Een samenvatting van de eerste schoolweek.
Dochterlief is haar eerste week volledige dagen naar school geweest. Elke morgen even enthousiast en ja, het is me zelfs gelukt om haar, op één dag na, ZELF te gaan afhalen om half vier, hoera voor moeder! Dutjes, die sloeg ze liever over, want zeg nu zelf, dutten in zo’n stoere klas met zoveel leuks om te doen, dat is voor watjes! Dus wie zat er te puzzelen tijdens haar ‘quality one-to-one’ met de juf, als iedereen een tukje deed? Mevrouw toertjes! 🙂
Haar gezichtje dat opfleurt als ze me ziet staan aan de schoolpoort, doet me smelten! Wat plezierig om haar te kunnen afhalen. Het lukt me niet altijd, maar ik ga mijn best doen. Ook al is die “nabewaking” helemaal zo erg niet hoor, ik zie het ook als een vorm van besparing. 😀
Elke avond doe ik curieus haar boekentasje open om te zien of er “mama-en-papa-brieven” inzitten. Na de uitgebreide bestellijst van vrijdag (koekjes en melk in de refter en een boekenpakket voor kleuters, parent trap! ) zat er dinsdag weer iets in. Ik vouw het blad open en tot mijn verbazing al de eerste brief over de meest ongenode gasten in een huishouden: LUIZEN. “Er zijn luizen vastgesteld in de klas van uw kind”… Shit! Daar gaan we al! Het is nog maar 3 dagen school geweest!
Tijdens haar tv tijdje, zet ik haar voor het venster en bekijk haar (prachtige) rosse krullenbol, de krulletjes groeien plat tegen haar hoofd aan. Ze slaat mijn handen weg, neee mamaaa, maar ik vertel van de vieze beestjes die er misschien op zitten en dat mama moet kijken. Dan is het goed. Vals alarm, niks te zien, ook de volgende dagen niet. Maar hoezee, weer een avondactiviteit erbij!

Dag 2, zelfde scenario. Ik loop in de keuken en schuif bijna onderuit. Stomme schoenen. Altijd gevaarlijk zo gladde zolen. Beetje later, ruim ik haar speelmat op en daar vind ik een hoopje wit zand. Raar, tenzij er hier een zeewind gepasseerd is?… Terug naar de keuken en bam, daar lig ik weer bijna. Ik voel aan de tegels, wit zand! Onzichtbaar op de witte vloer… Ik ga kijken in de zetel en ga haar schoenen uitdoen. Een halve zandbak verspreid zich over de grond en de zetel. Het kind had, niet overdreven, 2cm zand in ELKE schoen zitten. Zo slofte ze al de hele dag (?) rond… Verbaasd kijkt ze me aan. “Oei”… ikke zandbak gepeeld… Ja, dat zag ik al. Ik doe haar broekje uit en ook daar, in de rand van haar jeans zit nog een halve kilo zand. Dat de school nog niet failliet gegaan is met al  die kinders die dat zand stiekem mee naar huis smokkelen! Na een stofzuigbeurt, kan de zetel er weer tegen, hehe.

Dag 5, einde van de week. Ze moet even naar de nabewaking. Iemand zei met dat dit wel een zwaarwichtige naam is voor kinderopvang. Alsof er een bende criminelen moet bewaakt worden. Kleine ettertjes. Maar nee hoor, ze zit vrolijk te kleuren met de stiften als ik aankom. Op het papier, op haar handen en op tafel, lekker gezellig. “Mamaa!” haar oogjes blinken. Althans voor even, dan gaat de aandacht gewoon terug naar de tekening. Daar sta je dan, haasten om toch maar niet TE lang te moeten nablijven, genegeerd als ware je de eerste de beste…  Ik wil geen scene maken, dus ik pas de negeertruk toe. Zo vlot mogelijk zeg ik dan “Dag Merel! Mama is dan weg zonder jou!” Lukt altijd. Alsof ik dat ooit zou doen, weggaan zonder haar…
Thuisgekomen wil ze enkel “tee kijken”. Dan weet ik dat ze moe is, hoe ben je zelf na een werkweek. Dan wil je ook niets liever dan in de zetel ploffen. Ik merk dat haar hoofdje gloeit. Ik neem haar koorts en ja hoor, 38°C. Ze is op, mijn kleine meisje. Alles gegeven, de hele week lang. Nog een dikke hoest erboven op ook. Na een klein boterhammetje wil ze haar flesje en ik draag haar naar boven. Een lange huilbui vol ellende trakteert mijn oren. Zo moe is ze. Ik hijs haar slappe lijfje in haar pyjamaatje en geef nog iets tegen de koorts, omdat ze zo gloeit. Verhaaltje lezen moest niet zei ze. Ik leg ze in bed en ik hoor geen krimp meer, tot de volgende morgen 12,5 uur later.
Dan heeft ze “goed gesjapen” en is weer haar vrolijke zelf :). Op naar de volgende week!

Kus
-X-
Merelmama