Categorie: Weekendbezigheden

O-lijfje

· Een reactie plaatsen ·

Gisteren had ik de intentie om ramen te kuisen. Hiep hiep hoera!
U leest het goed: de intentie. Het wassen zelf is daadwerkelijk niet gebeurd…
Ik had me nochtans wel geprepareerd voor het hele gegeven. Lees: dikke fleece, jeans en de mentale instelling dat mijn handen gingen vuil worden. Enige tegenwerking was dat mijn super-de-luxe-karcher-ruitenkuisding (nieuw uit de doos kwam en bijgevolg) niet opgeladen was. HELAAS pindakaas… Het hele gebeuren kon niet doorgaan. Wat een afknapper ;).
Ik heb in de plaats wél, gelijk een echte, mijn olijfboom gesnoeid. Stel het u voor! Kleine geschiedenis: ik ben al een goeie 6 jaar de eigenaar van het boompje (ongeveer 1m20 groot is hij/zij) en we hebben zowaar een band gekweekt. In de winter als het koud is, zet ik hem/haar binnen als bescherming tegen de bijtende ‘vriezeman’. In de zomer mag hij/zij mij dan vergezellen bij een fris aperitief op het terras in de Vlaamse waterzon. Een soort wisselwerking of wederzijdse tegemoetkoming als het ware.
Dit jaar was mijn vriend echter niet zo tevreden. Wegens de dikke vrieskou had ik hem/haar even in de gang gezet in plaats van de gebruikelijke plaats in de garage (waar het evengoed vriest).
Nu dacht ik daar niks verkeerd mee te doen omdat de gang niet de warmste plek in het huis is én omdat olijfbomen wel wat warmte kunnen verdragen leek mij. Maar niets is minder waar. Meneertje/mevrouwtje verloor zachtjesaan de blaadjes. Alsof hij/zij stond te huilen van miserie in onze gang. Nu de vrieskou toch luwde en hopelijk het land uit was, dacht ik toch maar eens info te gaan vragen bij de plaatselijke bloemenhandelaar in verband met mijn trieste olijfboom. Die gaf me meteen een fles voeding mee (tegen betaling, duh) ‘voor als je hem water geeft’. Eerlijkheidshalve moest ik toegeven dat ik dit enkel deed als ik er aan dacht… (= niet veel). Maar van de combinatie van zijn/haar trieste takjes en de uitleg van de bloemist over snoeien en bijvoeden, kreeg ik zowaar compassie met het ding.
Thuisgekomen zette ik de schaar er in. Ik had op internet nog snel gelezen dat je een olijfboom niet verkeerd kan snoeien. Ideaal! De plant en ik lijken wel voor elkaar gemaakt en ik heb dus oprecht spijt van de tijdelijke verwaarlozing.

Dus lieve vriend: laat me niet in de steek en maak dat er tegen de zomer terug frisgroene blaadjes op je kruintje staan die mij kunnen doen dromen van verre mediterraanse reizen en sangria.
Dikke zoen van uw eigenaartje
-X-
Merelmama

De laatste, weeral…

· Een reactie plaatsen ·

Laatste dag van ’t jaar. Even tijd om terug te blikken, het lijkt alsof ik een oudejaarsconference voorbereid. Maar toch probeer ik dat, even mijmeren over het voorbije jaar. Ook al is het morgen gewoon een dag verder. Het is telkens als een hoofdstuk afsluiten. Een goed jaar of een slecht jaar. Op 1 januari kan je dan zeggen dat het achter je ligt, ook al is het in wezen maar een paar uur geleden. Je schuift op.

