Noem mij een chauvinist, maar ik woon graag in mijn dorp. Met de dochter op de fiets door de polders fietsen is dé manier om te ontspannen voor mij. De aandacht die ze heeft voor de omgeving rondom haar is ongelooflijk. Hoe ze ook onthaast en veel meer dingen opmerkt dan tijdens een autoritje langs dezelfde route. Ik geniet ervan hoe ze enthousiast meldt dat er veel koetjes in de wei staan. Of hoe ze opmerkt hoeveel witte auto’s er passeren, hoe snel ze ziet waar de straat van oma is of dat de bakker toe is. Die leuke zalige gesprekjes op de fiets, terwijl ik haar kleine handje vasthoud of over haar beentjes streel. Wat ga ik het jammer vinden dat ze met haar eigen fiets zal fietsen.
Ver voor mij uit, nog net binnen stembereik. Geen handje meer om vast te houden, geen kleine gesprekjes over koetjes en autootjes.

We rijden door de polder naar het dorp. De lentezon op ons gezicht, de wind in onze rug. Een zaligheid. We rijden naar ons huisje dat er al staat. Waar je al in kan gaan. Nog lang niet klaar, maar het is er en ik kan er naartoe gaan. Het staat dicht bij het park. Een park met een vijver en een kasteel, een fontein en eendjes die op een rijtje lopen. Je kan er ook iets drinken en een beetje verder is er de bibliotheek en het jeugdhuis. Mijn dorp waar ik groot werd, wat hou ik ervan. Het feit dat mijn lief er ook zo gek van is, gek genoeg om ter komen wonen, maakt me nog gelukkiger. Een bende fietsers passeert. Ze hebben ballonnen op hun fietsen en er speelt luide, zomerse muziek. Ze maken reclame voor de dorpsfeesten van het buurtdorp. Leuk! Mijn medepassagier ziet het meteen: “Oh mama kijk, de feesttrein!”. We rijden de hoek om en de straat in. Onze straat. De straat die ons adres wordt binnenkort. En de plek die we thuis zullen noemen. Wij: ons drietjes. Ik zie mijn lief door de opening waar later het schuifraam komt. Mijn hart smelt verder… Zijn haar is in de war en zijn kleren zijn vuil maar wat zie ik hem graag.

Zondagskus
-X-

Merelmama

PS U leest mijn 70ste blogpost! Driewerf hoera!!