Baby is niet meer, peuter is the name… “zucht” hoor ik u denken. Inderdaad. Het kleine deugnietje binnenin zoekt zijn weg naar buiten: met momenten luid gillend dan nog wel. Als het haar zin niet is, zal je het geweten hebben. Dramatisch laat ze zich dan op de grond zakken. Even met een half oog piepend of je nog wel aan het kijken bent naar het schouwspel. Indien ja, dan gaat het dramatisch verder. Indien nee, dan schakelt ze een toontje hoger EN luider. Indien je na 5 minuten nog steeds geen toeschouwer bent geworden, gaat het leventje gewoon verder: “ooh Bumba!” en vervolgens keert de rust weer.
Schattig, dat wel, maar ook zeer vermoeiend.
Waar is dat kleine baby’tje dat ik in de living in de box legde en vervolgens weer lekker TV keek. Die is er al lang niet meer. Ik begrijp nu ook wel mama’s die snel weer zwanger zijn. Je mist da kleine prutsje dat je 300% nodig heeft. Al heeft dit kleine prutsje mij minstens evenveel nodig. Hoe smelt ik elke keer weer als ze komt aangelopen in de crèche. “Mamaaaaa!!!”. Die deugnieterij neem ik er ook 300% graag bij. Ik heb een slimme meid. Ze probeert alles uit. En dat maakt me heel blij. Dat maakt ons heel blij.

Voor de rest valt er niet veel spectaculair te vertellen over mijn happy life part two. Dat is het wel. Een nieuwe start of een doorstart, hoe noem je dat eigenlijk? Samen een paar nieuwe dingen aankopen of gezellig snuisteren en ideeën opdoen in een meubelwinkel. Stiekem vind ik het zalig. Soms op het puberale af. Niet echt boeiend, denk ik, voor de buitenstaander (=u -de lezer-), maar des te meer voor mij.
Wat je wel doet in een tweede relatie (want dat is het voor ons allebei) is jezelf meer op de korrel nemen en daarbij ook (helaas?) de ander. Je hebt sneller iets van “oh nee, voor mij is of kan het zo niet”. Waarna bij mij meteen het inwendige gevoel volgt van “of nee, dat heb ik zo niet bedoeld. Jolien, druk jezelf anders uit”…. Je maakt sneller correcties en dit werkt aan beide kanten als je begrijpt wat ik wil zeggen.
Ik denk niet dat dit een ‘slecht’ gegeven is. Je leert wel degelijk uit voorgaande levenstaferelen. En ik heb ook geleerd dat een meningsverschil ook niet per definitie slecht moet zijn. Waar ik (of we) vroeger ELKE discussie ontwe(e)k(en), ga ik ze deze keer WEL aan. Ook al kan ik me niet altijd goed uitdrukken en lijkt wat ik zeg meestal anders (lees: erger) over te komen dan ik het bedoeld heb. Wat we wel nog moeten leren is niet gaan slapen met een meningsverschil. Vieze bijwerking als je allebei nogal koppig ingesteld bent ;-)…

Ach, we leren bij. Elke dag meer. En elke dag elkaar nog beter leren kennen. Zalig 🙂

X

Merelmama