Deze week namen we afscheid van de Bon, ze was een begrip en de rots in onze familie. Eerder dit jaar nam ik ook reeds afscheid van mijn dooppeter, mijn grootvader, mijn Pépé. Ik ben mijn beide doopouders kwijt op een paar maanden tijd, tijdens de moeilijkste en misschien wel donkerste periode van mijn leven. Ook al is dat niet ongewoon, op mijn leeftijd zijn er nog weinig mensen met 3 van de 4 grootouders in leven, het doet toch altijd pijn. Mijn grootouders waren voor mij een bron van wijsheid, een bron van levenservaring, van grootsheid in kleine dingen. Ze waren ook een bron van geschiedenis en hadden herinneringen over tijden waar ik me niks bij voor kan stellen. Ik zal hen missen. Mijn oma werd bijna 102, haar lichaam was op, maar haar hart wou niet van ophouden weten. Ze had een sterk lichaam en een sterke geest die tot ver op het einde overeind bleef staan als een onverwoestbare graanhalm in een storm. Ze was altijd tevreden en de glimlach om haar mond is onvergetelijk. De laatste weken zagen we wel hoe de graanhalm het moeilijk kreeg. 101 (bijna 102) jaar rechtop staan is best pittig. Ze is vredig heen gegaan.

Samen met Merel (die op kamp zou zijn tijdens de begrafenis) en mijn mama ben ik afscheid gaan nemen van Bon bij de begrafenisonderneming. Merel kon Bon uiteraard niet meer zien maar wou haar wel aaien, ook al was ze reeds gestorven. Voor velen een beetje een akelig idee maar het was zo een mooi moment. Voor Merel zijn aanrakingen het enige wat haar, buiten het gehoor, nog rest. Ze aaide over de gevouwen handen en over Bon haar arm. Achteraf zei ze dat ze het schattig vond hoe Bon met haar handen gevouwen lag. Ze wou ook nog een liedje zingen voor Bon en zong van ´Moeke Maria´, mijn oma heette ook Maria, een moment dat ik nooit meer zal vergeten.

De dood van mijn peter, langs de andere kant van de familie, kwam eerder snel en redelijk onverwacht. Kanker is een vies beest. Het heeft vele lelijke gezichten en het besluipt helaas velen van ons. Soms kan je het beest wegjagen, soms niet. Mijn peter zijn sterke en heldere geest kon niet op tegen de zwakte die de kanker in zijn lichaam had gebracht. De laatste dagen toen hij in het ziekenhuis lag, ben ik nog geregeld lang geweest en daar ben ik blij om. Ik praatte nog met hem over het leven en hoe hij zich het (nakende, hij wist het wel) afscheid had voorgesteld. Niet op deze manier zei hij. Hij had overschot van gelijk, deze manier was verre van de mooiste. Ik heb nog met hem gelachen en het laatste bezoek van mijn Bonneke, zijn vrouw, heb ik ook mogen meemaken. Mijn (nu nog enige levende) oma is dement maar het was een helder moment toen ze antwoordde op mijn tante haar vraag: Ja, dit is mijn man he.

Het zijn momenten die diep in mijn hart bewaard worden, in een gouden doosje.

-X-

Merelmama