Na 4 jaar en 41 (!) weken wachten was je daar: mijn zoon, onze zoon. Je hebt ons geduld danig op de proef gesteld, zelfs tijdens de bevalling maar wat ben je prachtig. Ik kan mijn dagen vullen met enkel naar jou staren, naar jouw lieve snoetjes en jouw nog onbedoelde glimlachjes die op je onwillekeurig op je gezichtje tovert.

Wat een mengelmoes van gevoelens was het onze rit samen. 41 weken begonnen met ongeloof, is het nu écht aan ons? Is er nu écht een zwangerschap, komt er écht een kindje bij? Dan werd je groter, mijn buik werd ronder en tegelijk échter. Je grote zus verkondigde het nieuws overal waar ze kwam en al snel wist iedereen dat ze een klein broertje verwachtte.

Na enkele maanden kwam de twijfel – niet over jou, laat dat duidelijk zijn- maar over ons gezinnetje. Hoe zou het zijn met vier? Ons gouden triootje zou veranderen in een kwartet en hoe zou dat dan zijn? Meerdere traantjes zijn er voor gevloeid, ik zal eerlijk zijn. Ons kleine meisje zou plotseling groot zijn en dat nam ze zelf ook redelijk letterlijk op. Ze verwachtte een transformatie van jewelste en weet je, lieve zoon het was ook zo, al was het niet wat en hoe ik het verwacht had.

Ons kleine meisje was plots onze grootste geworden en wat was (en is) ze fier op jou! Ze liep over van trots toen ze jou in het ziekenhuis eindelijk in haar armen kon sluiten: haar kleine broer was eindelijk geboren en haar grote-zussen-zorg voor jou was meteen van start gegaan. Ze gaf jou een flesje alsof ze dat al altijd gedaan had. Ze was (en is) zo lief en zo bezorgd voor jou. Hoe ze haar stem verheft en een lieve “wat scheelt er klein broertje” zegt als je huilt of hoe snel ze recht springt als je je tutje kwijt bent gespeeld, het doet mijn hart elke keer smelten. Maar de grootste aanpassing kwam raar genoeg niet bij haar maar bij mij: de eerste dagen moest IK wennen aan het feit dat ze grote zus was, dat mijn kleine meid plots mijn oudste kind was.

Het zullen mijn hormonen geweest zijn, lieve Sander, want nu kan ik me al niet meer voorstellen hoe het was zonder jou. Ok ik zal eerlijk het zijn, we waren sneller buiten en de koffer zat minder vol met buggy’s en verzorgtassen 🙂 maar jouw kleine lieve snuitje en je beginnende lachjes hebben mijn hart alleen maar groter gemaakt. Dankzij jou zijn we ouders met 2 kindjes geworden, dankjewel. Ik kijk al uit naar alle mooie momenten die we met z’n viertjes zullen delen.

Kus

-x-

Merel (en Sander) mama