Herfstvakantie. 31 oktober 2017. Halloween. Haat het ‘feest’. Horror is er al genoeg in de wereld, al die Amerikaanse bullshit. Blij dat ze er op school een “herfstfeest” van maakten. Zo net voor de HERFSTvakantie is dat toch logischer lijkt mij, nee?

Vandaag is zo’n dag. Zo’n dag dat niks meezit (in mijn hoofd dan). Zo’n dag dat zelfs de naaimachine me in de steek laat. Vol goeie moed was ik nochtans begonnen. Manlief had bijna al zijn broekzakken geperforeerd (komt er ook van, als je altijd met een halve Gamma-inboedel rondloopt in je zakken). Ik installeer me aan de grote tafel, beschermer erop, strijkplank uitgehaald (je kan niet stikken zonder strijkplank in de buurt) en daar gaan we dan. Ik strijk versteviging op de zakken en ga ze vervolgens vaststikken. Daar gaat het al fout. Draad knakt af. Beh, terug die spoel eraf. Geen avance. Terug de draad die blokkeert en afbreekt. Ik krijg hem niet meer bovengehaald (mensen met naaimachine-ervaring verstaan de horror in het verhaal). Ik begin meteen te roepen op het kl*temachien. Een ‘Aldi-ke’. Als ik heel hard doorstik, dan danst het rond de tafel, het is geen supermachine, maar kom ik heb er altijd al mijn ding mee kunnen doen. Maar vandaag zag ze mij niet graag.
Ondertussen heb ik pompoensoep gemaakt wel, die was wel lekker, al zeg ik het zelf. Ik roep manlief naar beneden en we eten soep. Ik heb hem, luidop sakkerend, wel al op de hoogte gebracht van het onheil dat het rotding op tafel me aandoet. Ergens hoop ik dat hij, mijn technisch wonder, dit wel zal oplossen…. Maar inderdaad, een naaimachine is een specialiteit op zich. Meer dan de naald vervangen of de spoel opleggen kan ik ook niet. Meteen gaat hij op Youtube zoeken naar oplossingen (de schat). Ook al heb ik hem al beledigd met te zeggen dat hij het nu al helemaal om zeep heeft geholpen (lees: de hele spoel en achtergelegen stukken liggen dan al los op tafel…)
Ik ga terug achter de machine zitten en begin te huilen. Kan het hier dan ook nooit eens meezitten! Heel de cirque opgesteld en doet dat rotding het niet!…. Hij brengt me koffie, negeert me halvelings en gaat terug naar boven. Een paar minuten zit ik te staren naar het ding. Mijn hoofd in mijn handen. Wat een drama, wat is dat toch met mij?
Als laatste redmiddel zet ik de draadspanning wat hoger. Ik stik rechtdoor op het testlapje en als bij wonder doet het ding het weer. Mijn zin voor “retoucheren” is ondertussen wel ver te zoeken maar ik doe het toch maar verder.

Ondertussen probeert mijn dochter mij te overtuigen dat haar paarse stift wel degelijk een groene is. En dat blijft ze maar volhouden tot ik uiteindelijk toegeef. “Jaja, tis een groene”. Het kind kan vandaag ook niet veel goed doen precies 😦 (stomme moeder).
Ze speelt wel heel flink. Ze verzorgt haar popje en knipt alle papier (tot hiertoe enkel papier) dat ze tegenkomt aan flarden met haar nieuwe kinderschaartje (wat een plezier al een hele middag knippen, knippen, knippen). Ze stempelt en kleurt en maakt eten voor de puzzelstuk-diertjes.
De retouches zijn klaar. Nog een beetje beteuterd kijk ik naar de vallende bladeren buiten. Het is echt herfst. Het was koud vanmorgen op de markt. (hoera vakantie en dan dinsdags naar de markt, good old Beverse mensen begluren en wafels eten). Mijn neus druipt er nog altijd van. Ik zou willen taarten bakken en koekjes en alle kaarsen in mijn huis aansteken. Maar gelukkig houdt mijn lijn mij tegen en ook de 3-jarige rondhossende kleuter gaat niet goed samen met 101 kaarsen in huis. Zeker niet als er overal (echt OVERAL!) papiersnippers liggen. Haar driftbuien van tegenwoordig doen er ook niet veel goeds aan. Het kind zaagt al even hard als ik en dat van ’s ochtends 7u! Goeiemorgen!

Plots een mail. Mijn psychologe. Ze gaat er terug aan beginnen na haar pauze van 4 maanden. Ze had een burn-out. Het kan iedereen overkomen dus, ironisch genoeg. Ze vraagt of het nog nodig is voor mij. Ik denk van wel… Na mijn naaimachine-huilbui. En mijn enorme korte lontje tegenwoordig. Als het niet meezit, roep ik en kook ik over. Niet OK inderdaad… Ik zal haar even terugmailen. Morgen misschien. Niet te snel, anders lijk ik zeer wanhopig misschien? Misschien ben ik dat ook. Nee, het is niet OK. Hormonaal? Of gewoon nog de wattenbol in mijn hoofd die niet volledig is opgelost? Ik kijk er stiekem naar uit om haar terug te spreken. Ze deed het heel goed, te goed misschien. Daarmee dat ze eronderdoor ging.

Morgen, overmorgen en vrijdag gaan we weg. Met z’n tweetjes. Naar ik zou niet weten waar. Een verrassingsreisje voor mijn komende verjaardag. Kleine meid naar oma en opa en even rust en tijd voor ons twee. Misschien wel broodnodig. In de week zien we elkaar soms niet veel. En als ik met mijn kort lontje dan nog op zijn en dochters’ kap zit… is het hier soms niet zo aangenaam kan u begrijpen.
Wordt ongetwijfeld vervolgd….

Kus
-X-
Merelmama