De dag is voorbij gevlogen en pas tegen de avond besef ik dat het jouw dag was. De dag waarop je koos voor de rust en niet meer voor de pijn. Het heeft geregend en gedonderd vandaag, maar ook scheen de zon en waren er regenbogen. De hemel is boos en blij tegelijk. Blij om jou bij zich te hebben en boos om diezelfde reden. Ik voel me wat schuldig dat ik er nu pas aan denk, maar langs de andere kant zien de dagen er nu voor mij wel vaak hetzelfde uit: flesje geven- luiertje vervangen – baby dutje doen – beetje opruimen en herhalen… Soms eens een wandelingetje, boodschappen of een uurtje Netflixen (een pest eigenlijk maar soms wel fijne afwisseling). 5 jaar geleden is het al en er is al zo enorm véél gebeurd ondertussen! Zoveel dingen die ik je had willen zeggen en waarover ik jouw advies wou horen.

Ik ben een tijd geleden met mijn (nog) zwangere buik langs de begraafplaats geweest, naar jouw plekje. Ik stak er een kaarsje aan en heb jouw grafsteen wat proper gemaakt, de blaadjes en de regenplasjes van de zomerse bui die net gepasseerd was eraf geveegd. Ik wou je mijn buikje laten zien en zeggen dat er nog een kindje kwam. Niet dat je daar effectief bent/was hoor op die begraafplaats, dat geloof ik niet, maar wel is het een plaatsje waar ik extra aan jou kan denken of luidop met je kan praten. De tranen komen telkens als ik naar de mooie foto kijk die op je steen staat. Wat was je toch een mooie meid. De vrolijkheid stond altijd te lezen in je ogen, die foto toont hoe je écht was.

Ik zou terug kunnen gaan om je nog meer nieuws te vertellen: dat de baby geboren is, dat hij Sander heet en dat het een pittige bevalling was! Dat hij een wolk van een baby is en dat hij geweldig is in slapen en eten en mama, papa en zijn fiere zus blij maken met zijn guitige lachjes. Maar ik zou je ook kunnen vertellen dat onze wolk van een dochter weer in woelig vaarwater komt. Een cyste dient zich weer aan… Wéér op diezelfde plaats, de plaats waar al 3 maal geopereerd is. Moedeloos is het woord dat het best bij ons past momenteel. Weer willen we ons terugtrekken in onze zorgcocon en ons van de hele wereld niks meer aantrekken. Dat zullen we ook doen binnenkort. De optie ditmaal is een interne bestraling met een radioactief isotoop. Dat klinkt allemaal heel gezond he, vind je niet? Onze meid voelt zich niet goed en dat is de schuld (denken we) van dat mottig spul én ook van de recent terug ontwikkelde epilepsie.

Wanneer mag ze kind zijn die mooie meid van ons? Wanneer mag ze gewoon eens doen wat andere kinderen doen? Zonder pijntjes of rare gewaarwordingen. Ze wordt er bijna 7, haar kindertijd is eigenlijk half weg en dat doet pijn. Al 3 jaar zijn we in verhoogde waakzaamheidsmodus en dat put ons uit. Dat maakt ons ook héél hard soms en dat op zich doet ook pijn. Het liefst zou ik vertrekken met heel ons hebben en houden naar de bergen ofzo om daar een zalig rustig leven te leiden zonder verplichtingen en doktersafspraken. Dat kan niet, de pijn en de bezorgdheid zouden gewoon meekomen en verder weg van het UZ Gent gaan maakt ons soms ook onrustig op één of andere manier. Het is een tweede thuis geworden, binnenkort gaan we er weer heen voor een paar nachten. Hopelijk komen we beter buiten dan dat we binnengegaan zijn…

Dat zou ik je vertellen, lieve D., je zou mij troosten en voorstellen om samen iets leuk te gaan doen.
Ik probeer het hoor, ik probeer positief te blijven zoals jij zou doen. Ik probeer jouw positieve vibe mee te nemen als een klein stukje van jou dat in me verder leeft.

Dat zal je altijd doen: verder leven in al wie je graag gezien heeft. Zo een grote indruk liet je achter zelfs na 5 jaar en zelfs na 10 of 20 jaar.

Altijd in mijn hart.

Dikke zoen daarboven!

Merelmama

-x-