Strijk klaar, manlief het huis uit, babymeisje het bed in. Rust ten huize Merelmama. Aaah: inspiratie! Of toch niet. Ik weet het, lieve lezer, ik heb u de laatste maand(en) een beetje verwaarloost, op uw (lees)honger laten zitten. Vergeef het mij. Niet denkend aan mijn leespubliek, deed ik maar verder: mijn leven doorploegen. Sta mij toe het even op een rijtje te zetten wat er zich de laatste tijd afspeelde in Merelmamaland.

Na de post eind juni kwam er een drukke periode aan. Eerst een weekje naar Frankrijk geweest met de schoonouders en -broer en -zus. Ontspannend, maar toch niet helemaal, met wat nog moest komen in het achterhoofd.

Het huis (met de geel en zwarte letters, weet u nog?) is weg. DE verhuis diende zich, niet onverwacht, aan. Een beetje (veel) opluchting toch wel, dat geef ik grif toe. Wonen in een huis dat eigenlijk al verkocht is, is niet leuk. Bij elke pluk onkruid of stof lijk je te denken: ‘ach, tis toch niet meer voor mij’. Egoïstisch als het lijkt ja, inderdaad, ik hoor het u denken. Maar het was genoeg voor mij geweest. Dozen verzamelen en het inpakken zo lang mogelijk uitstellen, dat wel. Het deed nog altijd pijn. Dat valt niet te ontkennen. De verhuis op zich ging vlot. Vele helpertjes maakten het werk licht en draaglijker. Even vies toch, toen ik de laatste stofresten op stond te vegen boven, toen ik, eenzaam alleen, in de hoes, op de leuning van de trap, mijn trouwkleed zag hangen. Alsof niemand had het willen aanraken. Vervloekt als het ware. Pijnlijk. Maar lieve zus foefelde het snel in de auto en uit het zicht. Binnenkort verkoop ik het. Niet alsof ik het nog veel ga dragen. Mij afvragend of iemand dat wel zou willen dragen, een kleed dat op een scheiding uitgedraaid is…

De verhuis ging voorbij, onze intrek in het ouderlijk huis was een feit. Eerste keer samenwonen in het huis van je ouders. Een beetje ongewoon, dat wel. Maar het valt mee. Al voelt het wel een beetje als een ‘wachtpost’, tot we in de andere woonst kunnen intrekken. Maar het gaat wel. We komen allemaal goed overeen :).

Na de verhuis was er een feest dat riep om organisatie. Manlief was ondertussen 30 jaar geworden (shht, niet verder vertellen) en dat kon ik niet zomaar laten passeren. Ik vond het ook een beetje gepast om hem te bedanken. Met was hij allemaal moet doorstaan soms met ons en in welke mallemolen hij soms terechtgekomen is. Hij doet het (meestal) met de glimlach en met massa’s lieve woordjes, die ik ondertussen al heel goed kan filteren uit de woordenzee die soms nogal onbeholpen uit zijn mond vloeit. Het was een feest, ik zeg het u! Thema: fifties. Getooid in een retrokleed met kersen en beplakt neptattoos ontving ik de jarige, na een dag verplichte afzondering, bij ons thuis voor een BBQ met al zijn vrienden. Als verrassing nog een retro zeteltje als kado, dat hij al heel lang wou. Hij was blij. Ik zag het aan zijn snuitje.

Vervolgens – het is nog niet gedaan, zet u efkes- was er de trouw van ‘Moma & Mopa’, de grootouders van babymeisje, mijn mama en stiefpapa. Het was een zalige dag. Daar had ik niet veel voor moeten doen eigenlijk. Maar het was een heel vermoeiende aanloop. Iedereen was doodop nadien. Maar wat een fijne dag. Eentje om niet snel te vergeten. Stralende zon, na een week regen en kommer en kwel in meteoland. Het mocht er zijn. Een stralende mama en stiefpapa en even stralende en flinke baby, super diner en receptie, wat wil je nog meer.

En toen kwam eind augustus en toen begin september. En nu zit ik hier voor jullie mijn zegje te doen. Maar, eerlijk is eerlijk, mijn zeteltje roept. Mijn ogen vallen ook bijna toe (dit kan evenwel ook te wijten zijn aan een rood en alcoholisch sap dat ik net gedronken heb, lieve lezer)

Ik ga het jullie wensen, beste mensen en bij deze nog even melden dat ik jullie gemist heb!

Tot gauw,

Merelmama
-X-

PS: Babymeisje die vol enthousiasme “boeder Japop” zingt, maakt me super blij !
PS2: Zonet een ‘uitrust’reisje voor ons 3 geboekt naar Lanzarote, Merelmama heel blij!