Mooie liedjes… je kent het wel, lieve lezer. De vakantie is voorbij, weer aan de bak ermee. Hier ten huize Merelmama betekent dat ook dat onze kleinste rakker naar de opvang gaat! De dag is aangebroken en met een iets sneller kloppend hart hijs ik hem in zijn superschattige fluffy oranje jasje en in de Maxi-Cosi. Ik kom binnen in de opvang en moet even kijken waar ik alles moet placeren. ‘Ah, daar is onze Sander!´ roept de verzorgster. Ik voel me welkom. Ik zet het kind met Maxi-Cosi en alles op het verzorgingskussen dat als doorgeefluik marcheert. Ik stotter dat zijn flesjes in de rugzak zitten en dat er een slaapzak en fysiologisch water in de zak zitten (die eerste keer moet je immers wat extra boel mee afgeven met het kind). Ik haal mijn zoon, die met grote ogen rondkijkt, uit zijn coconnetje en geef hem met een klein hartje af aan de verzorgster die met hem met open armen ontvangt. Ik geef hem nog wat kusjes en sta maar wat rond te draaien. Tijd om door te gaan. Ik stap naar buiten en in mijn auto en daar is het lege gevoel en een traantje dat ik niet kan tegenhouden. Nummer 2 is vertrokken en oh cliché, wat gaat het toch allemaal snel…

De voorbije vakantie was er vooral tijd voor de kindjes. We boekten een weekje in een bungalowpark. Afgezien van het weer soms, was het wel een superweekje. Zalig niksen met z’n viertjes op het tempo van de baby. Zwemmen, gourmetten, wandelen, filmpjes kijken, herfstige dingen doen, je kent het wel. Tussendoor was er ook een dagje dat ik met mijn grote dochter naar de Efteling kon. Ik met haar, zomaar ons tweetjes terwijl manlief zich ontfermde over de kleinste en die hadden dan een vader-zoon-dagje. Wat vond ik het zalig! Ik had haar op voorhand wel goed ingepeperd dat ze geen seconde van mijn zijde/hand mocht wijken, want in zo een pretpark uw kind kwijtspelen je zou voor minder hartfalen krijgen!
Het is nog mistig als we die ochtend worden afgezet door papa. Het park is immers 2 straten verder dan onze bungalow en 12,5€ betalen voor parking zou dan onnozel zijn, toch? “Veel plezier meisjes!” Wat hou ik toch van hem!
We schuiven de eerste keer aan om binnen te geraken en ik laat al mijn QR codes scannen (haha, dat klinkt zelfs een beetje dubbelzinnig eigenlijk). Tegenwoordig zijn het er wel wat… de reservatie, de tickets en voor de horeca ook de befaamde ‘ik heb normaal gezien geen corona’ QR, maar soit, geen problemen mee.

We zijn gescand en binnen, hoezee! Het is kwart na 10 in de ochtend. Ik zie de menigte zich door het pas geopende hekwerk wurmen in de hoop het eerst bij de lievelingsattractie te zijn. Ik krijg een knoop in mijn maag, zo een soort van ‘fomo’ (fear of missing out) om net hetzelfde te doen en te lopen voor mijn leven om toch maar als eerste in de rij te staan. Maar ik verkies de rust en adem de mistige ochtendlucht diep in en weer uit en besluit om me vandaag aan te passen aan het tempo van Merel. Zij mag kiezen wat we doen en ook wanneer we het doen. In mijn ooghoek zie ik een opgetutte Roodkapje met een bloemenmandje (ik dacht altijd dat het koekjes waren, maar kom) poseren voor de foto met de fans. Merel wil dat ook! Ze loopt er naar toe als ware ze de grootste fan van het bekende meisje met het rode hoofddeksel. Ze schuift braaf aan en staat te popelen om mee op de foto te gaan. Een verlegen lachje en een getraind lachje, ik neem er met mijn gsm ook een paar en krijg van de fotografe een papiertje met een nummer in de hand gedrukt om straks 25€ te betalen voor exact dezelfde foto: goed geprobeerd Efteling…

We lopen de poort van het Rijk der Wonderen (of wat is de slogan tegenwoordig) door. Ik, zwevend op mijn roze moederwolk, zij aan mijn hand. Ik lach en geniet met volle teugen van haar enthousiasme. Ze heeft er ZO zin in, dat zegt ze ook meermaals luidop en ik denk dat we beiden licht geven. We schuiven aan voor een eerste attractie: Symbolica (voor wie Efteling kennis heeft). Op de teller aan de ingang staat al 25 minuten wachttijd maar ik besluit het erop te wagen. Het is zo een leuke attractie, zo heerlijk mooi en fantasierijk. Dochter schuift heel flink aan met mij en ik probeer de tijd te doden met ‘kijk eens daar Merel’ en samen op het plannetje kijken wat er nog allemaal te zien is. We zijn er: we stappen in het karretje (ze zet ook heel flink en zonder gezaag haar mondmaskertje op want ik vind het toch nog raar om zo allemaal als sardienen in een blik te staan) en ze kijkt haar ogen uit. De “oohs” en de “waw’s” vliegen in het rond en ik denk dat de mensen achter ons ook zaten te smelten. De dag is goed gestart.

