5u30, je bent weer te vroeg wakker. Doorslapen is niet meer jouw sterkste kant en dat is ook niet moeilijk: jouw biologisch klokje werkt niet meer op zonne-energie. Je komt naar beneden, loopt langs het bed en kruipt er langs mijn kant in. Je krult je warme tengere lijfje helemaal op tegen mij en ik ruik de heerlijke geur van jouw prachtige rode krullen. Wat geniet ik hier toch van en betrap mezelf erop dat je vaker en vaker bij ons in bed mag liggen. Papa denkt zelfs na over een groter bed kopen, stel je voor! Mijn meisje, mijn eerste kind, mijn enige dochter, wat hou ik toch onbeschrijflijk veel van jou en wat een zeemzoet en helaas soms bitter gevoel krijg ik als ik naar je kijk.

De scan van vorige week was niet goed. Nog steeds zijn we niet verlost van dat voze, mottige monster dat in jouw hoofd leeft. Nog steeds wil Tim niet opgeven terwijl wij aan het eind van ons Latijn zijn gekomen. De rauwe angst valt ons in de nek, wat nu… Weer diezelfde plek, waar al 3 grote operaties zijn gebeurd… Je kan een put niet eindeloos vullen of een gat in je trui niet eindeloos stoppen… De angst is groter dan voorheen en snijdt in mijn vel. Mijn hoofd vult zich weer op met watten (zo voelt dat) en ik overleef de dag, ik leef hem niet. Ik voel een constante spanning in mijn gezicht en het lijkt alsof mijn mondhoeken ook altijd naar beneden worden getrokken. Mijn maag lijkt dichtgesnoerd met een touwtje. Waar is de levensvreugde die je als jong gezin met 2 prachtige kindjes zou moeten hebben? Zijn ze ons overgeslagen bij het uitdelen hiervan? Waarom worden wij zo blijvend op de proef gesteld, telkens maar opnieuw. We proberen weer recht te staan maar telkens wanneer dat bijna lukt, worden we weer neergeslagen.

De consultatie bij de dokter was ontnuchterend. Nu is het wachten op voorstellen van behandeling… elke minuut van de dag duurt te lang. Na de consultatie nemen mijn tranen de vrije loop en je troost me. Zo ben je: je troost mama en je houdt je extra sterk. Mijn lieve, lieve meid. Ik vecht als een leeuw voor jou en dat zal ik blijven doen tot we hopelijk verlost raken van dit monster, deze g*dverdomde oneerlijke strijd. Ik hoop het echt, dat we ooit kunnen zeggen dat het achter ons ligt. Wanneer zal het zijn, helaas niemand die het weet…

We happen naar adem, nog maar eens, maar het lukt niet…