De psychologe gaf me de tip om terug een dagboek bij te houden. Dat deed ik ook toen ik 12 was ofzo, hoe schaamtelijk om te lezen wat voor onzin ik toen neerpende. Maar het luchtte wel op. Nu moet ik toegeven dat élke dag schrijven me moeilijk valt. Het lijkt alsof ik “geen tijd” heb maar ik heb alle tijd van de wereld. Ik kan me niet inbeelden hoe het moet zijn als ik weer full time aan het werk ben. Ik heb echt géén idee hoe ik de voorbije 3 jaar al de ballen in de lucht heb kunnen houden. Kinderen naar school en crèche brengen, halen, koken, kuisen, hobby’s… Het lijk me allemaal zovéél nu. Alsof een dag niet genoeg uren telt. Ik probeer al heel de week een yogalesje te doen maar ik krijg het nergens “tussen”. Heel raar. De dag zit vol met niks of eigenlijk gewoon “zijn”. Ik doe wel boodschappen en probeer het hier wat op orde te krijgen maar dan is de kous af. En ik moet toegeven, dat op orde houden lukt zelfs ook niet altijd. Ik schaam me er eigenlijk wel voor. Weer dat schuldgevoel dat om de hoek komt kijken. Een duiveltje op mijn schouder dat zegt “Jolien komaan, krijg je dat nu ook al niet klaar…”. Mijn psychologe zegt dat ik niet zo hard mag zijn voor mezelf. Zelfcompassie heet het maar ik heb het er heel moeilijk mee. Soms kan ik zacht zijn voor mezelf, andere momenten helemaal niet.

Eergisteren kreeg ik het moeilijk. Ik voel de druk op onze relatie toenemen door de depressie. Manlief doet alles wat hij kan en dat voel ik ook, ik uit mijn appreciatie misschien te weinig. Hij gaat werken en presteert daar ook nog eens naar zijn beste kunnen terwijl ik hier gewoon thuis zit. Ik poetste mijn tanden en barste in tranen uit. Ik wil hem niet kwijt, niet nu, niet nu we zoveel al meemaakten samen. Hij troostte me met “zo snel kom je niet van mij vanaf”. Rare bewoording maar het troostte me écht. We zijn verbonden en ook al is die band soms wat losser en drijven we soms wat verder van elkaar weg, als we het luidop zeggen en erkennen spant de band onmiddellijk weer aan. De dag erna voelde ik een opluchting. We zijn goed, we doen het goed, ons bootje drijft verder en ik moet verder werken aan het gat dat in mijn bootje geslagen is. Al weet ik soms niet goed hoe dat “eraan werken” dan gaat. Dat frustreert me. Maar ook dat is misschien weer te hard zijn voor mezelf. Ik geraak eerlijk gezegd in de war van al die termen. Ik ga naar een relaxatietherapeut. Ze leert me beter ademen, ik heb blijkbaar een vorm van chronische hyperventilatie. Ik adem heel snel en oppervlakkig blijkbaar en nu ik erop let voel ik het ook. Ik adem in mijn borstkas (duh, daar zijn de longen maar buikademhaling is rustgevender) en daarom ga ik sneller hyperventileren als ik een moeilijk moment heb. Het is confronterend eigenlijk. Mooi mee ademen met de yoga-oefeningen lukt me dan ook niet zo goed meer als vroeger. Ik voel me soms eerlijk gezegd een sukkel. Een strohalm die is omgeslagen door een te sterke wind. Ik hoop op de wind van de andere kant die me weer recht blaast maar die wind daar zal ik zelf voor moeten zorgen vrees ik… On the other side: elke avond doen we samen een korte meditatie (via ‘Nog 9 minuten’ op Spotify, aanradertje) en dat is best gezellig en ontspannend. Ik kijk er stiekem elke avond een beetje naar uit. Enige nadeel: in je diepe ontspanning moet je, je gsm nog uitzetten, haha!

Buiten dat alles loopt ons Mereltje hier goedgezind rond de laatste dagen. Laatste dagen school en ze telt verder af naar “de bergen”. Iedereen die ze kent moet het horen. Deze zomer gaat het richting Oostenrijk. Ik hoop dat we daar wat rust vinden, gewoon met ons viertjes samen zijn in een mooie omgeving met lekker eten. Go with the flow dat is mijn plan. Als het niet van een leien dakje loopt, dan loopt het ook wel. Eerst komt er voor haar nog een kamp. Ja, een echt kamp met slapen en alles! De allereerste keer gaat ze voor méér dan 1 nacht uit huis slapen en niet bij oma of opa nee, aan de zee! Het is een zelfredzaamheidskampje van de Brailleliga. Een speelse manier om andere blinde/slechtziende kindjes te leren kennen én (2 vliegen in 1 klap) wat extra vaardigheden terug aan te leren (zelf aan- en uitkleden, veters strikken, boterham maken, bewegen in een onbekende ruimte,…). Ze doen uitstapjes en er is natuurlijk ook een fuif! Ze maakt zich al zorgen: wie zal het prikje doen? (groeihormooninjectie in de avond), waar is mijn slaapmuziekje dan?, mijn drinkbus mag toch mee?… En mijn hart breekt omdat ik 3 avonden naar haar lege bedje zal kijken en haar lieve knuffels zal missen maar ze gaat zich amuseren, dat weet ik nu al. Het is een kleine groep en er is heel veel begeleiding en ze kent ook al 2 van de begeleidsters omdat die nu bij haar op school komen. Dat heeft me toch overhaalt. Al zal ik wel héél blij zijn dat ik haar weer kan gaan halen op donderdagavond ❤ .

Kus
Merelmama
-X-