Daarna gaan we een koffietje halen (althans mama), Merel houdt het op een suikerspin. In de Efteling mag dat om 10u30 een suikerspin eten. Ze wou dat ook al lang eens proeven maar om zeker te zijn neem ik toch maar spin in een emmertje in plaats van op een stokje. En ja, mama had gelijk na 3 hapjes heeft ze ‘al genoeg’… En daar verdwijnt de pot suikerspin voor de rest van de dag in de rugzak van mama, al een geluk dat dat niet veel weegt.

Ik veeg het kind haar plakhanden en dito roze mond af en we schuiven aan voor Max & Moritz, de nieuwe ‘familieachtbaan’. Omdat ik met Merel alleen ben, kan ik al de spannende achtbanen niet doen, beetje jammer wel want de Vogelrok blijft toch wel een toppertje (sorry voor wie nog nooit in de Efteling geweest is). Dus wil ik toch de familieachtbaan proberen. Ik overtuig haar en we schuiven aan. Gelukkig zijn we snel aan de beurt en we stappen in het wagonnetje. Haar ogen staan wijd van de spanning en ik hoop dat ik geen spijt krijg van mijn opdringerigheid maar de achtbaan is inderdaad voor families. Het houdt een beetje het midden tussen de rups op de kermis en een deftige achtbaan. De stoeltjes zitten makkelijker en het gaat niet té hoog of té snel. 2 rondjes en we staan al weer aan het opstapperron. Ze heeft zelfs gegild en het was niet van pure schrik, oef! Fier als een gieter stapt ze uit. “Hoe heet dit mama zo een ding waar we nu in geweest zijn?” “Een achtbaan Mereltje”. “Oh! dan ga ik aan papa vertellen dat ik in een echte achtbaan geweest ben!”. Oef, geen trauma’s veroorzaakt. Speekmedaille voor moeder.

Het is al middag en ik had netjes gereserveerd in het pannenkoekenrestaurant voor het middageten. Maar als ik de rij zie die buiten staat te wachten om binnen te gaan (scannen, polsbandjes, identiteitskaarten controleren blablabla) is mijn zin in pannenkoeken snel over. We zullen hier wel wat tijd kwijtspelen en eigenlijk hebben we nog niet veel gezien van het park. Ik hurk bij mijn compagnonnetje en leg het uit. Ze heft haar schoudertjes en knikt begrijpend. “Oke, dan eten we iets anders he mama”. Wat een flink kind heb ik toch. We stappen via het sprookjesbos door naar de andere kant van het park. Daar eten we van die gele gebakken aardappelstokjes, ach ja, gezond eten in een pretpark kan je enkel als je het meebrengt van thuis. En daar had ik nu vandaag geen zin in. Merel is blij en dat is voor mij al wat telt. Daarna trekken we richting Joki en Jet en ook Fatamorgana mag niet ontbreken. Telkens weer kijkt ze vol bewondering en geen minuut is er gezaag over het stappen of over dat het maar net 10°C is vandaag. Wat een heerlijke dag, het is al donker als we naar huis gaan en papa taxi weer opbellen. De lichtjes maken alles nog meer feeëriek en een 2e keer op Symbolica is de perfecte afsluiter voor een prachtige dag. Ze kiest nog een knutseldoos in de winkel en thuis (in de bungalow) leg ik haar na een opwarmende douche en een lekker avondmaal moe, maar héél tevreden in het stapelbed.

Ik neem een glaasje wijn en laat me in de zetel ploffen. Wat zalig om haar zo te zien genieten (of had ik dat al gezegd). De anti-epileptica siroop doet eindelijk min of meer zijn werk (terug) en de kleine klachtjes steken slechts sporadisch nog de kop op. Volgende week wordt nog een spannende wanneer het radioactieve isotoop in de cyste wordt gebracht. We hopen (weeral) dat het de laatste keer is dat we Tim moeten bestrijden. Toch weer een opname en een afscheid in de operatiezaal, zucht… 😦 Hopelijk geeft hij het nu op. Het is genoeg geweest, voor iedereen.

Verder probeer ik, ondanks de drukte en de examens die ik tussendoor nog heb, wat na te genieten van een prachtige dag en de gezellige vakantie met z’n viertjes. Want die andere kleine springmuis kunnen we ook al niet meer missen 🙂

Dikke zoen

-X-

Merelmama