Vandaag ben ik drie jaar mama geworden. En mijn kleine meid natuurlijk drie jaar oud. Wat een speciale dag. Al weken zat ze er naar af te tellen, tellen op de vingertjes inclusief. Merel 3 jaar! En dan steekt ze trots 3 vingers omhoog. Vandaag was er zelfs voor de gelegenheid géén school! (pedagogische studiedag, voor wie nu denkt dat ik het kind zomaar heb thuisgehouden van school 😉 ) De dag werd begonnen met een gelukkige- verjaardag-serenade aan bed door mama en papa. De slaap nog uit haar oogjes wrijvend kwam er enkel een schor “flesje drinken” uit. Nog even ontdooien dus. Beneden gekomen in pyjama begint ze er meteen aan. “Thee maken voor papa”. Een gezellig theekransje vindt plaats aan haar kindertafeltje. Wanneer mama na een korte onderbreking terug thuiskomt, ligt papa op de zetel en staat ze ernaast op zijn hoofd te wrijven. “Mama!! Papa is…” Mijn hart slaat over. Ik zie hem liggen op de zetel, hoofd naar beneden. “Papa is een poesje” gibbert ze meteen erna en ze streelt hem als ware het een krolse kater. Pff! Stel je voor!
We maken ons klaar om te “sjlemmen” (zwemmen). In Bornem -for cryin’ out loud-, vermits het Beverse zwembad op woensdagen pas beslist te openen om 13u30. Maar dan hebben we al een pannenkoekendiner gepland.
Het Bornemse zwembad was leeg. Op een paar schoolkinderen na, die na welgeteld 10 minuten ook uit het bad moesten, was er niemand buiten wij. Oma, Mama, Papa en Merel. Met ons viertjes, hoe gezellig. We eindigen het plonsen en spelen met een warme whirlpool (oh nostalgie, met lavendelgeur!). Leuk!
Thuisgekomen staat opa al aan de deur te wachten. Tante Katrien komt ook aan. Deel twee van de dag. Pannenkoeken! Want dat hoort nu eenmaal bij verjaren. Ik bak een hele stapel en zet er 3 kaarsjes op. We zingen voor haar en haar gezichtje straalt door het licht van de kaarsjes. Mijn kleine meid. Wat snel gaat het toch. Cliché oh cliché…

Ik denk terug aan 13 december 2014, exact 3 jaar geleden. Hoe ik me toen voelde. Hoe ik  totaal tegenovergestelde gevoelens tegelijk kon voelen. Verward en onzeker, maar toch enorm trots en ongelooflijk blij met dat kleine wondertje dat plots uit mijn buik tevoorschijn kwam. De eerste weken van haar leven waren ongelooflijk moeilijk. Voor mij althans. Niet voor haar. Ze was een droombaby, mijn kleine Merel. Na 3 weken stonden we er alleen voor. Zij en ik.  En ik had nooit durven dromen dat ik 3 jaar later hier terug zou zitten met één enkel gevoel. Dat ik heel veel geluk heb met zo’n prachtventje bij mij. Nooit had ik durven dromen dat ik terug gelukkig kon zijn.

We sluiten haar dagje af met een badje (om de chloor weg te spoelen). Mama en Merel badje. Zoals we dikwijls doen. Ze lacht en giechelt dat het een lieve lust is. En om helemaal af te sluiten kan ik haar nog overtuigen om een “verjaardagskaka” te doen 😀 (het kind is een beetje geconstipeerd, dus mama was ook blij hiermee!)

Een gezellig dagje met ons gezinnetje en ook mijn eigen gezin (de oorspronkelijke bezetting, zoals manlief het benoemde). Zalig. Nu lekker gesport en gedoucht klaar om onder de flanellen lakens te duiken. Tot een volgende, lieve lezer.

Kus
-X-
Merelmama