer of gewoon mooi zijn zonder meer. Mogen we toch bij elkaar de rust blijven vinden zoals nu en elkaar verstaan met soms maar 1 woord. Mogen we even terug naar eb gaan? En rustig mee kabbelen? Mijn potje met hoop hiervoor raakt ook bijna leeg…

Vermoeide Kus
-X-
Merelmama

Airborne

· 3 reacties ·

Het is zoals op een vliegtuig stappen zegt manlief. Je stapt op, de realiteit van de echte wereld verdwijnt onder je voeten en uit het zicht en je weet niet wanneer je weer zal landen. Je kan niet veel doen buiten de tijd doden met lezen of als een zombie door het internet scrollen. Zelfs het geluid van de ventilatie draagt hier bij aan de ‘beleving’. De eerste uren schieten voorbij, maar die laatste minuten tikken vreselijk traag.

11 mei 2020 We hebben het ziekenhuis verlaten deze morgen. ‘Normaal’ (hey, wat doe jij tijdens een hersenoperatie van jouw kind?) verlaten we de stad niet, dat voelt gewoon beter in ’t kopke, maar in de huidige omstandigheden biedt de stad niet veel meer dan het lezen en het scrollen. Geen restaurant om de uren letterlijk op te eten of cinema om hersenloos naar een film te gapen, zelfs geen cafeetjes om de vretende spanning door te spoelen. Dus naar huis rijden is de enige zinnige optie. In een lege kamer zitten wachten tot de avond valt (zo lang duurt dat een trepanatie) dat vind ik nog zenuwslopender (als dat dan nog kan). Thuis nemen we samen een lang bad, we kijken een Tarantino film en eten pasta en een taartje in de zetel. Gewoon onder ons 2. Haar speelgoed en haar kleedjes in de wasmand maken het pijnlijk op één of andere manier. Ik pluk een t-shirtje uit de wasmand en ruik er aan. Het ruikt naar Merel, naar mijn kleine meid, naar mijn alles, mijn hartje dat nu volledig overgeleverd is aan een ander. Een team van professionele anderen.


Vanmorgen bracht ik haar tot in het OK. Ze was haar gekke zelf, ze trok haar hele trukendoos open voor de omliggende verpleegsters: “ik kan zo met mijn tong *rolt haar tong* en ook zo met mijn poep omhoog *heft haar poep van de operatietafel* en dan ben ik een ‘tafel’!” De verpleging en anesthesist verbazen zich over het plezier dat ze heeft. Ze voelt zich op haar gemak, mama is erbij en ze kijkt uit naar “het maskertje”. Op één of andere manier is ze daar gek van, mijn narcosejunkie (hopelijk geen voorbode voor later!…).
Ik zie de ‘slaapmelk’ komen in de katheter. Haar tettertje valt stil, de oogjes draaien weg, nog een dikke zoen en met betraande ogen en met de arm van de ergotherapeut rond mijn schouder verlaat ik de operatiezaal. Nu mag het wel gedaan zijn, drie keer deze scene is wel genoeg in het leven van een ouder. Manlief wacht me op en ik kijk in de bange en gespannen ogen die boven zijn mondmasker piepen. Het vliegtuig is airborne. Het is 8u30 en we weten dat het pas zal landen laat in de avond.

De dag vordert en na de middag beginnen de zenuwen te komen. Ik schuif ongemakkelijk heen en weer in de zetel. Onze film is gezien, ons eten op (letterlijk: onze koelkast is zoals je op reis zou vertrekken met een pot mayonaise en augurken, verder niet veel) en manlief is aan een opruimactie begonnen in de kelder. Ik scrol nog wat op het internet en check de gazet of er ondertussen wereldschokkend nieuws te melden is.
Het is 16u30, ik voel dat we terug moeten. Ik laat mijn gsm geen minuut onbewaakt. De chirurg heeft de goeie gewoonte om te bellen de minuut nadat hij zijn handschoenen in de vuilbak heeft geworpen. We nemen ons gerief samen (nog wat speelgoed en consorten) en stappen in de auto, de gsm op de schoot.

