Lieve lezer,

Het is alweer schaamteloos 3 maand geleden dat ik hier tevoorschijn kwam. Ik had nochtans genoeg onderwerpen gehad die uit mijn pen konden rollen: ik had kunnen schrijven over mijn groeiende buik en wat ik daar allemaal bij (en in) voel, ik had kunnen schrijven over het drukke werkschema dat we hebben en het gegoochel met opvang voor dochter of afhalen van school omdat de nabewaking corona-gewijs nog wordt afgeraden. Ik had kunnen schrijven over toenemende onzekerheid (‘scanxiety’ het is een woord en we hebben er altijd last van) met de aankomende NMR. Ik had kunnen schrijven over de groeiende onzekerheid over het gebruik van wasbare luiers voor ons nummertje 2…. Maar ik deed het niet. Ik schreef niet. Vooral niet over de zwangerschap, daar heb ik hier online nog maar weinig woorden aan opgebruikt.

Ik ben niet bijgelovig (of misschien toch wel eigenlijk als je het zo bekijkt) maar over de baby schrijven terwijl die er nog niet is, dat durf ik precies niet goed. Het lijkt een beetje op het lot tarten. Het aankopen van 101 spulletjes, een geboortelijst leggen na 15 weken of een zaaltje voor een babyborrel vastleggen dat zijn dingen waar ik me niet aan waag (ook niet 6 jaar geleden bij Merel). Toen kocht ik zelfs enkel een paar uniseks kleedjes alsof er plotseling toch een piemeltje aan zou hangen bij de geboorte, maar nu begint het wel te kriebelen. Het hoopje IVF-cellen is na bijna 35 (!) weken al uitgegroeid tot een flinke baby die dat ook duidelijk laat merken: mijn buik wiebelt van links naar rechts en volgens manlief doet het soms wat alien-achtig aan… Hij zou het niet kunnen verdragen zei hij, dat onwillekeurig gefriemel in de buik. Ik begrijp zijn hypochondrisch gevoel. Gelukkig kan ik het wel af en stelt het mij ook gerust. Hoe meer gefriemel hoe liever ook al is dat geduw soms pijnlijk zo tegen mijn ribben of tegen mijn blaas…

Ik begin te waggelen en de trappen in ons huis op en af gaan is best vermoeiend. Ik voel me als een oud mevrouwtje soms en dat stoort me. Ik ben geen ‘zwangerschapslover’ en dat is eigenlijk wel een taboe. Versta me niet verkeerd, ik voel me goed! Ik heb geen grote last zoals bekkeninstabiliteit of dergelijke, ik ben nog geen 25kg bijgekomen ofzo, dus ik mag zeker niet klagen maar wat zal ik blij zijn om mijn lijf weer voor mij alleen te hebben en om me terug elke beweging die ik wil doen te kunnen permitteren. Terug mijn eigen kleren te kunnen dragen en me niet te beperken tot een 5 tal jeansbroekjes en T-shirts. Het buiten adem zijn zal ik ook niet missen, net als het niet kunnen rechtstaan uit de zetel op een ietwat elegante manier (mede door de 37 kussens in de zetel die me dan ondersteunen). Het wakker worden van oprispend maagzuur en een blaas die weeral vol is (of enkel lijkt te zijn) dat zal ik ook niet missen en sporten mis ik eigenlijk ook wel, maar dat is niet enkel omdat ik zwanger ben denk ik. Een groepslesje zumba of yoga is voor velen al wel even geleden, laat ons hopen dat we snel terug kunnen rondspringen of ontspannen met z’n allen (en ook dat mijn hoopje IVF-cellen het nog enkele weken uithoudt daarbinnen)!

Dat gezegd zijnde waren de voorbije weken mogelijks toch al de meest zenuwslopende van dit jaar. Merel die zich niet goed voelde en af en toe braakneigingen en hoofdpijn had, dat in combinatie met een nieuwe NMR die gepland stond, bracht ons al meerdere slapeloze nachten. Daarover schrijven daar had ik geen zin in eigenlijk. Jullie weer zeggen – tot vervelens toe – hoe onzeker we worden naarmate de scan datum nadert, schrijven dat Merel dat dan ook aan ons merkt en daardoor ook extra zenuwachtig wordt en dat dan weer publiceren nee, daar had ik écht geen zin in. Maar het was wel zo, het is onze realiteit. Het maakt deel uit van ons leven en in combinatie met dat nieuwe leven dat ook nadert én het gewone leven (school-werken-wassen-plassen) dat gewoon doordendert is het best een pittige, zo niet zéér pikante cocktail. Maar, ik wou niet in herhaling vallen. Ik wou het niet nog eens zeggen…

Ik wou niet nog eens hetzelfde schrijven, maar het was er wel. Wéér dat gevoel van een prop watten in mijn maag als ik mijn bloednuchter kind in haar ziekenhuisbed weer naar de scanner rol, samen met de verpleegster. Wéér dat bizarre gevoel van gerustheid/thuiskomen/ongerustheid bij de binnenkomst in dat Prinses Elisabethziekenhuis. Het geurtje van de ontsmetting dat zo vertrouwd ruikt. Er zijn heel veel sensorische herinneringen aan die periode, die ondertussen wel al 2,5 jaar achter ons ligt gelukkig. Maar het went niet echt qua gevoel bedoel ik dan, want het ziekenhuis zelf went wel. Dat voelt als onze 2e thuis.

Gelukkig kregen we goed nieuws. De scan is stabiel. Dat wil zeggen: er zitten nog een hele boel restjes en cystes, dat weten we maar die zijn ‘rustig’ zoals ze dat zo mooi kunnen verwoorden. Rustig klinkt goed maar de regelmatige scans (om de 4 maand nu) zijn wel een vorm van “gewapend afwachten”. Klaar om terug uit de startblokken te schieten indien nodig. Haar gevoel en meldingen tussendoor van ‘ik voel me niet zo lekker’ zijn er nog steeds en baren ons ook nog zorgen. Ze zou dat niet zeggen als het niet waar was en de constante bezorgdheid voor haar weegt soms echt door. Drinkt ze genoeg, is haar medicatie wel ingenomen (zorgt vaak voor misverstanden tussen ons als ouders ook), hebben we nog voldoende stock in huis of zal ik al bijbestellen, neemt ze de juiste dosissen of moeten we aanpassen of alarmeren naar endocrinologie…? Allemaal vragen die een normaal paar ouders met een 6-jarige zich niet hoeft te stellen. We zijn dat zo gewoon en Merel ook, maar het weegt soms echt wel door. En dan komt er plots meestal weer een periode waarin ze zich toppie voelt en wij gewoon ook en dat is zo zalig!

Het is en blijft een echte rollercoaster en ook al haat ik die uitdrukking, want ze wordt teveel gebruikt, ze is echt wel van toepassing: het blijft slingeren tussen gevoelens aan een tempo om U tegen te zeggen.

Kus van een slingeraapje en haar kroost
-X-
Merelmama