Ik deed het. Ik was stom. Ik keek (per ongeluk) op de blog. De blog van diegene die alles (inclusief mij en pasgeboren baby) achterliet en naar Canada verhuisde. Living the dream. En het zag er nog leuk uit ook. Geen idee waarom ik daar eigenlijk last van heb, van dat kijken. Van de foto’s? Van de prachtige natuur die hij daar ziet en ik niet? Van het ongedwongen gevoel dat hij ongetwijfeld heeft in zijn ‘mini-van’ en ik niet? Van het niet moeten gaan werken en ik wel? Van het alles-kan-niks-moet-idee. Van het leven zonder kinderen? Of gewoon van het feit dat hij daar in een andere wereld leeft nu. Van het gevoel dat ik krijg, als ik zijn foto zie. Dat het niet meer de persoon is die ik 13 jaar lang kende, of net wel? Stoort me dat misschien?

Waarom voel ik me dan jaloers… Ik heb het zo goed hier. Heel gelukkig met mijn ventje en ongelooflijk flinke dochter. Maar er blijft een ‘gemis’, of maak ik mezelf dat wijs… Een 2e kindje? Een eigen huis terug? Het blijft aan me knagen. Een ‘wat-als’ gevoel dat telkens, heel ongevraagd en zeer onbeleefd, de kop opsteekt. Een gevoel dat me veel te snel doet rijden met een hoofd dat heel ver weg is, levensgevaarlijk. Een blik op oneindig en verder, een hoofd dat draait tegen 300 per uur. Een gevoel dat me doet staren uit het raam, zonder dat ik nadenk. Als een zombie. Een gevoel dat mijn mondhoeken naar beneden trekt en alle ‘contentement’ uit mijn lijf en uit mijn omgeving zuigt.

Een gevoel dat ik gisteren niet had. Gisteren, toen ik met een grote babydochter achteraan op de fiets, in de zon, naar huis fietste. Toen ik me dolgelukkig voelde in dat ene kleine moment. Of toen ik zondag kindjes heb helpen knutselen in de bib, op de Roald Dahl dag en voldaan terug naar huis fietste. Als we met ons drie op de mat zitten en liedjes zingen.
Zo’n momenten maken me heel erg blij. Waarom kan ik dat gevoel niet terugroepen nu? Waarom blijf ik er aan denken? Wat als… wat als we nu eens ergens anders zouden wonen. Voor even? Voor een jaar? Of misschien twee? Ergens waar de natuur anders is, de omgeving, het eten, de lucht, het huis waarin ik woon, de job die ik doe. Een jaar is zo snel om. Dat merk ik aan mijn kleine prinses. Ze is al bijna twee. Het moment dat ze, vers geboren, op mijn buik lag. Het lijkt nog maar pas. Haar eerste verjaardag en nu al bijna haar tweede.

De maatschappij van vandaag verwacht te veel. Heb je wel geleefd, als je niet in ‘het grote buitenland’ gewoond hebt? Wie doet het? Wie niet, waarom niet? Telkens als ik het hoor in mijn omgeving denk ik, dat ze zich het hebben aangepraat. “Hij is naar ’t buitenland, voor ’t werk en zij is mee”… Mijn ogen rollen bijna uit mijn hoofd. Maar toch voel ik dan ergens een steekje… ik wil ook… En die “voor ’t werk” dat weet ik nog zo niet. Ik heb het niet zo met bedrijfsuitjes. Ik weet hoe het er soms aan toe gaat. Nee, niet “voor ’t werk’. En eigenlijk ook niet als “aanhangsel” om dan dagen en avonden alleen te zijn… Nee, gewoon “voor mezelf”. En dat klinkt dan net weer zo egoïstisch. Voor jezelf. Iedereen achterlaten, voor jezelf. De ex deed het. Hij brak veel harten, inclusief het mijne. Dat wil ik niet. Ik wil dat iedereen blij is en blijft. Waarom keek ik toch op die blog…

Waarom zijn dingen soms zo moeilijk? Terwijl geluk zo simpel is. Een waarom is dat een berg van een cliché dat hier neerschrijf. Waarom kan ik soms niet blij zijn met wat ik heb en wil ik altijd meer of anders… Ligt dat in mijn aard? Ben ik zo? Of geloof ik zelf, dat ik zo ben? Heb ik altijd wel een beetje gehad eigenlijk. Het ‘te’ gelukkig zijn is niet goed voor mij. Dan voel ik een donderwolk aankomen, of maak ik die donderwolk zelf.
Ik moet dat nog meer leren, genieten. Ik kan dat wel, genieten van elk moment, maar een knagend gevoel is nu weer even opgedoken. Het was even weg. Maar stomme foto’s doen me weer draaien, mijn kop zot, alles op losse schroeven. Misschien moet ik even rust. Terug verhuizen en ons eigen gezinnetje leiden. Misschien gaat het wel weer over. Hoop ik dan. Ik wil niet dat die ellendige zelfde vraag me blijft achtervolgen. Geen knopen meer in mijn buik. Rust in mijn kop. Niet per ongeluk. Gewoon zomaar, daarom, omdat ik het wil.

-X-

Merelmama