Aangekomen nestelen we ons op de ouderkamer, een kamertje dat we mogen ‘hebben’ om afwisselend onze slaap in te halen. Het spaart wat kilometers en tijd van een ouder die elke dag naar huis moet rijden en weerkeren maar als je de deur sluit van het kamertje, wil je zo snel mogelijk terug. Terug naast haar bed gaan staan. Gewoon omdat het beter voelt en ook uit pure ‘fomo’ die dan niks te zien heeft met sociale media.

19u05: het verlossende telefoontje. Een rustige chirurg vertelt dat het goed gegaan is maar dat het ook weer 10 voor 12 was. Het spul (geen namen deze keer) had niet veel langer moeten blijven zitten: goed doorbloed en klaar voor verdere expansie. Mooi konden ze het hele ding verwijderen en ze konden goed de rand volgen waar het zich had genesteld. Hij is 100% zeker dat het een craniopharyngeoom is en geen nieuwe indringer (ja, dat had het kunnen zijn!) maar vertelt later dat hij nog nooit gezien heeft dat het zo ver uit het oorspronkelijke centrum weer tevoorschijn komt…
We begeven ons 4 verdiepingen lager naar de ‘picu’. “Weten jullie de weg?” vraagt een verpleegster nog…

Na nog een uur wachten komt haar bedje aangerold op de kamer. Ze is nog goed versuft van pijnstilling en haar gekende naad (van linkeroor tot midden voorhoofd) is weer verstopt onder een verbandje. Ze ziet bleek en kan moeilijk zelfstandig ademen zonder extra zuurstofondersteuning. Een zakje A-positief wordt besteld. Haar vingertjes en beentjes zijn opgezwollen door het lange stilliggen en haar rechterhandje ligt er weer roerloos bij. Ik denk aan de revalidatie na de eerste operatie. Maar het kan me niet schelen, ze is er nog en het is relatief goed gegaan. Toch komen de tranen weer in mijn ogen, papa’s arm op mijn schouder. Wat is het toch zwaar en we dobberen als mama en papa weer in een zee van adrenaline. Gevoelens krijgen geen kans om erin boven te drijven. Ze verschrompelen tot kleine eilandjes en krijgen geen tijd om zich te ontvouwen. Ik maak me op voor een zware nacht. Rechtspringen in bed was nooit zo gemakkelijk, al krijg ik waarschijnlijk morgen de rekening gepresenteerd. No offence maar ik ben geen 20 meer. Rond middernacht komt ze pas goed bij en kan er al een lachje en een mopje af. Oef!! Mijn meisje, ze is er nog. Het rechterhandje heeft ook al bewogen en dat zijn weer gewichten die van onze schouders vallen, stuk voor stuk.
We kijken (weeral) vooruit. Sterke Merel is er nog en de landing is ingezet. Nog even uitbollen nu… mama en papa zijn piloten geworden met 25 jaar ervaring.

Kus
-X-
Merelmama


Aftelprocedure ingezet

· 3 reacties ·

Aftellen is normaal iets dat je doet naar iets leuk: een verjaardag, een reisje, een feestje met familie en vrienden. Aftellen naar een operatie doen de meeste mensen zo niet. Wij wel, al is ‘aftellen’ geen juiste woordkeuze misschien.

We weten al zo goed wat er komt en bereiden ons belachelijk goed voor. Eergisteren is manlief aan het koken geslagen. Als ouder krijg je een klein ontbijtje op de intensive care, maar op de afdeling zorg je uiteraard zelf voor je eten en drinken. We hebben al 4 of 5 maaltijden voor 2 personen ingevroren. Deze week bestelde ik nog 3 nieuwe pyjamaatjes voor Merel en ik begin te wassen wat ze allemaal moet meenemen (lees: gemakkelijke broekjes en T-shirtjes om in een ziekenhuisbed te liggen). Ook voor onszelf, een hele dag rondhangen op een kamer doe ik liever in makkelijke jogging (who cares hoe ik eruit zie dan) dan in een strakke jeans.
Samen met de pyjamaatjes bestelde ik ook nog allerlei kleine speeltjes. Een tekenschriftje (tekenen op losse A4 bladen is eigenlijk nogal verspilling), kleisetje om ‘ijsjes’ te maken, letterstempels (om het toch nog wat educatief te houden), stapel-aapjes in hout, pareltjes om armbandjes te maken en nog wat kleine spulletjes.

