Weer een maand voorbij en het is hier wat stillekes I know maar kom, er gebeurt ook helemaal niet veel dezer dagen. Al is er wel één bepaald groot nieuwsfeit dat ik hier nog niet “ten berde” heb gebracht. Dat is bewust maar ook een beetje om het lot niet te tarten denk ik (al weet ik niet of dat feit nog op gaat bij mij)… Maar: ik heb beslist en -hou u vast- hier komt het:

Merel wordt grote zus deze zomer!

Laat mij ook meteen het hele verhaal erbij vertellen want u denkt misschien meteen: ‘oh what’s new: nog een coronababy erbij’ maar in mijn/ons geval gaat deze vlieger niet zo helemaal op. Deze ‘corona-baby’ heeft ons welgeteld 4 (!) jaar tijd gekost om te maken. Een korte schets (want fertiliteitsproblemen zijn niks om je over te schamen, we zijn daar niet alleen in):
Ik stopte eigenlijk samen met een vriendin met de pil in oktober 2016 (toevallig zo bleek en ter info zij heeft ondertussen 2 kinders gekocht waarvan de jongste nu bijna 2 is…) Met volle moed maar toch met een klein hartje ‘probeerden’ we een klein zusje of broertje voor onze -toen nog gezonde- dochter te versieren. Na een paar maand viel mijn frank dat het toch weer niet zo simpel zou blijken. Merel is er ook gekomen na 6 IUI pogingen (voor de leken onder jullie: Intra Uteriene Inseminatie). Dus we trokken alweer naar Antwerpen voor nieuwe pogingen IUI. We deden er -en nu moet ik het al even opzoeken- ook weer 6 en helaas pindakaas ook de 6e poging bleek negatief. Het vertrouwen zakte en we beslisten om voor een ander fertiliteitscentrum te kiezen.
De volgende stap betrof onder andere méér hormonen en dat is toch iets dat ik altijd een beetje moeilijk heb gevonden in mijn hoofd. Je lichaam zodanig ‘pushen’ in alle richtingen kàn niet gezond zijn eigenlijk en daarom was ik altijd wat terughoudender over IVF en consorten. Maar voor Merel, die zo graag een broer of zus wil en ik die ook wel graag een kindje van ons 2 wil, wil ik wel de moeite doen. De wens is té groot om nu op te geven.

We stappen over naar Jette: niet bij de deur maar met uitstekende reputatie. Uit mijn eerste bloedname leren we dat ik een heel hoge hoeveelheid AntiMulleriaans hormoon (AMH) in me heb (in Antwerpen hebben ze dit nooit nagekeken blijkbaar).
‘Anti-watte??’
Het AntiMulleriaans hormoon bereikt zijn hoogtepunt bij meisjes op de leeftijd van 2 tot 4 jaar. Het gaat eigenlijk om een maat voor de voorraad eicellen (of eigenlijk primordiale niet ontwikkelde follikels) die je bezit in de eierstokken. Een normale hoeveelheid AMH in het bloed gaat tot 4 a 5 µg/L maar ik zit dus op bijna 8 µg/L…. Onder de 1µg/L kan het moeilijk worden om de eierstokken te stimuleren, bij meer dan 4 of 5µg/L heb je snel kans op overstimulatie door extra hormonen.
De fertiliteitsarts is niet ontstemd maar stelt ons op een kladblaadje 2 mogelijkheden voor: ofwel gaan we meteen voor IVF (In Vitro Fertilisatie) met goeie slaagkans maar ook kans op overstimulatie (zoek het eens op, het is géén lachertje) of we gaan voor IVM (In Vitro Maturatie), een redelijk nieuwe techniek die ontwikkeld is in Jette voor vrouwen zoals ik, die meer risico hebben op overstimulatie van de eierstokken.

Even in een notendop: IVM hanteert véél lagere dosissen hormonen die toegediend worden omdat de follikels eigenlijk aangeprikt worden alvoor ze volledig rijp zijn. Dit gebeurd door middel van een ‘pick-up’. De onrijpe eicellen uit de follikels worden vervolgens verder gerijpt (=maturatie) in het labo om daarna pas bevrucht te worden. De gevormde embryo’s worden dan ingevroren en op het juiste tijdstip in de cyclus teruggeplaatst in de baarmoeder.

