Vroeger op school draaiden we aan het steeltje van de appel, terwijl we die woorden zeiden. Had je mij toen gezegd, dat het laatste mij ook ging overkomen, ik had je niet geloofd. “Wat God heeft verbonden, zal de mens niet scheiden”. Dat moest en zou ik in het misboekje hebben staan. Was ik naïef? Was ik te snel? Heb ik gefaald? Nee, nee, nee. Dat zijn de antwoorden. Denk ik toch. Het tekenen van de scheidingsakte, deed me denken aan toen we het huis kochten, hetzelfde bruingele, stevige papier, vol archaïsche woorden. Dit keer is mijn gevoel even onwezenlijk, zij het in een andere zin. Gelaten tekenen we beiden het papier, kronkelende baby op mijn schoot. Notaris praat er nog een mopje tussen en haalt enkele “dat-heb-ik-ook-al-eens-meegemaakt-momenten” boven. Lichtgroene lachjes. Ziezo, hij begeleidt ons naar buiten. “’t Beste nog!”. Hop daar sta je dan, buiten, gescheiden. Herinneringen van mijn “mooiste” dag, 3,5 jaar geleden, schieten onvrijwillig en zeer ongewenst door mijn hoofd. Ja, ik zeg helaas mooiste. De geboorte van mijn dochter werd helaas overschaduwd door de hele aanloop van dit alles. Een gevoel waar ik niet van over kan. Ik zet baby in de auto. Tranen op de oprit van de notaris, hoeveel mensen zouden dit doen? 2 armen omarmen me, 2 armen die niet meer voor mij kiezen. Wat een rare verwarrende situatie en toch de juiste uitweg. Met een toekomst in zicht die er pakken rooskleuriger uitziet, dan diegene die ik tegemoet ging in mijn achterhoofd, stap ik in de auto. Ik verlaat de oprit van de notaris en ik huil als een klein kind, luid en ongecontroleerd. Baby kijkt verrast naar mij in de achteruitkijkspiegel, haar ogen wijd open. Ik wil blijven rijden, gewoon rijden. Ik troost mezelf met de gedachte van dat klein lief meisje op mijn achterbank, onvoorwaardelijk kiest ze voor mij. Ik troost me met de gedachte dat ik straks niet alleen slaap, wat ben ik daar blij om. Dat ik thuis mag komen in 2 armen die wél voor mij gekozen hebben. Ik rijd de oprit op van mijn ouderlijk huis. Mama opent de deur, een snelle blik van haar peilt mijn gemoedstoestand. “Het doet pijn he” zegt ze. Weer komen mijn tranen. Ze kent het gevoel, ze heeft hetzelfde meegemaakt. Deze 2 armen kiezen ook onvoorwaardelijk voor mij. Ik ben dankbaar. Versuft door emotie van deze avond, plof ik me in de zetel. Ik kijk naar de TV maar ik zie niks. Ik ben leeg. Dan wordt er op de deur geklopt. Mijn hart maakt een sprongetje. In de goeie richting.

X