Elke dag (is) een klein kadootje. (eigenlijk een zinnetje om op zich al over na te denken)

Zo houden we enerzijds de ziekenhuisdagen, die er (nog meer dan deze dagen) allemaal hetzelfde uitzien, toch een beetje fijner denk ik dan. Anderzijds is het gewoon een rare vorm van ‘controle’ die we nu hebben over onze voorbereiding, want eigenlijk weten we helemaal niet wat er komt. Misschien (hopelijk) staan we na een week terug thuis, misschien staan we aan het begin van een nog langere marathon dan degene die we al meermaals gelopen hebben samen.

Manlief en ik hebben gisteren samen de schuifdeur van de badkamer opgehangen. Ik vond het fijn, echt samen werken en stiekem verliefd kijken hoe hij, in zijn iets te strakke T-shirt, de vijsmachine hanteerde. We zijn een team, hij en ik. Als ik in zijn ogen kijk zie ik de schrik die hij heeft voor de komende weken maar ook het diepe vertrouwen dat we in elkaar hebben. We staan er weer voor en we gaan er weer door: storm of onweer maakt niet uit. Volgende week zijn we 5 (!) jaar samen, wat een 5 zware jaren zijn het al geweest eigenlijk… Als je onze foto’s bekijkt zijn we op die 5 jaar minstens 10 jaar ouder geworden.

Verder is Mereltje haar vrolijke zelve, afgewisseld met een boze kleuter die alles beu is: thuiszitten, niet veel buitenkomen, geen kindjes om mee te spelen, alle spelletjes en kleurpotloden zo beu als maar zijn kan… Ze heeft gelijk, ik ben het ook allemaal beu. Vooral het niet naar familie kunnen gaan, op zondag een aperitiefje bij oma’s en opa’s of tantekes en nonkeltjes, ik mis het echt.
Nu zijn we extra voorzichtig even. Even niet naar de speeltuintjes en geen Mereltje mee naar de winkel. Nu mag ze echt niet ziek worden…

Ironisch eigenlijk want ziek is ze al… Al ziet niemand dat.

Kus
-X-
Merelmama



Ochtendgrijs

· 4 reacties ·

Om in termen van Frank Deboosere verder te gaan op mijn vorige post: het ochtendgrijs blijft hangen. Onze vrees is bevestigd: operatie 3 staat gepland. Nogmaals het “schedelluikje” openen, zoals de chirurg dat zo gemakkelijk zegt. De cyste is al een goeie 3 cm groot en is echt wel ‘in your face’ op zo een scan te zien.
Ik ben geen dokter, maar zelfs een leek kan zien dat dat ronde spul daar niet hoort te zitten… Het is een cyste, een blaasje met vocht, het is géén tumorweefsel, maar je hoort mij al afkomen: zo’n cyste kan daar niet komen zonder tumorweefsel dat de boel aanstuurt. Daarom besliste menig chirurg in het UZ dat het hele boeltje er toch uit moet, in 1 keer.

Ik zou hier mijn blogje kunnen stoppen. Veel meer is er niet te zeggen eigenlijk. Ik kan er bergen woorden aan ‘vuilmaken’ maar we kennen het verhaaltje helaas al. De ‘picu’ en de 5e verdieping van het Prinses Elisabethziekenhuis zijn ons al zo bekend. Begin mei zullen we er nogmaals verblijven. Complicaties kunnen er altijd zijn dat is zo, zelfs wanneer je een onnozel wondje laat hechten.
Maar daar gaan we niet van uit.
Ik denk er niet aan en misschien ben ik een struisvogel, maar ik hoop voor één keer dat positieve gedachten positieve dingen met zich meebrengen. Hoor mij bezig… wie mij kent weet dat ik zeker niet ’s werelds grootste optimist ben, maar ik doe mijn best voor haar. Ze kan dat, die kleine sterke meid van mij. En het enige wat we kunnen hopen, is dat de distel die zo’n craniopharyngeoom eigenlijk is, nu zijn laatste wortels zal loslaten…

