Coronaschaamte, zou dat een woord zijn? Na 2020 waarschijnlijk wel…

Hier lig ik, in de zetel, niks waard. Opstaan is vermoeiend, mijn hoofd bonst alsof er een hele harmonie het beste van zichzelf staat in te geven en ik zweet als een rund. Dat het buiten 30 graden is (hallo global warming) laat ik even buiten beschouwing… Hierbinnen valt het nog mee van temperatuur trouwens. Waarschijnlijk nam ik de verkoudheid van dochterlief over, maar wat schaam ik me NU al dat er de mogelijkheid is dat iedereen rondom mij misschien in quarantaine moet… STEL dat ik hét heb, corona… Iets waar iedereen zo’n schrik van heeft. En eerlijk gezegd heb ik meer schrik van de sociale druk dan van het idee om zelf besmet te geraken. Ik geloof in mijn lijf, ik ben hopelijk niet degene die op de spoed beland, maar wat een ‘evil eye’ boven mij als ik schoorvoetend moet vertellen aan mijn naasten dat ik besmet ben! Het zou niet mogen dat ik daar schrik van heb, want ik ben niet met opzet besmet geraakt… Het lijkt wel alsof ik alle regels met de voeten heb getreden! Ze zal wel niet dit, ze zal wel dat… Ja, ik was mijn handen, ja ik hoest in mijn elleboog (als ik al moet hoesten uiteraard) en ja, mijn dochter weet het al beter dan ikzelf al die maatregelen “stomme coronabeesten he mama?”. De regel van 5 is soms een beetje vloeibaar, dat moet ik toegeven, maar ik sta niet te knuffelen met iedereen die ik tegenkom!

Ik hoop dat ik niet diegene ben die ons welverdiende weekendje, dat al eens uitgesteld was, moet afzeggen… Ik had het net tegen dochterlief verteld. De glundering in haar oogjes maakt me nu extra slecht… “Oh mama, wat zal dat super leuk zijn, het is zo spannend” Verheugd trippelt ze op en neer op haar teentjes. Ik kon vroeger ook zo enthousiast zijn over dingen. Nu nog, wie me kent weet dat, maar dat maakt het schuldgevoel extra groot nu…

Fingers crossed voor de corona test…. 😦

zoen vanuit de zetel,
-X-

Merelmama