Tag: realiteit

Oost west…

· 6 reacties ·

“Wat denkt u ervan om vrijdag naar huis te gaan?” De dokter plant voorzichtig een zaadje. Goh ja, denk ik bij mezelf. Ze is eigenlijk wel het ‘minst zieke’ kindje van de gang nu. Ze wil ook steeds vaker de kamer ontglippen om te gaan fietsen op het knalroze kinder-home-trainertje. “We gaan het moeten schilderen” zei de kinesiste. “Er wil geen enkele jongen op fietsen op dat roze fietsje”…
Gisteren was het dan zover: we gingen naar huis. Al 2 dagen hadden we zakken gevuld en naar de auto gebracht. Je verzamelt wat in zo’n ziekenhuiskamer op 24 dagen tijd. Vrijdagmiddag was onze kamer zo goed als leeg en de spanning begon stilletjesaan te draaien in onze maag… Mama’s en papa’s kennen het gevoel van naar huis gaan met je eerstgeborene. Spanning, blijheid, onzekerheid. 3 gevoelens die elkaar steeds afwisselen. Gaat het wel ok zijn thuis? Gaan we dat kunnen bolwerken met al die medicatie? Wat erna? Maar ook wel een blij gevoel. Gewoon terug ons eigen ding doen, de gewone huppeldepup, terug samen slapen (ook een verademing) en gewoon terug een gezin zijn. Ook al wordt de dagelijkse rit naar Reva wel een uitdaging.

De zakken worden uit de koffer geladen en ik loop maar wat rond in huis als een kip zonder kop. Ik draai rondjes rond de tafel, neem dingen op en leg ze terug neer op een andere plek. Ik weet niet wat ik eerst moet doen, ik voel me wat verloren. Manlief is ijverig bezig, maar ik weet met mezelf geen blijf. Dochterlief groet haar speelgoedjes. Het is al een tijdje geleden. Maar al snel heeft ze ook de TV terug gevonden. Ik besluit een douche te nemen, heb ik nodig precies. Ik voel niks, een zombie… Ik draai de kraan extra heet alsof ik het nodig heb om ièts te voelen. En eigenlijk ja, hoe heter het water, hoe meer ik met mijn voeten op de grond kom. Ik staar een beetje voor me uit naar de douchedeur en voel het leven terug in mijn lijf komen. Ik was mijn haar en hoor manlief luid bonkend de trap op lopen. Dochterlief komt huilend de badkamer in: “Mamaaaa!” klinkt het droevig, alsof ik voorgoed verdwenen was. Verlatingsangst na een hele maand ELKE dag mama EN papa is natuurlijk normaal. De nacht die volgt is er eentje die ze in ons bed spendeert. Tussen ons in. Ik kan het niet weigeren als ze om 1u in onze kamer komt getrippeld na haar nachtelijk toiletbezoekje. Mijn klein engeltje is eindelijk terug. Met mijn 2 grootste schatten in 1 bed. ❤ (en papa zonder lange baard want dat had hij beloofd 😉 )

Blije Kus
-X-

Merelmama

Dromen zijn bedrog (?)

· Een reactie plaatsen ·

Als ik op het knopje “schrijven” klik, dan beginnen de woorden uit mijn hoofd, rechtstreeks naar mijn vingers te stromen. Vandaag wil ik vertellen over dromen.

Droomt u soms? Ik droom raar en veel. Meestal over mensen die ik ken, in een heel eigenaardige context of omgeving. Laatste tijd droom ik veel over D. Mijn lieve vriendin die in 2016 véél te vroeg is moeten gaan na een zeer korte maar zeer hevige strijd. Ik droom van haar als in een soort van hallucinaties. Alsof ik wil dat ze nooit vervaagt uit mijn geheugen. Of alsof ze iets wil duidelijk maken aan mij?
Soms droom ik dat ze ergens is, waar ik ook ben. Dan lijkt ze nooit ouder te worden, in tegendeel, jonger zelfs. Ze straalt letterlijk. Ze ziet er heel goed uit. En als ik naar haar kijk of iets vraag, kijkt ze nooit in mijn ogen. Ze ontwijkt mijn blik. Maar ze is er wel. Deze nacht droomde ik dat ze een kind had. Het lag te huilen in een bedje in de kamer ernaast. Maar ze hoorde het niet. Het leek alsof ze het niet wist dat het van haar was. Ik wist dat wel, maar kon geen contact maken met haar.

Heel bevreemdend was ook de droom die ik een paar weken terug had. Er werd een feest gegeven voor mij. Ik was uitgenodigd op een bepaald adres waar ik in het donker naartoe wandelde. Daar aangekomen bleek het een klein restaurantje te zijn dat propvol mensen zat, die zaten te dineren.  Toen ik binnenkwam stond iedereen recht, nam zijn bord en ging zitten in de tent die buiten stond. Alsof het afgesproken was en ze wisten dat ze plaats moesten ruimen voor “mijn” feest van zodra ik toekwam.
Toen de menigte vertrokken was, bleef er een grote tafel in het midden van het restaurantje over. Daaraan zaten al mijn dierbaren klaar om mij te ontvangen. Ook D.
Ze zat aan het hoofd van de tafel weerom met een prachtige, lichtgevende gloed bijna, rond zich. Ze was blij en lachte naar mij of zo leek het toch.  Ze zag mij niet, ze keek door mij. Ze was wel voor mij aanwezig leek het, maar ik kon niet met haar praten of communiceren. Ze zag er jong uit. Alsof de tijd dat we in het middelbaar zaten. Zo jong en fris.

Wat mis ik haar en wat had ik graag gehad dat onze dochters samen in de tuin konden spelen. Wij op het terras. Babbelen en tetteren dat het een lieve lust was. Misschien droom ik daarom zo’n dingen. Dingen die ‘hadden kunnen zijn’. In een ander parallel universum misschien. Misschien zitten we daar effectief op het terras. En is dit gewoon een foute plottwist geweest in de ‘verkeerde’ realiteit. De realiteit voor mij dan.
Realiteit die steenhard kan zijn. De realiteit waar we zelf vat op hebben en toch ook niet, op zovele vlakken. De teugels in handen nemen en leven nu je iets te leven hebt. Dat is de boodschap. Doen waar je gelukkig van wordt. Energie halen uit alle dingen die je leuk vindt. Je niet laten leven door stress of onnodige pietluttigheden. Dat is het en dat moeten we doen. Ook al is dat niet simpel.
Droom groot, zei mijn liefste schat tegen mij. En dat ga ik ook doen, wordt vervolgd….

Dikke kus
-X-
Merelmama