Wij
kunnen
dat
– nog maar eens-
*diepe zucht*

Coronakus
-X-

Merelmama

PS: voor de rest geniet ik tijdens deze (rare) dagen eigenlijk extra veel van mijn meisje, die zo heel stiekem het kleuter zijn aan het ontgroeien is.

❤ ❤ ❤

Achter de wolken…

· Een reactie plaatsen ·

Achter de wolken schijnt de zon. Waar is onze zon? Ze laat zich zien en ze verstopt zich onmiddellijk weer. Ze liet zich zien bij onze verhuis, het pad lag open: EINDELIJK rustige tijden. Gezin, liefde, Mereltje en misschien een nieuw broertje of zusje? Eindelijk tijd voor elkaar, geen weekendrush meer, enkel zalig samenzijn. Maar het mocht niet zijn, daar kwam tante Corona van achter de hoek. Bon, iedereen zit er mee opgezadeld, maar in onze boot was/is niet veel plaats meer.
We zijn week 2 en het voelt alsof we al een maand op elkaars gezicht zitten te kijken. Vooral met een dochter die snakt naar sociaal contact. Het voelt als Parijs all over again. Ze is boos: op zichzelf, op mij, op de wereld, op het hele gedoe (of het gebrek aan gedoe eigenlijk). Ze is diep triest als er géén kindjes op de wijkspeeltuin te bespeuren zijn en ze is diep triest als ze plots merkt dat het avond is en ze nog nergens naartoe geweest is.
Ook al schijnt buiten de zon, binnen is ze soms ver te zoeken…

Vorige week hadden we alweer onze NMR en ik had zo een vies voorgevoel… Ken je dat gevoel dat er onweer in lucht hangt? Je voelt het hangen, de lucht vult zich met negatieve en positieve energie tegelijk, het onweer moet enkel nog losbarsten. Ik beschreef dit gevoel hier al eerder. Het is er weer lieve lezer… We gaan weer een onzekere periode tegemoet. Tim is stabiel en zijn restanten waren zelfs gekrompen! Goed nieuws! Maar…. U hoort me al afkomen. De cyste(s) die altijd samengaan met een craniopharyngeoom blijven onvoorspelbare beestjes. 1 van die cystes is dus voor de tweede scan op rij gegroeid. Ik kan u geen maten en gewichten meedelen, die weet ik zelf niet, maar groei was er in die mate dat we meteen een nieuwe afspraak met de oncoloog én de neurochirurg kregen volgende week. Back to square one lijkt het wel (al zal het hopelijk en normaal gezien zo’n vaart niet lopen).


Dinsdag 24 maart: NMR dag. Ik rijd, samen met de verpleegster, met het bedje van Merel door de gangen langs de ‘picu’ (pediatric intensive care). Beelden van de periode schieten door mijn hoofd. De geur van ontsmettingsmiddel en het kuisproduct van UZ Gent maken me misselijk en geven me tegelijk een soort ‘heimwee’, al is dat zeker niet de juiste naam voor het gevoel. Binnenkort zitten we hier waarschijnlijk weer (dat wist ik dinsdag nog niet uiteraard)…

De zon die buiten schijnt maakt alles bitterzoet. Haar vooruitgang (ze kan flink klimmen door de groeihormonen lijkt mij!), haar mooie zinnetjes die ze maakt en de woorden die uit haar mondje vloeien (haar stopwoordje tegenwoordig is: ‘eigenlijk’ 🙂 ) maken me zo trots en zo ongerust tegelijk. Haar mooie gezichtje met haar stralende lach doen me smelten. Het lijkt alsof ik weeral “afscheid” moet nemen van mijn Mereltje nu en me voorbereid op een ander Mereltje NA…