Een jaartje ouder of zoals mijn jongere zusje ooit op 2-jarige leeftijd de wijze woorden sprak op 1 januari: “Gelukkige verjaardag voor mensen!”. Gelijk had ze, op 1 januari zijn we allemaal een jaar ouder. Als je op jaartallen telt natuurlijk.
Ouder en wijzer *ahum*. 2018 al seg… Ik herinner me oudjaar 1999 alsof het gisteren was. Als kind was oudjaar HET hoogtepunt van het jaar, naast Carnaval. Dat wat ook een toppertje. Oudjaar 1999, toen reden we met de familie, in een mobilhome, naar het vuurwerk in Antwerpen. Onderweg pikten we nog een tante en nonkel op en geladen met flessen (kinder)champagne (cava, dat was toen nog niet) reden we uitgelaten, rond middernacht naar Linkeroever voor het grote spektakel. Wat een belevenis.
Vuurwerk heeft me altijd geboeid. Diep in mij zit een klein (genetisch, how obvious) pyromaantje verborgen. Met oudjaar wil het altijd even komen piepen. Ware het niet dat onze gemeente nu ook een complete vuurwerkstop heeft ingevoerd dit jaar. Boeeeh!! Meer dan kleine voetzoekers, grotere ‘sterrenschijters’, Star Wars vuurspuwende zwaarden en luide sissende minipijltjes met parachuteventjes aan, heb ik nooit aangestoken hoor. Maar als ik een vuurwerkwinkel (lees: Nederlandse Boerenbond deze periode van ’t jaar) binnenstap, dan kriebelt het wel om zo een grote rol te kopen die zichzelve afvuurt. Waaaw, de kick in het aansteken ervan. Familiale toeschouwers met bange ogen op een veilige afstand en ik die dan, triomfantelijk en in mijn kortste feestelijke minirok, het hele spul aansteek. Moehahahaha!! De lonten om dit te doen liggen wel nog ergens in een schuif, voor moest het ooit nodig zijn…

Maar: mijmeren gingen we doen. Bij deze steek ik van wal. 2017 begon voor mij een beetje donker. We waren net verhuisd naar onze eigen stek (lees: huis van mijn stiefpapa) en alles viel zowat in de plooi. Buiten ik. Mijn plooi werd groter. Ik viel in een zwart gat. 2017 zou een jaar worden zonder mijn beste vriendin en zonder “grote” dingen. Geen huizen verkopen, scheidingen, ex-mannen die verhuizen naar ’t buitenland, niks van dit. Niet dat het dingen waren naar waar ik zat af te tellen, maar het was gewoon afgerond. Op papier toch. Gewoon een jaar met ons 3. Van 4 was er nog geen sprake. (nu ook nog altijd niet, pff). In januari nog maakte ik mijn eerste afspraak met de psycholoog, waar ik nu nog altijd naartoe ga. Zij hielp me er weer wat bovenop, al heb ik tranen met tuiten gehuild in haar kabinet. Vooral de eerste gesprekken, waar ik “de situatie” moest uitleggen. Ze schrok en zei dat het niet abnormaal was dat ik eronderdoor zat. Ik had een hele grote rugzak…
De rugzak is niet verkleind, maar wel ruimer geworden. Het hele boeltje is wat compacter en draaglijker nu. Soms blaast het wel nog eens op, zoals een paar maand geleden als de ex-man dan plots weer ‘live’ voor je neus staat… Of rond de periode van het overlijden van D. Bij perioden van stress op het werk, dan ook. Dan kan alles ook plots teveel zijn. En misschien moet ik hierover dit jaar maar eens een besluit nemen. Het wiel omgooien of niet. Het schrikt me af, maar toch ook niet. Ik zie het wel, ik zie wel wat 2018 brengt. Hopelijk ook een bezoek van de ooievaar, maar die is me niet zo goed gezind. Ik denk dat ik een oud exemplaar te stekken heb, eentje die regelmatig de weg kwijt is. Maar goed, hij heeft me vorige keer gevonden, dus nu misschien ook wel.
2017, het was een jaar van ups en downs. Maar is dit niet elk jaar? Ups zoals Hong F*cking Kong, Parijs, kamperen met een peuter, en The Big Three-O party niet te vergeten! Maar ook beetje downs zoals zo van die dagen en peuterpubers die grijs haar triggeren.
Maar goed, in 2018 staan er ons grootste dingen te wachten. HET HUIS! Het grote geweldige huis waar we zo naar uitkijken. In januari beginnen we eraan. De lap grond met het metershoge onkruid op, wordt onze nieuwe thuis. Waaruit we hopelijk niet meer hoeven te verhuizen. Die we kunnen inrichten naar onze goesting en waar we (hopelijk) nog veel kindjes in mogen te slapen leggen :). Stressy, dat wel. Maar hier hebben we zelf voor gekozen, of was het toch een beetje “het lot” die zo snel de goedkeuring van onze applicatie voor de grond in de brievenbus gooide?
Voor de rest gaan we genieten van onze steeds groter wordende meid. Die met haar babbel al zeker niet moet onderdoen voor een 4-jarige, al is ze net 3. Zalig hoe de kinderlogica zijn intrede doet. Of hoe “Nee mama, ik ben Merel!” telkens weer het antwoord is op mijn kleine liefkozende benamingen voor haar. Hoe ze nog luid kan schaterlachen als ik haar bij het instoppen nog kriebel of “het kusjesmonster” bovenhaal. Of hoe ze, tot vervelens toe, al van ver kan ruiken (waw, wat een gave!) dat iets NIET lekker is. En nog altijd het zich dramatisch-op-de-grond-gooien als de zin niet wordt doorgedreven, maar hier gaan we nog wel even inzitten in die fase vrees ik.
En dan ook de spannende gebeurtenis van het tante worden in januari! Hip hoi, wat kijk ik er naar uit. Een klein poppemieke om rot te verwennen. En een groot poppemieke voor Merel, die in het jongenswereldje (6 neefjes en 1 nichtje) nu al haar mannetje staat. Mijn kleine zusje, dat zal ze altijd zijn, die mama wordt. Waar is de tijd dat we samen in bad “protjes” lieten in de speelgoedemmer? :D. Ik wil je bijstaan met raad en daad, dag en nacht. Kleine prinsesjes opvoeden, het wordt ons ding zus, ik voel het aan mijn kleine teen!