Het vooruitzicht op een lagere dosis hormonen lijkt me aanvaardbaar en we gaan voluit voor IVM. De eerste cyclus vangt aan en wat volgt is een eerste en zéér pijnlijke pick-up.

Ook weer even kaderen: voor een pick-up krijg je een plaatselijke verdoving en een dosis valium. Het is geen aangename procedure maar de meeste vrouwen ondergaan dit zonder een narcose. Je ligt dan even in een gynaecologische stoel en één voor één worden de follikels aangeprikt en eventuele eicellen gaan onmiddellijk naar het labo dat zich naast de operatiezaal bevindt. Na de ingreep weet je meteen hoeveel eitjes er geraapt zijn.

De dokter begint eraan en ik kan niet blijven stilliggen. Het lijkt alsof ze met de naald tot in mijn rug prikt. Het is énorm pijnlijk (en ik ben geen kleinzerig iemand) en ik kan niet anders dan huilen van de pijn. “Mevrouw u moet wel stilliggen! Ik zit met een grote naald te prikken!” zegt de arts geërgerd. Het lukt me niet en de poging wordt gestaakt. Huilend word ik in het ziekenhuisbed weer naar de kamer gerold. Slechts enkele eicellen zijn geoogst en de knagende pijn duurt nog enkele dagen verder… Een poging voor niks want van de 6 geprikte eicellen rijpten er 4 uit, werden en 2 bevrucht en bleef er geen enkel embryo over. De mislukking die ik voel, is groot. De volgende poging(en) onderga ik een volledige narcose. Gelukkig.

Bij de tweede poging worden er 18 (!) eicellen geprikt -een waar oogstfeest- daarvan zijn er 7 uitgerijpt, 4 bevrucht en blijven er 3 goeie kwaliteit embryo’s over. De afvallingsrace is groot maar niet abnormaal te noemen. Een eerste terugplaatsing is onsuccesvol en de 2 andere embryo’s zijn niet verder gekomen dan het ontdooien want ook daar ging het mis. Een euvel dat wel meer voorkomt bij de IVM embryo’s, ze zijn veel onstabieler dan embryo’s gemaakt van ‘natuurlijk’ (wat er nog natuurlijk kan genoemd worden) uitgerijpte eicellen. Dan volgt er een eerste coronapauze, een pauze die heel frustrerend is/was voor vele koppels want alles wat gepland staat valt in het water. Enkel geplande pick-up’s (dus binnen de paar dagen) konden nog doorgaan. Bij ons was er dus even niets en dat heeft toch een paar maanden geduurd want we zaten al op een schuitje dat de woelige fertiliteitszee toch niet zo goed doorstond…

Een telefonisch consult met de prof dan maar. Die klonk zoals steeds nog altijd optimistisch. IVF it is: het ontdooiprobleem zou ons anders blijven parten spelen en ik zou nu zeker (zo beloofde hij) geen al te hoge dosissen hormonen krijgen gezien mijn situatie.

Daar gaan we dan: 3 maanden na het telefoontje verlaat ik de ziekenhuisapotheek met een winkeltas vol spuitjes en ampullen. Elke dag zet ik ze zelf, soms meerdere per dag tot mijn buik er pijn van doet. De vergrootte eierstokken zijn allerminst aangenaam te noemen en alles wat ik doe doet pijn. Ik voel me als een oud mevrouwtje en tel af naar de pick-up. Bloedname na bloedname word ik gevolgd tot ik plots vlug om andere medicatie moet komen (in Jette!) want hetgeen ze me meegaven om de eisprong in gang te zetten is niet goed voor mij en zou zeker tot een overstimulatie leiden… Zucht… flexibiliteit is een mooie deugd als je op de fertiliteitsmolen zit.
Pick-up 3 leidt uiteindelijk tot 8 eicellen en 8 embryo’s, waarvan 2 mooie blastocysten (= gedeelde cellen gegroeid tot dag +5) ingevroren worden. De eerste ‘cryo’ wordt teruggezet in mijn geprepareerde baarmoeder en de dag na mijn 33e verjaardag krijg ik telefoon van de patiëntenmonitoring: “Mevrouw B., wij hebben goed nieuws voor u!” Ik rijd bijna van de weg af, ik ben net mijn Mereltje gaan halen op school en de telefoon staat op speaker in de auto.