Wederom een ongeruste zoen
-X-
Merelmama

De nodige boodschap(pen)

· Een reactie plaatsen ·

Een tijd geleden (lees: voor heel de cinema begon) begon ik een blogje te schrijven over boodschappen doen. Het begon als volgt: ¨boodschappen doen, ik neem dat heel serieus.¨
Wel beste lezer, na het boodschappen doen deze morgen ben ik nog meer overtuigd: boodschappen these days, het-is-serious-business! Iedereen loopt met een doodserieus gezicht rond. Men plukt dingen uit de rekken die men niet eens nodig heeft, gewoon om sneller buiten te zijn. Aan elke ingang staan professionele karontsmetters en de ´social distancing´ wordt eigenlijk door iedereen heel nauw gevolgd. Alle soorten van aanpak komen aan bod op straat: er zijn de mensen met handschoenen: type plastic-, fiets- of huishoud, het maakt al niet uit -vals gevoel van veiligheid dubbelcheck-, er zijn de mensen die er zich niets van aantrekken en dan zijn er ook nog de mensen met het (of zonder het) WC-papier. Een waaier van nieuwe en bizarre gevoelens die ons overspoelt: er is het gevoel van overwinning, maar tegelijk ook van pure schaamte, als je een pak WC-papier in je kar legt en er is het gevoel van ongebreidelde angst bij het aanraken van zo een -al-dan-niet-ontsmet karretje. Het gevoel bij de bakker als persoon ´+5´ zomaar binnenstapt en noem maar op… Alles is nu dubbel. Het beste EN het slechtste in de mens komt naar boven. De solidariteit is er, maar daar trekt de hamsteraar zich geen bal van aan.

Terwijl ik met Merel ons twee- of driemaal daagse uitje doe in onze straat, naar het speeltuintje (I know, het mag niet maar hey kleuters need space en beweging! en we wassen daarna 5 keer onze handen!), kijken de mensen die we passeren steevast naar de grond. Hun blikken afgewend, alsof je door oogcontact besmet zou kunnen worden. Sommigen knikken vriendelijk, maar als je een paar centimeter dichter stapt, gaan hun vriendelijke blikken star. Too close: personal bubble.

Het boeit me eigenlijk vooral dat sommige dingen die vroeger (hoor mij nu) niet konden nu plots WÉL kunnen. Neem nu: meer verplaatsingen in de buurt, te voet of met de fiets, meer winkelen bij de lokale handelaars: plots is het niet meer enkel voor de hipsters met de bakfiets, minder vliegtuigreizen (oke ja, de grenzen zijn toe maar je snapt het punt) zijn ook plots geen probleem meer. Als je nadenkt over hoeveel tonnen CO2 we nu aan het uitsparen zijn, zou je er toch blij van worden ook al zitten we met zijn allen tussen onze 4 muren rondjes te lopen. Mensen denken meer na over wat nu wel telt in deze wereld: samenkomen met vrienden of familie, elkaar een knuffel of een zoen geven, samen dingen doen. Allemaal zo vanzelfsprekend en nu missen we het enorm.

De dingen van een andere kant bekijken…

We leren elkaar opnieuw kennen en we zullen dit verder doen in een wereld NA corona. Want die zal er zijn en hoe anders hij is, hangt af van jullie (van ons ook uiteraard). Ik wens jullie alvast een mooie nieuwe wereld toe, al lijkt hij nu zo ver buiten ons bereik.