Voor de rest wens ik ieder van jullie “de beste wensen” maar omdat dat zo hol klinkt: gewoon veel plezier met elkaar, voor elke dag van ’t komend jaar (rijmen en dichten zonder mijn gat op te lichten, haha). Een lach en een traan van blijdschap en vooral een goede gezondheid, want het staat als een paal boven water dat dit de basis is van alles!

Dikke kus en tot volgend jaar met véél Merelmama, want: wie schrijft, die blijft, nem!
-X-
Merelmama

 

The big three O

· 1 reactie ·

Zondag is het zover. Ik verander van tram, gelijk ze zeggen.
Misschien is het dan even tijd om eens stil te staan bij hoe het leven mij behandeld heeft tot hiertoe. Allereerst wil ik wel zeggen hoe dankbaar ik wél ben dat ik, gezond en wel, tram 3 heb mogen halen. Mijn lieve D. is helaas echter nooit verder geraakt dan de laatste wagon van tram 2. Dus dat gezegd zijnde, hoe had ik mijn leven voorgesteld als ik 30 zou zijn? Geen idee eigenlijk. Misschien zat ik wel al iets “verder” dan ik nu zit, maar ik heb natuurlijk wel een paar omleidingen gehad met mijn huidige tram. Dus heel ver van mijn ‘ideaal’ idee zit ik niet. Maar dan ook ineens, hoe ‘ideaal’ is ‘ideaal’. Wat is een ‘goed’ leven? Dat het niet is van: trouwen met je jeugdliefde, huisje-tuintje-boompje-kindje, dat weet ik al ondertussen.
Ik had me inderdaad misschien wel voorgesteld om een eigen huis te hebben en minstens 2 kinders. En eerlijk gezegd zit ik daar niet ver af. Al is het huis wel dichter in de buurt dan de 2 kinders, maar soit. Daar zal ik ook wel eens over uitweiden, niet nu. Maar hey, ik word 30 for crying out loud! Wat een oude doos ben ik bijna! Vroeger als kind dacht ik iemand van 30, die heeft alles al voor elkaar. Dat was al lang een volwassene! Zo voel ik me niet echt hoor. Ik voel mij in mijn hoofd nog steeds 20. En zoals een tante mij ooit vertelde bij mijn 21e verjaardag, zo voel je je ook nog als je 70 bent. In’t koppeke blijf je even oud. Enkel de verpakking verouderd en veranderd. Van de verpakking mag ik nog niet klagen, dat wel. Goeie genen hebben ze bij ons. Ik heb op mijn 30, nog 3 van mijn grootouders. Dat kunnen ook niet veel mensen van mijn leeftijd zeggen eigenlijk. Ik mag er niet aan denken dat ik ze alle 3 nog zal moeten afgeven. Hopelijk in een nog zo ver mogelijke toekomst.

Trouwens, in een volgende blog geef ik ook wel eens een update over het hele huis-gebeuren. Al wil ik er hier geen bouwvakkersblog van maken hoor, no worries ! Veel beloven, nu moet het nog geschreven worden ook, hoor ik u denken!
November is een drukke maand. Afgezien van de week verlof die we hadden. Die is ondertussen precies al zo lang geleden! De pluizenbol in mijn hoofd was even verkleind maar is terug opgewold, door omstandigheden, laat ons zeggen.

