Toen ventjelief besloot om voor mij zijn familie-ski-uitstap met Kerst 2015 af te gelasten (lang leve het Nederlands), kon ik niet weigeren om samen een ski trip te maken. Met ons tweetjes, klein meisje bij oma. Kleine kindjes kunnen immers niet skiën…Kleine kindjes kunnen niet mee op ski vakantie. Viel mijn mond hier open seg! Het STIKT hier van de kinderen, van de baby´s, van de kleintjes die Merel hadden kunnen heten. Hoe doen ze het, ik snap er niks van. Ik heb er ook geen idee van hoe ze hun kleine alles kunnen achterlaten in de ski-creche van het hotel. Of doen ze dat niet? Ik kan hier niet aflopen op de eerste de beste moeder: hey, hoe doe jij dat met middagdutjes? Met fruitpap, die mijn kleinnood niet meer wil eten uit een kant en klaar potje, met vroeg gaan slapen en het restaurant dat maar opent om 19u? Ik breek er mij het hoofd niet meer over.

Mijn hart brak wel gisteren. Eerste keer op de piste, hardstikke zenuwachtig, met die gigantische latten aan mijn voeten, toen ik de kinderskischool zag met minstens 5 huilende prutskes op mini ski-latjes… Huilend om een taal die ze niet begrepen, om te vallen en niet meer recht te kunnen staan, om mama die er niet was of gewoon boos omdat een vreemde hen aanraakte en riep om de -zij het- minihelling af te glijden.
Dat in het midden gelaten viel er mij ook, even erg als bij de kindjes, gisteren een bizarre ervaring te beurt.
Eerste keer op de latten. EVER!
“Debutant madam? La premiere fois? OUI!
Als een pinguin met gigantische voeten begeef ik me klungelig op het mini hellend vlak dat me, platte-roltrap-gewijs, bovenop een minihelling brengt. Dit durf ik niet! Gigantische gladde latten, sneeuw, een helling en schuiven?! No way! Ventjelief glijdt vlot naar beneden, in het skipak van papa. Best grappig eigenlijk. Ook handig, ik zie hem overal meteen. Mijn rode vlag, mijn rode reddingsboei, op alle vlakken.
Na de onhandige minihelling, waar ik raar maar waar beneden ben geraakt, neemt de “leider” Etienne ons mee: de PISTE OP! Zweet breekt me uit, ook mede doordat ik veel te warm gekleed ben. Ik doe het traag, tergend traag, met mijn ski’s wijd  in een V gespreid (zo schuif je minder snel, al ziet het er oerbelachelijk uit, kan me niet schelen). De groep moet telkens op me wachten, ik val, meerdere keren, de ski’s in de lucht. Moeilijk rechtstaan, onmogelijk steil (zo lijkt het voor mij) Ik wil huilen!
Na de les komen we terug in de skischool die zich halverwege de piste bevindt. Ik sukkel uitgeput naar de kant waar we onze skischoenen uittrekken en mijn Allstars terug aangaan. Ik huil. Ik weet niet waar ik het heb. Ventje kijkt naar mij en ik beef en ik huil. Mijn lichaam heeft ALLES gegeven, ik ben aan het eind van mijn Latijn. Ik ben blij dat ik nog leef en niet volle vaart het decor ben in gegaan. Het duurt een dik uur en een middagmaal eer ik terug spraak en controle over mijzelf heb. Joepie ! Morgen nog eens….

NOTA: voor u oeverloze compassie voelt voor deze kinderloze mama in Frankrijk, momenteel zit ik heerlijk in de bar, met ventjelief, lekker bruingebrand door de zon, met een glaasje en een chipske. Beetje (heel erg) stijf, maar blij met dat het vandaag al een PAK beter ging en ik eindelijk controle heb gevonden over die lange plastieken tenen. Met een smile op mijn gezicht, een leesboek die deze namiddag uit geraakt is en een leuke blog die ik net voor jullie heb geschreven. Schol! Ik zeg het u!

Dikke zoen

Merelmama

X

Nota 2: let niet op de vreselijke lay-out, ventjelief kocht een qwerty toetsenbord…. 😉