Kus vanuit de keuken
-X-
Merelmama

Iets van verhuizen en thuisblijven en zo…

· Een reactie plaatsen ·

3 weken geleden:
‘T is gebeurd! V-day, verhuisdag! Zo geprikt zodat we nog een krokusvakantie hadden om ons aan te passen. Het was een koude en winderige dag maar gelukkig geen regen. En ja, het is nu pas dat ik even de tijd -en een ietsiepietsie inspiratie- heb gevonden om wat te schrijven. Alles staat hier nog door elkaar en het is eigenlijk alles behalve een ‘rustgevende’ omgeving momenteel, maar we zitten er in en dat is op zich wél rustgevend. Ik probeer de rommel en de stofboel (want dat is een nieuwbouw, veel stof) wat over me te laten waaien en gewoon te genieten van de luxe die we wél al hebben. Onze splinternieuwe keuken, de fijne badkamer met groot ligbad, de vloerverwarming (check, warme voetjes). Ik geniet (lees: probeer te) van elk momentje dat we samen hebben.

Gisteren:
Mereltje stept voor me uit, we maken even een toertje naar de speeltuintjes in de wijk. Ze is blij dat we nog eens “ergens aartoe” gaan, want de komende weken worden raar, heel raar. Het is de eerste zaterdag van de gedeeltelijke ‘lock-down’ door het Coronavirus (dat weet u heus wel, maar tis maar kwestie van dat hier later nog eens terug te lezen). Ik heb er lang nogal lacherig over gedaan: het virusje dat eigenlijk maar zoals de griep was. De griep: daar deed toch ook niemand paniekerig over? Er is nog nooit melding gekomen van hoeveel Chinezen er gestorven zijn aan de griep, echt live en zo he… Dat dacht ik 1 week geleden. Nu zijn in het weekend alle winkels toe (buiten de supermarkten) en het voelt alsof er een vreemde adem in mijn nek blaast tijdens onze wandeling. Een raar gevoel van “rust” eigenlijk, want ik KAN helemaal niet gaan shoppen vandaag. Ik KAN helemaal niet uit eten gaan of iets gaan drinken, dat is allemaal gesloten en het geeft een soort van rust dat die mogelijkheden er niet zijn. Een soort keuzestress die wegvalt. Ik zou wel van alles nog willen kopen om de rommel hier wat te kanaliseren, maar het KAN niet vandaag en dat geeft eigenlijk een soort kalmte. We stappen rustig verder en er is niemand in de wijk die zich buiten begeeft.

Vandaag:
Buiten het hamsteren van gisteren (waar ik overigens niet aan meedeed) geeft de huidige situatie zoiets van een verbonden gevoel, vind ik. Dat is vreemd want eigenlijk worden samenkomsten zoveel mogelijk afgeraden. Maar toch zitten we allemaal in hetzelfde schuitje, rijk en arm, beroemd of berucht. De beelden van de Italianen die vanop hun terras luidkeels een volkslied zingen door de verlaten straat, geven me een warm gevoel. De mens keert tot zichzelf. Plots is er meer interesse in de natuur, gewoon buiten zijn, een simpel wandelingetje maken, althans zo voel ik dat aan. Netflix en consorten zullen ongetwijfeld het aantal abonnees de hoogte in zien gaan en dat is ook leuk, maar met de zonnige periode die er aankomt (volgens Frank althans) is buiten zijn ook gewoon super fijn. En dat zie ik ook aan mijn dochter: na ons kort ommetje is ze veel relaxter. Ik ook, ondanks de keelontsteking die me nu geveld heeft. Ondertussen werkt manlief zich uit de naad om onze kelder op orde te krijgen. Als ons “mini-magazijntje” op orde staat, zal dat ook een gevoel van rust geven. Zo kunnen onze 2 extra kamertjes boven ook mondjesmaat geleegd worden en zo alles krijgt zijn eigen nieuwe plekje. Ook ondertussen is het bellen naar het bungalowpark om een weekendje met vrienden, dat normaal volgende week plaatsvond, te verzetten naar september. Niet fijn maar beter zo, ergens in een park zitten waar alles gesloten is, is toch ook niet waar ik naar uitkeek (vooral niet met een kleuter van 5 *ahum*). Eigenlijk is het thuis nu hetzelfde, dus misschien kunnen de vrienden gewoon hier komen logeren ook, haha!

