8 jaar geleden: de vroege ochtend, nog donker buiten en daar zat ik in de badkuip, te praten tegen mijn bolle buik. “Dag lief meisje, kom je bij mama vandaag?”. Je antwoorde me met schopjes die kriebelden tot aan mijn tenen en o ja, het deed af en toe ook een beetje pijn maar dat hoorde erbij. Later die dag zowat rond de middag, kwam je ter wereld. “Oh!” riep de vroedvrouw vol verwondering, “Ze heeft witte wimpers en wenkbrauwen!”. En ja, jouw mooie kleurtje was al te zien vanaf de eerste dag. Wat was ik trots, wat was ik vervuld van een onbeschrijflijk geluk toen we samen in het ziekenhuisbed door de gang naar de kamer reden. Ik dacht dat iedereen onderweg wel kon zien wat een gelukzalig vervuld gevoel ik had in mijn hart. Je was er! Wat had ik lang op jou moeten wachten. 3 jaar lang om precies te zijn. Mijn meisje, het mooiste kleine mensje op de planeet.

Op de verjaardag van een kind is er altijd een moeder die het verhaal van de bevalling nog eens wil delen. Een mama die met licht betraande ogen vol nostalgie wil delen (met wie het wil horen) hoe jij ter wereld kwam, hoe ‘het’ begon, hoe ‘het’ gegaan is toen. Meestal met de exacte uren en gewichten erbij want zo onthouden mama’s dat. Ik maak me er ook schuldig aan. Het is sterker dan mezelf. Het zijn momenten die gegrift staan in mijn geheugen, momenten die ik me nog helemaal levendig kan voorstellen alsof het gisteren was. 8 jaar geleden al, wat word je groot mijn meisje. Wat zie ik dat als je op mijn schoot ligt opgekruld met je lange smalle benen of als ik bij het opvouwen van de kousen al moet kijken welke de jouwe zijn en welke de mijne. Ik merk het aan de vragen die je stelt, aan de bedenkingen die je maakt. Ik hou er zo van als je met je kleine kontje staat te schudden op een liedje en gek in het rond springt. Mijn grote meisje, een gelukkige verjaardag en dat we er nog héél veel samen mogen vieren mét pannenkoekentaart en mét kaarsjes, blaas ze maar uit, mama zal dan wel zeggen waar ze staan ❤.

De feestdagen komen er aan. Een tijd die altijd dubbel aanvoelt. Dit jaar vieren we jouw 4e ‘Cranioversary’, een woord dat ik ontdekte in een facebookgroep met Craniopharyngeoma patiënten en hun supporters. Een hele lieve en positieve groep waar ook (en dat hoort erbij) harde waarheden staan geschreven. Bedenkingen van ouders over behandelingen of tips over omgaan met de vele medicatie. Er zijn ook mensen die al jaren leven met een tumor als Tim en delen hoe hun leven er nu uit ziet. Dat is best confronterend maar ook soms hartverwarmend want er IS een leven na en (eigenlijk altijd MET) een craniopharyngeoom. Het is nooit simpel maar het bestaat. Daar probeer ik aan te denken maar het is godverdomme moeilijk. Op 2e Kerstdag zal het al 4 jaar geleden zijn dat we plots wisten waar de verzameling kleine klachtjes vandaan kwam. De mottige tennisbal die ons nu nog altijd in zijn macht houdt. Die ons soms elke sprankel hoop ontneemt en elk lichtpuntje weer laat uitdoven. Gij mottig spul, moest je een bestaand figuur zijn, ik sloeg je verrot, zo kwaad ben ik. Waarom ben je er nu weer, waarom kan je het niet gewoon laten zoals het is… We hebben dit jaar genoeg klappen gekregen. Je hebt genoeg afgenomen van ons. Het is genoeg, willen we dat afspreken? Zou komend jaar toch gewoon eens rustig kunnen zijn? Ik weet nu al dat het niet zal zijn en dat is kei-kei-hard.

Ik heb het recente slechte nieuws in een doosje gepropt in mijn hoofd en dat goed dichtgedraaid. Ik probeer het te negeren om zo te kunnen functioneren. Misschien is dit psychologisch gezien geen goeie zet maar ik kan niet anders. Geregeld springt het doosje open en springt het verdriet eruit zoals zo een clowntje met een veer, je weet wel. Dan stromen de tranen over mijn gezicht en gil ik luid om zoveel onmacht, zoveel spijt en zoveel medelijden met mezelf en met jou, mijn lieve kleine meid.
Het is als koordlopen boven een diepe afgrond, het voelt alsof het koord elke keer slapper wordt en elke keer is het moeilijker om te stappen of om überhaupt vooruit te komen. Het gaat nu met centimeters tegelijk niet meer met voetstappen zoals we al 4 jaar koorddansen. Ik durf ook eindelijk zeggen dat het niet goed gaat als antwoord op de meest banale vraag ever: ‘hoe ist?’.

Maar: *diepe zucht* ik probeer me deze vakantie te focussen op ons, op ons gezin, op onze 2 lieve schatjes van petatjes. Onze kleine zoon huppelt hier ook nog vrolijk rond. Hij is een echt deugnietje en Merel is er helemaal gek van. Haar broertje, haar ‘kleine man’ want zo noemt ze hem. Als ze samen in het kleine kinderzeteltje zitten, dat we na lang twijfelen toch gekocht hebben, dan smelt mijn hart. Wat ben ik toch blij dat hij er gekomen is, mijn kleine blonde god.

Ik hoop verder dat mijn tranen ook een plaats mogen krijgen tijdens deze feestdagen. Dat we tussen de glaasjes champagne (jammie, nu al zin in) door ook eens gewoon mogen stilstaan en wensen. Wensen dat er genoeg tranen gevloeid zijn en ook wensen dat we tranen genoeg hebben om het komende jaar weer door te komen. Wensen dat we mogen zeggen dat het ook gewoon ‘niet goed’ gaat. Ik wens dat we allemaal (en dat wens ik ook voor u) gewoon samen kunnen zijn op een ontspannen en gezellige manier, met een goe glaske en een ‘goei talloor’ lekker eten en dat we ook eens gewoon kunnen lachen en ook misschien met tranen van ’t lachen want dat is ook gewoon ies leutig en trouwens lang geleden.

Fijne feesten voor jullie en tot een volgend jaar!

Merelmama

-X-