17 dagen of een goeie 400 uren geleden ging het licht voor jou uit. 17 dagen geleden was het dat je, zonder dat je het wist, voor een laatste keer het daglicht zag. Je bent niet dood nee, je bent hier nog en wat prijs ik me daar gelukkig mee! Maar een stukje van jou (en van ons) is toch die dag gestorven… Een zintuig dat je kwijt bent geraakt. Je oogjes die dwalen en niks meer zien… Het woord ‘blind’ gebruik ik nog niet, het doet me te hard pijn, het is te confronterend.

Je lacht, je danst, je giechelt zoals altijd en dat heelt mijn bloedend hart een beetje. Maar GODVERDOMME wat is het toch oneerlijk meid, wat is het nu oneerlijk dat je ook dit nog op je overvolle bordje moest krijgen. Op ons overvolle bordje want dat is het ook: nu is het wel klaar met heel dit gedoe! Helaas weten we het niet. Het lijkt alsof we het eindspel hebben gespeeld, dat dit het laatste station van onze miserie is en dat het hier stopt. Wat wou ik dat het zo was. Ik weet het niet maar ik hoop het wel met heel mijn hart en uit het diepste van mijn ziel.

Alles staat nu op zijn kop. Jouw leven, ons leven, onze toekomst samen die ik, zoals elke ouder, in mijn hoofd al had uitgestippeld. Alles zal nu anders zijn en toch ook niet. Je bent hier, je bent bij ons, je knuffelt, streelt en troost me als ik huil, je bent je eigen lieve zelf, wat hou ik toch van jou, van de ongelooflijk sterke meid die je geworden bent. Want ook nu toon je hoe sterk je bent. Dit oneerlijke spel speel je weer met glans. Je draagt dit ‘nieuwe gewaad’ het alsof het iets is dat altijd al bij jou gehoord heeft. Het troost me te denken dat jouw oogjes al langer achteruit gingen zonder dat we het doorhadden. De beperkte oogtesten die de oftalmoloog op jouw jonge leeftijd kon doen, toonden een ‘stabiel’ beeld maar eigenlijk denk ik dat het restje nog functionerende oogzenuw al langer aan het sputteren was. Als een kapotte elektriciteitsdraad die soms mooi beeld geeft op het scherm en soms maar niet wil werken.
Misschien zag door de vernietigende kracht van Tim 3 jaar geleden, jouw wereldje er al helemaal anders uit dan de onze en kon je dat zo mooi verbergen omdat je nooit anders geweten hebt. Het is een magere troost.

Wat er komt weet ik niet, ik heb geen glazen bol om in te kijken voor jou. Wat ik wel weet is dat iedereen voor jou klaarstaat. Hier in ons gezin, in de familie, op jouw schooltje en ver daarbuiten. Overal ben je zo geliefd, hoe kan dat ook anders met jouw prachtige snoetje, jouw gouden glimlach die iedereen meteen betoverd. Blijf maar lachen lieve meid, je komt er wel. Je mag ook huilen, dat zullen we samen doen. We komen er samen wel en ook al is het pad nu niet meer gewoon rechtdoor, we blijven het samen met jou volgen, zo ver als we kunnen. Momenteel zijn er nog vele vraagtekens die ons omringen, maar we leven dag per dag en proberen er het mooiste uit te halen, ook al is dat verre van simpel momenteel.

Een stukje van ons is gestorven en dat is een onnoemelijk levend verlies…