Het is alweer even geleden dan ik hier nog iets tevoorschijn toverde. Eigenlijk is dat meestal wanneer ik niet weet wat zeggen of wanneer ik het niet de moeite vind om erover te schrijven. Ik kan ook eigenlijk niet goed zeggen hoe het met me gaat. Niet zo goed als ik zou willen eerlijk gezegd. Ik had gedacht dat ik al veel verder zou staan in mijn herstel of misschien is net dat het probleem. Ik zie het als een tijdlijn die voorbij schuift met een begin- en een eindpunt. Waar het beginpunt ligt, kan ik (denk ik) exact vertellen maar ik wil zo graag weten waar het einde is. Duurt het nog lang? Waar zit ik in de grafiek, waar sta ik op de tijdlijn? Ben ik nog dieper aan het afdalen in de put of ben ik halfweg er terug aan het uitkomen? Ik weet dat zelfs niet. Ik voel dat niet en dat doet raar.

Ik heb goeie momenten dat ik denk dat ik (voor een stuk) de wereld weer aankan. Dan stromen er weer ideeën maar (soms net daarna) voel ik me wegschuiven of voel ik dat het licht boven in mijn hoofd weer uitgaat. Meestal gaat een overdreven stress eraan vooraf. Een irritatie die compleet van de pot gerukt is, iets klein dat me irriteert tot in mijn kleinste teen. Dan ben ik zodanig vies gezind dat ik mezelf beu ben. Maar ik kan het niet verhelpen. Daarna komt de burn-out: compleet nutteloos word ik dan. Spreken kost me teveel moeite en dan wil ik enkel nog zitten met mijn ogen toe en een deken over mijn kop. Ik doe dat dan ook meestal (zonder dat deken dan). Dan moet manlief zich even beredderen met de kinderen en ik zeg het erbij, hij doet dat zonder zagen, hij geeft me daar tijd voor. Ik denk dat het ook letterlijk zichtbaar is dat het licht dan uit is bij mij. Maar dat is niet oké. Dat is niet gezond en ik ben dat beu! Ik wil weer normaal kunnen functioneren en niet 2 dagen moeten bekomen van een familiefeestje. Het zijn vooral sociale zaken die me (nog steeds) heel hard uitputten. Feestjes, bijeenkomsten, veel volk, veel praten en ja ook werken. Op de meeste van die gelegenheden zet ik automatisch een masker op zodat het contrast voor mezelf (achteraf dan) nog groter is. “’t Gaat wel goed met Jolien, ze is weer vrolijk”. Ja, in beperkte mate is dat zo maar ik voel de laatste tijd dat bepaalde dingen weer moeilijker gaan. In de winkel kan ik soms zodanig knijpen in de handvaten van de kar dat mijn handen er pijn van doen. Gewoon omdat het teveel is en soms is het dan zelfs niet eens druk in de winkel. Ik krijg er kop noch staart aan.

Ik ging in de krokusvakantie een weekje op retraite naar Koningsteen. Een aanrader van formaat, echt waar. Ik was een ander persoon toen ik terugkwam. 5 dagen vertragen was het: meditatie, mindfulness, yoga en veel rust. Veel kon, niks moest. Geen geforceerde praatsessies maar gezellig delen wat je wou. Sommigen deden dat veel, anderen bleven een gesloten boek en dat was oké. Iedereen zat er in hetzelfde schuitje, eentje dat te zwaar geladen was om nog te varen. Wat net die lading aan het bootje gaf bij iedereen, was enorm uiteenlopend en divers, maar de (h)erkenning was groot en dat gaf een zeer warm verbindend gevoel op een heel korte tijd. Er was een gemeenschappelijke ontmoetingsplaats waar je de hele dag koffie, thee en koekjes kon vinden, een soort ankerplaats als het ware. Je kon er zitten, rusten, praten, lezen of gewoon op het gemak je theetje drinken bij elkaar. Het voelde heel normaal en natuurlijk aan, zalig vond ik dat. Ik kwam terug thuis met een nieuwe ingeving. IK ben niet mijn situatie, ik ben nog steeds mezelf binnenin en dat veranderd nooit. Een waarheid als een koe.

De weken erna had ik het gevoel dat ik mezelf weer had gevonden. Ik had ook echt weer contact gemaakt met het kleine Jolientje binnenin. Het Jolientje dat ik voelde, die ik was en ervaarde als kind. ‘Jezelf voelen’ is zo een cruciaal gevoel. Ik had ook meer geduld en meer rust in mezelf maar ik merk nu de weken passeren dat het Jolientje weer overspoeld wordt. Het is moeilijk om haar hand te blijven vasthouden. Het kost me elke dag méér moeite en dat doet me verdriet. Het voelt slap en flauw van mezelf, waarom kan ik dat gevoel niet blijven vasthouden? Glijd ik weer af of is het gewoon een putje in de baan? Ik weet het niet. Het voelt alsof ik in een donkere ruimte ben en ik mijn weg moet zoeken. Ik weet niet hoe groot de ruimte is of waar de uitgang is. Is er wel een uitgang? Ik hunker naar het helicopterzicht. Het overzicht van bovenaf dat me toont waar ik me bevind, hoe ver ik sta. Ik voel me wat verloren.

Volgende weer start ik met EMDR therapie (Eye Movement Desensitisation & Reprocessing). De eerste sessie ben ik vergeten (nog een sein dat mijn brein gewoon deeg geworden is) omdat manlief die dag ziek was en ik in de veronderstelling was dat het woensdag was en niet donderdag. Ik stond gewoon in de supermarkt aan te schuiven, terwijl ik in de therapie had moeten zijn. Ik was in alle staten toen ik het gemiste telefoontje zag van de therapeute, hoe kon ik zo vergeetachtig zijn? Ik had er zo naar uitgekeken en ik wist perfect wanneer de afspraak was… Volgende week gelukkig al de volgende afspraak. Het is therapie die helpt om trauma’s van hevige gebeurtenissen te verwerken. Trauma’s zorgen soms voor een rare bekabeling in het hoofd. Trauma’s maken soms verkeerde connecties. Zo heb ik er wel een paar. Ze voelen voor mij niet ‘verkeerd’ aan maar ze zijn het wel. Ze maken dat ik in bepaalde situaties niet goed reageer. Niet goed voor mij. Ze maken dat sommige situaties me bepaalde kabels doen lostrekken (snap je dat?). Een verkeerd bekabeld bord als het ware (zie manlief, die kent meer van elektriciteit).

Ik dobber wel verder in mijn bootje soms draai ik rondjes, soms vaar ik vooruit, soms weer achteruit. Ik hoop dat ik snel een motortje ontdek of goeie roeispanen. Die van mij zijn moe en versleten. Vooral moe.

Kus -X-

Merelmama