Tutjes zijn voltooid verleden tijd, hoera! (of had ik dat al gemeld?) Al is het zindelijk de nacht doorkomen nog niet altijd zo’n succes. Af en toe wordt er toch nog eens “gemorst in de broek”. Ocharme… Hoe triestig ze dan huilt, hoe beschaamd ze zich voelt. Zo ‘hard’ slapen dat pipi er niet toe doet. Om dan daarna mama wakker te maken (papa hoort niks ’s nachts *zucht*) met een klein kreetje gevolgd door een triest gesnik. Mama die dan om 3u ’s nachts het kind snel even wast, alle lakens ververst (inclusief donsdeken vannacht…) en het kind bedelft onder kusjes, luidop herhalend dat “niet leuk”, maar toch niet zo erg is.  Haar dan terug lekker warm in een proper bedje leggen, maakt het wel goed dan.

Ik herinner mij het gevoel nog van toen ik zelf kind was… Eerst is er het dromen van een toilet… Een groot, blinkend toilet. Ontroerend mooi. Dan volgt het warme gevoel dat naadloos aansluit bij het zien van die grote toiletpot. Een gevoel dat van diep binnenin je, langs je benen, naar beneden vloeit. Meteen erna volgt de afkoeling. Letterlijk. De afkoeling van je benen en de groeiende ontnuchtering dat het niet in orde is… Dan word je wakker en kom je tot het volle besef. Dan komt de schaamte en de tijd tussen het opmerken en het hulp roepen van mama… Een tijd die soms lang kan duren. Maar dan roep je haar en begin je te huilen. Uit schaamte, uit vermoeidheid. Ze komt aangesneld en neemt in een recordtempo handdoeken, lakens en een verse pyjama uit de kast.
In bad wordt de schaamte weggespoeld door het warme water dat uit de sproeier stroomt. Droge kleren maken alles weer wat beter en met de geur van vers gewassen lakens in je neus, zak je weer langzaam weg in een diepe slaap (en mama ook).

We zijn allemaal klein geweest en we hebben het allemaal gedaan…

Kus
-X-
Merelmama