Als het stilletjes is ten huize Merelmama (en papa), dan kriebelen mijn vingers om te bloggen. Ook al valt er niet veel te vertellen eigenlijk, buiten het feit dat ik stilletjesaan een regelrechte BUMBA hooligan in huis heb. Hoe het zo ver kunnen komen is, ik moet u het antwoord schuldig blijven. Bumba is hier nooit binnengeweest, tenzij ongewild en via kadootjes… Maar toegegeven, hij (zij?) is al een tijdje in de running…
(manlief stelde onlangs voor om eens een boekje te maken over de dood van Bumba.
Eens en voor altijd gedaan 😀 May he rest in yellow costume peace…)

Stel het u zo voor, lieve lezer. Merelmama en baby zitten in de auto. Baby zit onderuit gezakt in haar stoeltje op de achterbank te suffen in de warme auto. Plots (en helemaal niet luid) komt er een reclame van de -jawel, het bestaat ECHT ik zweer het u- Bumbashow op de radio. Plots schiet ze wakker, de reclame was misschien 5 seconden bezig. “Bumba, Bumba, Bumba”! Als ware het een echte groupie! Luid éénpersoonsapplaus volgt en vrolijk op en neer gewip in haar stoel. Ik schiet in de lach. Wat heeft ze dit snel gehoord!

1 dag later: Merelmama gaat boekenbonnen opkopen en beetje snuisteren in deze winkel.
Ik rijd met de buggy richting het kinderhoekje. “Bumba, Bumba, Bumbaaaaa!” Ik had nog niks aangeraakt, laat staan dat ik ZELF Bumba had zien staan in het rek. Wat een studio 100 brainwashing. Proberend het getier te dempen, steek ik haar een boekje met diertjes in haar handen. Bladerend zoekt ze verder naar het klein geel verderf met het punthoedje. Ongelooflijk! Dank u Gert Verhulst !!
Ik reken af en we gaan buiten (NIET met een boekje van Bumba maar met deze  pedagogisch verantwoorde kinderboek).
Inderdaad de aandacht is niet te stuiten. Zo erg zelfs dat ik het zelfs nog overweeg om naar de Bumbashow te gaan, haha! “50 minuten puur plezier met aangepast licht en geluidsniveau voor de allerkleinsten”. Haha het zou wat zijn
Och ja, alle gekheid op een stokje.
Wat smelt ik toch als ze enthousiast is. Dit wil zeggen alle dagen :). Baby blij, mama blij. En als het dankzij Bumba is, neem ik dat er graag bij.
(De Teletubbies blijven toch het allerergste in TV history)

Verder dan dit is er niet veel te vertellen. Miserie alleen posten zou raar zijn, maar enkel leuke dingen is ook een beetje “facebook-achtig”. ‘Kijk eens hoe gelukkig ik ben’, kijk eens wat een lekker eten, wat een geweldige tijd. De tijd die je spendeert aan het nemen van de ‘perfecte foto’ is niet meegerekend…
Ik stoor er me soms wel een beetje aan, eerlijk waar. Vooral #goodtimes, of #lifeisgood…
Zoals ik laatst las bij Charlie dit artikel over kinderen in de online etalage. (dank u perfect day for a picnic)  De nagel op de kop. Als het goed gaat en ze groeien als kool, dan stopt het bloggen. Vooral eens lezen en uw eigen gedacht ‘peizen’.

In de tussentijd zal ik u verder amuseren met verhaaltjes over studio 100 indoctrinatie, eerste tandjes (jaja al 5!) en de gillende babydochter die mama en papa ‘aaaaaitjes’ komt geven en blokjes in de zetel.

Geniet ervan.

Kusjes
-Merelmama-