Ik moet er even van bekomen… na 4 jaar heb ik een positieve test! Urinetesten deed ik al niet: uit principe en ook om de ontgoocheling en het (letterlijke) geld in de vuilbak tegen te gaan. Het lijkt allemaal niet echt te zijn en ook manlief moet ervan bekomen. De eerste weken en maanden gaan voorbij en ook al gaan de waarden in mijn bloed de goeie kant op, ik geloof er nog steeds niks van. We krijgen een baby maar ik lijk afstand te nemen van het idee. In mijn hoofd kan het van vandaag op morgen gedaan zijn. De eerste weken passeerden en toen kwam de misselijkheid. Tijdens de zwangerschap van Merel had ik daar nooit last van gehad, nu stond ik kokhalzend in de potten te roeren elke avond. Het was eerder avondmisselijkheid in plaats van ochtendmisselijkheid ook doodmoe was ik, dat had ik bij Merel ook.

Vandaag zijn we 6 maand ver en ik kan het niet meer wegstoppen mijn buikje. Het is helemaal anders dan de eerste keer op ALLE vlakken. Er is enorm veel beweging te voelen (zalig gevoel dat ik alweer vergeten was na 6 jaar) en ook mijn situatie is anders. Al is het soms moeilijk te vatten en lijkt het soms alsof er een potje met trauma’s nu pas geopend wordt. Ze zeggen wel eens dat je na een scheiding elk seizoen moet doormaken maar aan mijn scheiding ging een zwangerschap vooraf. Dit is mijn eerste zwangerschap na die scheiding en soms duiken er ongevraagde demonen op. Onrust, achterdocht, een onbehaaglijk gevoel dat ik het alleen moet doen ook al wéét ik dat, dat niet waar is… Manlief kan er niks aan doen en eerlijk gezegd ik ook niet. Dit hele verhaal is in een notendop onze laatste 4 jaar realiteit geweest (en we zijn nog maar 6 jaar samen), Gezien de Tim-diagnose in 2018 kwam is dit een traject geweest dat we naast/bovenop heel de kankercinema gedaan hebben, het is eerlijk gezegd geen schande denk ik dat dit even moet zakken allemaal (oja we bouwden ook nog een huis ondertussen!). 101 lagen aan emoties die zich opstapelden en nu soms weer bovenkomen door ‘slijtage’ (mag ik het zo noemen?). Eigenlijk een beetje zoals een toverbal voor wie dat nog kent van vroeger.

Het komt wel goed, het gaat in vlagen. Los van dat alles kijk ik énorm uit naar dat kleine wezentje misschien wel méér dan de eerste keer (en ook dat geeft me dan weer een soort schuldgevoel). Ik kijk enorm uit naar weer mini knuffeltjes, naar de geur van zo’n pasgeboren baby’tje en naar de reactie van zijn/haar zusje. Ze kijkt er ongelooflijk hard naar uit en dat is zo hartverwarmend. Ze is een extra klein moedertje dat klaarstaat om dat kleine schatje op te vangen en te verzorgen. Ze is al druk bezig met pampertjes, badjes en flesjes geven bij haar popje ‘Annabel’. Kusjes op de buik van mama en liedjes (Fabeltjeskrant!) zingen voor de buik zijn er ook dagelijks bij.

Dat het maar snel weer zomer is, dat heel de coronastorm weer terug gaan liggen is en dat we in mei nog een goeie scan mogen beleven, meer hoop ik eigenlijk niet. Of zou dat al teveel ineens vragen zijn?

Kus
-X-
Merelmama