Ik hang mijn vers gewassen luiertjes op het wasrek op een schroeiend heet terras (nee, ik was niet in de veronderstelling dat het 30 minuten later zou stortregenen). Aah, wat een fijn gevoel vind ik dat toch en wat ben ik nog fier dat we dit al bijna 2 jaar doen! Nog fierder ben ik als mijn zoon naar de wasmachine stapt, wijst en ´pampetjes´ zegt. Voor hem is het normaal dat ´pampertjes´ uit de wasmachine komen. We gaan bijna op reis en de zoektocht naar niet lekkende wegwerpluiers is begonnen (ik vertrouw mijn werkende wasroutine niet toe aan buitenlandse wasmachines/wassalons). Ik test alvast een paar nachtluiers want onder ons gezegd en gezwegen: een nat bed dat is hier zelden het geval. Met wegwerp heb ik dat meermaals al gehad… Maar kom, tot hier mijn reclameboodschap voor wasbare luiertjes. Voor zij die twijfelen, geef een gil en ik sta u bij met raad en daad!

Het schooljaar loopt op zijn laatste tenen en ook ons Mereltje. Die laatste 2 weken zijn er echt teveel aan voor haar. Het batterijtje is meer dan leeg en opladen door vroeger te gaan slapen doet het niet meer. Het is tijd voor rust. Vooral mentale rust. Ik merk dat haar hoofdje overuren draait. Mijn kleine meisje maakt heel stilletjesaan plaats voor een jonge puber. Sommige reacties of bedenkingen zijn zelfs voor haar leeftijd echt gevorderd te noemen. Hoe kan het ook anders, wat zij (en wij) al meemaakte(n) de laatste 4 jaar (wat nu exact de helft van haar leven is) geeft soms geen tijd en ruimte voor kindergedachten. Het maakt alles soms veel zwaarder. Ze maakt bedenkingen waar een psycholoog jaloers op zou zijn. Ze kan het meestal allemaal mooi en vooral goed verwoorden en dat vind ik goed. We babbelen hier wat af samen, het liefst doet ze dit vroeg in de ochtend in ons bed of net voor ze gaat slapen.

Vorige week schreven we haar in, in haar nieuwe school. Het is een reguliere school in onze eigen gemeente. Eigenlijk is ze zelfs nog dichter bij de deur dan de huidige school, die slechts op 3 km van bij ons ligt. Merel is vol verwachtingen en heeft van de huidige school in haar hoofdje al helemaal afscheid genomen. Een frisse start zal het zijn. Ze wil wel in stijl afscheid nemen en met ijsjes trakteren op school. Mijn lieve meid, wat wens ik haar een goeie start toe en een fijn klasje met ook wat zorgende kindjes want die heeft ze ook nu opnieuw nodig. We maakten al een kennismakingsfilmpje om te tonen aan de kindjes dit schooljaar nog. Zo kunnen ze al zien wat een toppertje hun richting uitkomt volgend jaar!

Zelf voel ik me lichter worden. Is het de zomer? Is het de medicatie (waarschijnlijk wel het grootste deel) of is het de traumatherapie die ik volg? Ik leerde een schat van een psychologe kennen die ik al vorig jaar had moeten kennen. Maar een psycholoog vinden waarmee het klikt, het is een opgave. Telkens het hele verhaal opnieuw uit de doeken doen vraagt moed en geduld. Ik had telkens al een hele sessie nodig om gewoon alles uit te leggen, al kan ik dat ook reeds in een paar zinnen. Heel beknopt en heel emotieloos. Het heeft al menig medemens met de mond vol tanden doen staan. Het lijkt een scenario van een slechte film soms. De opeenstapeling van tegenslagen en gebeurtenissen die we samen overleefden is eigenlijk enorm als je ze oplijst. Maar ook telkens scheen de zon doorheen onze tegenslagen en samen konden manlief en ik ze blijven zien (oke, niet altijd maar kom) en daar ben ik ook zo verdomd fier op. De band die ik voel voor ons, voor hem is zo diep en intens verweven met mijn hart. En nee, het is niet altijd een roze wolk en we hebben ook onze momenten maar er is een sterke fundering die elke storm kan overleven en die voel ik altijd opnieuw.

Hoopvolle zoen

Merelmama

-X-