Onze agenda oogt plots doods: al onze weekends en avonden zijn plots leeg. Alle openbare zaken zijn afgelast of opgeschort: Grootouderfeest, Kinderjury eindfeest, e-bike event (waar ik naar hartenlust elektrische bakfietsen kon gaan testen, yeah I’m that kind of person), helaas ook een babybezoekje wegens de keelontsteking en nog andere zaken en afspraken. Plots valt alles een beetje stil. Misschien moeten we gewoon ons momentje nemen in de stilte en eens bedenken in wat een rush wij eigenlijk leven. Kopen-rondrijden-afspraken-weer kopen-…, een nooit eindigend cirkeltje.
Nu – even – niet ! Ik drink mijn tweede koffie in de zetel en kijk naar buiten, naar de wandelaars met hun hondjes en het is goed zo.

Het is gewoon. even. goed.

Geen dikke kus (want dat mag niet)

-Merelmama-

Zwijgen is goud

· 1 reactie ·

Lieve lezer, het is hier een beetje stillekes op Merelmama hoor ik u denken. Ik ben me daarvan bewust. En dat is ook niet moeilijk want 2020 is (hoe kan het ook anders) druk begonnen voor ons. We zitten namelijk in de laatste rechte lijn naar de verhuis. U hoort het goed: DE verhuis! Naar dat nestje, dat lapje grond dat we in augustus 2017 (inderdaad: toen al…) kochten. Naar het huisje dat, zeker het laatste half jaar na alle ziekenhuisbezigheden, ELK weekend de verblijfplaats was van manlief en al wie daar tijd/goesting in had. De laatste weken ben ikzelf ook in gang geschoten met de verfborstel, want dat is het enige waar ik eigenlijk volledig zelfstandig mee aan de slag kan.

Op momenten die ik “vrij” heb en waar ik mijn kleine meid in de goeie handen kan achterlaten, ga ik aan de slag. Vuile schilderkleren aan en rollen maar! Ik vind dat best leuk, in tegenstelling tot manlief die zich graag zo ver mogelijk verwijderd houdt van de borstel als mogelijk is. Maar hey, “elk zijne stiel” zeggen we hier al eens. Ik kijk er naar uit om de laatste rol te rollen.

Het inpakken van dozen lijkt nog de “ver-van-mijn-bed-show” maar ik zou er ook eens aan moeten beginnen. Een volledige huisraad inpakken is niet op 1-2-3 gedaan! In onze zero-waste-zero-plastic strijd heb ik wel al vele zaken gedecimeerd (lees: naar de Kringloopwinkel gebracht). Ik kijk er naar uit om ENKEL (of zo goed als) dingen in huis te hebben die ik effectief gebruik. Geen dozen die stof staan te vergaren zonder meer. Daarom wil ik ook graag dat opkuisen doen alvorens we verhuizen en geen ‘rommel’ meenemen naar ons stulpje. Maar helaas zijn er maar 24 uren in een dag en 2 dagen in een weekend… We bijten nog even door ook al zitten we op ons tandvlees… Elke morgen is een gevecht met de wekker en dat vechten lijkt elke ochtend moeilijker te gaan.

Vandaag is het wereldkankerdag. De slogan dit jaar is: “Kanker zet je wereld op zijn kop”. En dat is écht zo en in tegenstelling tot wat sommige mensen denken is onze wereld na 1 jaar niet plots terug normaal ‘gedraaid’. Hij blijft op zijn kop staan en dat zal ons (en haar) leven lang zijn. De datum voor het starten met de groeihormonen is eindelijk binnen en het zal wéér een extra vinkje zijn op ons lijstje van ‘to do’s’ elke ochtend/avond. Maar we zijn hoopvol voor de toekomst en maken er het beste van 🙂 . Gewoon, met ons drietjes ❤

