Zondag is het zover, mijn kleine meid, 1 jaar! Cliché als een berg, maar JA het leven gaat sneller als je een kindje hebt. Waarom? Ik denk omdat je altijd maar verder doet. Je leeft van eetmoment naar eetmoment, van slaapje tot dutje, van flesje tot boertje. Als ik me bedenk hoe mijn leven eruit zag exact 1 jaar geleden, denk ik dat contrasten niet groter kunnen zijn.

Ik schets het even voor u. Vorig jaar, deze tijd. Hoogzwanger, enkele dagen voor de uitgerekende datum. Net terug met pak en zak van bij mijn mama, terug in ‘ons’ huis want de bevalling komt nu wel heel dichtbij. Nu op dit moment ‘moeten’ we toch samenwonen. M. wil er bij zijn bij de bevalling. Ik wil hem er ook bij. Hij is de vader, after all…. Dagen kruipen voorbij. Ik probeer te genieten van de laatste momenten met babymeisje in mijn buik. Geen tekenen van bevalling in zicht.

Tot op zaterdag, 1 dag na uitgerekende datum. Kleine pijntjes worden groter en na een goeie 5 uur weeën en 5 persweeën is mijn kleine poppetje geboren. Een onwezenlijk gevoel overvalt me. Ik heb één foto die letterlijk die blik van me heeft vereeuwigd. Ik was mama geworden! Ik wist dat diep in mezelf, al kon ik het niet geloven en al wist ik ook dat papa niet lang bij ons zou blijven. Ik voelde het. Ik wist het. Toch verdrong ik de gedachte. Papa was in de kamer, maar in zijn hoofd was hij ergens anders. Een zeer ongelukkige samenloop van omstandigheden? Of is dat te optimistisch uitgedrukt?

Hopeloos zocht ik die eerste dagen naar “de roze wolk”. Ik kon ze niet vinden. Ik geraakte er niet bij. Mijn wolkje van een baby was gelukkig wel aanwezig. Een voorbeeld van een kind, nog steeds en daar ben ik enorm blij en enorm fier op. Ik heb heel veel schrik gehad dat mijn stress tijdens de zwangerschap op haar ging overgaan via mijn bloed. Hoe ik haar onbewust zou vergiftigd hebben met negativiteit. Het tegendeel is waar. Ze is de vrolijkste baby ooit! Mijn hart voor haar groeit elke dag nog steeds, alsof ik soms nog altijd wat in te halen heb. Na 1 jaar voelt dit soms nog steeds zo. Heel raar.

Zondag vieren we voor haar. MerelMama maakte al een kroontje, taart is besteld, cava staat in de frigo. Traktaties voor de crèche staan op to-do lijstje. (JA ik ben tot de conclusie gekomen dat dit een “het-moet-niet-maar-het-is-zo-goed-als-een-noodzakelijk-kwaad” is voor de komende 12 jaar?)

1 jaar later, zo enorm veel gebeurd. Ik kijk uit naar zondag, naar de komende feestdagen die er 100% anders uitzien dan ze vorig jaar deden.
100% anders, 100% beter, 100% liefdevoller ❤ en dit hoop ik niet alleen voor mezelf, maar ook voor M.
Hij heeft nog een lange weg te gaan.

Kus,

Merelmama