Het is zaterdagochtend, een waterzonnetje schijnt door de wolken. Merel, haar meter en ik nemen de tram naar de Meir in Antwerpen. Op de tram zien we het al aan de kindjes die zenuwachtig heen en weer schuifelen op hun zitjes: K3 is in town! De regenboogkleedjes leken wel in de uitverkoop en ook ons madammeke heeft er eentje aan. Ze heeft er zo naar afgeteld en ook al is het blind worden ergens tussenin gebeurd, het aftellen ging ongestoord verder naar DE show van nieuwe K3!

We gaan mee met de stroom van regenboogkleedjes richting schouwburg en laten onze tickets scannen aan de inkom. Meter koopt een snoepje (’t mag wel ietske meer zijn vandaag) en we gaan, na een kwartier WC-aanschuiven, naar onze plaatsen. We zitten op balkon 2, helemaal bovenin de Stadsschouwburg. Het zijn geen ideale plaatsen maar het maakt eigenlijk niet uit helaas… Merel heeft heel de weg nog niks gezegd en ik weet dat ze zenuwachtig is. Iets waar ze naar uitkijkt of naar afgeteld heeft, kan haar zodanig verlammen dat het eventjes beeld zonder klank is. Ik laat haar dan best gerust en dan komt het wel los.

Aan de ingang van de zaal staat een dametje met K3 vlaggetjes. Ze heeft net het laatste vlagje uitgedeeld aan het kindje voor ons en kijkt triest. Ik knik dat het niet erg is, wie weet zwaait Merel dat stokje per ongeluk in haar oog ofzo (of het mijne!)… We gaan de zaal binnen en wurmen ons tussen de mensen naar onze plaatsen. Ons meid begint te ontdooien. Ze wipt op en neer van spanning en begint alvast aan de snoepjes. “Gaat het bijna beginnen?”… “Nee, Merel nog eventjes, ik zal zeggen als het licht uitgaat”. Ik bedenk net dat, dat eigenlijk een rare zin is. Ik krijg een brok in mijn keel. Deze show is iets waar ik in februari toen het gebeurde, heel veel spijt van had. Ik heb jaren gewacht om tickets te kopen voor die 3 dames waar ze zo fan van is en nu heb ik tickets en nu kan ze het spektakel niet meer zien. Het doet pijn aan mijn hart.

De lichten gaan uit, het geroezemoes in de zaal veranderd in gegil en de gekleurde spots werpen een regenboog in de zaal. “’t gaat beginnen Merel!” Na een inleiding (om de spanning op te voeren, alsof dat nog nodig was) weerklinken de eerste noten “Onze liefde is een waterval” en de dames komen in de spots tevoorschijn. De zaal gaat wild en ook Merel wipt nog harder op en neer en zingt uit volle borst mee. In mijn ooghoek zie ik meter naar haar zakdoek grijpen en ik houd het ook niet droog, we hebben zelf last van een waterval. Godverdomme toch, hoe pijnlijk is dit nu. Merel trekt er zich niks van aan en zingt mee met de hele tekst. De lichten flitsen door de zaal en ik weet niet wat ik moet voelen. Ik wil het liefst keihard huilen maar als ik haar geconcentreerd en fel zie meezingen, smelt ik weer.

De hits volgen elkaar in sneltempo op, ze kent ze één voor één en ook de toneeltjes tussendoor vindt ze hilarisch en ze lacht luid mee. Ze geniet echt en dat is tegelijkertijd hartverwarmend, pijnlijk en ook een beetje bizar. Ik vroeg haar op voorhand of ze graag had dat ik beschreef wat ik zag. “Nee nee” zei ze beslist, “ik luister wel gewoon, mama”. Ik respecteer haar wens maar af en toe fluister ik toch eens welke kleedjes de dames dragen of welke kleuren ik op het podium zie. Ik zing ook zachtjes mee in haar oor en ze apprecieert het en knuffelt a volonté. Ze eet snoepjes en luistert gefascineerd naar de show. Ik denk niet dat iemand in onze buurt het doorheeft dat ze niks ziet en ik vraag me af of ze nu het enige blinde kindje in de zaal is… Plots blijkt dat het vlagje een deel van de show is en dat ze, bij het speciale teken, moeten wapperen met de vlagjes. Dju! Dat hadden ze nu wel op voorhand kunnen zeggen… De teleurstelling volgt op haar gezicht. Ik kan haar afleiden en zeg dat ze maar met haar handen moet wuiven of met haar tekening moet zwaaien. Het laatste wat ik nu nodig heb, is een teleurgesteld kind! Maar de (Merel)storm blijft uit, gelukkig!
Als laatste liedje volgt nog eens ‘Waterval’ en de dames nemen afscheid van de joelende menigte. Merel ziet er moe uit maar een groot applaus kon er toch nog af. Ze vond het geweldig.

Na de show gaan we nog iets eten en haal ik nog medicatie voor Merel af bij de apotheek, die ik vergeten bestellen was deze week. Het was een fijne dag. Thuisgekomen kruip ik in bed. Ik ben moe, niet persé van het stappen of de drukte op de Meir maar mentaal moe. Deze show was iets waar mijn hart voor bloedde. Iets dat heel oneerlijk aanvoelt en waar ze toch langs de andere kant, denk ik, even hard van heeft genoten als elk ander kind. Het is voorbij en dat maakt dat er een soort blok van mijn schouders gevallen is. Ik draag er nog wel wat mee, zo’n blokken. Onze reis naar Oostenrijk deze zomer bijvoorbeeld, zal ook nog een harde noot zijn. De bergen die ze nooit zal zien…

Ondertussen schreef mijn huisarts voor het eerst het woord ‘depressie’ op mijn ziektebriefje. Eigenlijk ook best confronterend. Waar de grens ligt tussen ‘nerveuze spanning’ en ‘depressie’ dat weet ik niet, maar dat ik beide heb is nu wel duidelijk. Mijn lichaam voelt gespannen tot in elke vezel. ’s Nachts word ik soms wakker omdat ik mijn kaken zodanig op elkaar bijt dat het pijn doet. Volgens mij knars ik ook want ik voel allerlei kantjes aan mijn tanden die ik ervoor niet had. Ik ben heel explosief en kan voor het minste uit mijn krammen schieten, zowel naar manlief als naar Merel en baby toe. Het is niet gezond… Er zijn nog geen accidenten gebeurd maar het zou wel kunnen. Ik voel dat ik in actie moet treden. Ik heb een afspraak bij de kinesist om de spanning letterlijk uit mijn lijf te wrijven. Hopelijk helpt het mij. Ik weet dat het niet verder gaat op deze manier…

De zon schijnt vandaag en ik probeer elke dag gewoon ‘bewust’ te zijn maar alle dagen vliegen voorbij als in een soort waas. Dat het al bijna juni is verbaast me echt. Voor mij blijft het nog altijd begin februari…