-X-

Merelmama

Goodbye 2019

· 4 reacties ·

Het is weer zover. De laatste uren tikken weg. Nog even en 2019 ligt officieel achter ons. Een jaar waar er, op zijn minst gezegd, véél gebeurd is voor ons en voor ons meisje. Het begon met hele bange uren tijdens en na de eerste operatie op 28 december 2018. Het herseninfarct dat volgde in januari en de halfzijdige bijna-verlamming en bijhorende spraakstoornis die haar daarna parten speelden. Het jaar vervolgde met vele uren intensieve revalidatie, vele ritjes naar Gent en ook vele uren die haar lieve juf T. daarna hier thuis spendeerde om onze kleine meid er weer bovenop te helpen. Ze hielp haar mee de woordjes te zoeken en de bewegingen te maken die ze was kwijtgespeeld. We hebben haar daar uitvoerig voor bedankt want ik vergeet het nooit wat ze deed voor ons. Ook de lieve oma’s en opa’s, bomma’s en bompa’s die voor haar zorgden tussen de operaties en revalidatie door, wil ik graag nog eens in de bloemetjes zetten via deze weg.

Het jaar zoefde verder door en ondertussen gaat de revalidatie in onze thuisgemeente door, 2 keer per week en heeft het thuisonderwijs plaatsgemaakt voor gewone schooldagen. Van september af gaat ze weer fulltime naar school en wat doet ze dat goed! De woordvinding en de verlamming zijn (bijna) ver te zoeken. Ze heeft een bocht van 180° gemaakt met haar geweldige lijfje. Het lijfje dat dat allemaal maar doet, zomaar uit zichzelf en met een beetje hulp. Haar lieve lachjes en onuitputtelijke knuffels helpen haar hier ongetwijfeld mee. Ze is terug, ik kan het zeggen. Onze meid is 100% terug. De vakantie doet haar deugd en ze strooit met grapjes en gekkigheidjes in het rond: “Mamaaa, ik maak een grapje hoooor!” Oogjes die rollen en een guitig lachje dat volgt. Ik smelt ter plaatse als ik haar zo bezig zie. Wat wel blijft is de medicatie die ze levenslang zal nemen en dat is best een last voor zo’n klein kind, ook al is ze dat al héél goed gewoon zo die spuitjes en pilletjes. Ze vraagt er zelf achter en ze zal snel zelfstandig weten wanneer er wat moet genomen worden. In een notendop en heel kort gezegd was dit wat er gebeurd is. Ik vergat nog 2 operaties maar ik bespaar u de details.

2019 was een jaar vol met extreme emotie. Onze tijd in Parijs en Orsay was er ook zo één. Een vooral psychologisch zware 2 maanden in ons leven die, eigenlijk achteraf pas, zijn tol eiste voor ons gemoed. Maar we bleven praten met elkaar en lachen ook op momenten dat het huilen ons eigenlijk nader stond. Blijven ademen en doorgaan want zij moest het ook. Bestraling op haar mooie hoofdje, prikken in haar armen/handjes/voetjes, eindeloos lang onderweg zijn naar overal, ze heeft het allemaal met de glimlach ondergaan. Ik heb schrik voor de weerbots, misschien krijgt ze die ooit, misschien niet wie zal het zeggen. Tijd heelt vele wonden en brengt vele antwoorden. Tijd heelde Merel.

Ik hoop in 2020 vooral op méér tijd. Méér tijd voor ons gezin en voor onszelf. Met een nakende verhuis naar onze werf, die misschien eindelijk toch eens in een ‘huis’ zal veranderen, zal dat wel lukken denk ik. Waar is de tijd dat we in het weekend samen naar de winkel gingen, met z’n drietjes? Onnozel, maar ik kijk er naar uit. Gewoon een zondagje niksen thuis of lekkere dingen maken samen. Zalig!

Ik val misschien in herhaling met deze blog maar al de woorden die ik hier ooit schreef, kunnen niet omvatten wat 2019 voor ons was (de laatste dagen van 2018 inclusief). Een nieuw decennium is misschien wat we nodig hebben: nieuwe kansen en verse pogingen voor alles wat we ondernemen en een gelukkig en gezond meisje dat met ons mee huppelt.
Misschien is er dit decennium meer geluk dat onze kant uitkomt. Ik hoop het…

Dikke zoen, tot volgend jaar en al het mooiste voor 2020 gewenst.

-X- Merelmama