De storm zal wel weer gaan liggen. Toch blij dat mijn psychologe terug is. Mijn hart bij haar luchten voelt toch altijd goed. En ik schaam me daar niet voor.

Ziezo, een beetje-vanalles-blogje op vrijdagavond.
Nu ga ik nog even zitten en dan onder de wol kruipen. Een dochter die 2 keer per nacht wakker wordt, is geen aanrader. Maar er zijn ook ergere dingen natuurlijk :).

Kus
-X-
Merelmama

 

Vervolg op zo’n dag

· 1 reactie ·

Follow my blog with Bloglovin

Op ‘zo’n dag’ volgde een andere dag. Een betere dag. Een zeer geslaagde dag vol verrassingen. Verrassingen gepland voor een weekendje weg met z’n twee. Het hélemaal geheim houden was toch niet zo simpel bleek. Toen hij langs zijn neus vermeldde dat hij nog geld moest gaan halen, was Londen al uitgesloten ;). Maar zo ver had hij niet gedacht. Ook helemaal niet erg want Parijs, de hoofdstad van de romantiek, dat zag ik zeker zitten.
Na een treinreisje van 2 uur stonden we daar. Op een herfstig zonnige woensdagavond, op het perron, in Parijs. Ik liet me helemaal meevoeren. Door de geur, de sfeer, de nazomer en mijn liefste. Een aangename wandeltemperatuur en dito wandeling bracht ons tot aan het gehuurde AirBNB (aanrader!) appartementje niet ver van Canal Saint Martin. Heel gezellig ingericht en exact wat we moesten hebben.

Wat volgde was een opeenstapeling van momenten die voor altijd in mijn geheugen staan als een geweldig weekend. Op wolkjes liep ik. Daar in Parijs. Aan de hand van mijn ontzettend knappe ‘ontvoerder’.

De tweede avond, nadat we lekker een kaasschoteltje met Franse Baguette gegeten hebben in ons appartementje, volgde nog een verrassing. 2 tickets voor ‘Le Crazy Horse Saloon’. Voor wie dit onbekend in de oren klinkt, kijk hier eens even misschien. Inderdaad.
Zoveel (blote) konten en borsten heb ik in mijn leven nog nooit samen gezien! Maar echt een heel speciale ervaring. Typisch Parijse sfeer. Een klein gezellig theatertje met de nodige flessen champagne en uitgedoste toeschouwers inclusief. Na deze geslaagde borstenparade (en duurste cola EVER) wandelen we nog even langs de eeuwig opgelichte Eiffeltoren. Ook altijd een waar genoegen om terug te zien. Weer verplaats ik mij niet te voet, maar op kleine roze wolkjes. Wat een geluk heb ik toch met zo’n ventje. Wat een geluk dat we elkaar gevonden hebben en wat een geluk dat we al 2,5 jaar samen zijn ondertussen. Het lijkt alsof we elkaar al een heel leven kennen. Het aantal keren dat we elkaars zinnen afmaken of dat we net luidop zeggen wat de ander aan het denken is, zijn ontelbaar. Hoe klef hè, maar zo waar.

Ik geniet nog een beetje na, lieve lezer. Maar het contrast kon niet groter zijn toen we op maandag weer aan het werk moesten… Ach ja, mooie liedjes duren niet lang zeker? Al een geluk wel, dat die mooie ontvoerder mee terug is gekomen met mij. ❤ 🙂

Kus
-X-
Merelmama

 

PS Daarnet nog getrakteerd,  door kleine meid (in een bomvolle Action, aan de kassa) op een “Ik-wil-een-speelgoedje-kiezen” driftbui, inclusief huilen tot ze zo rood als een tomaat werd. Het was “IK-WIL-EEN-RENDIERHOEDJE” gewijs, voor wie dit nog kent van vroeger uit de Super Nanny… G-ê-n-a-n-t ! 

 

 

 

 

 

Bye Bye Babybed

· 1 reactie ·

Ze kon er niet meer in, ik moest het onder ogen zien. Stel je voor dat je in bed, je benen niet verder kan spreiden dan 20cm uit elkaar… Inderdaad, dat is geen doen. Dus out with the old, in with the new! Zijnde in ons geval: het kinderbed om te bouwen tot een groot éénpersoonsbed. Makkelijker gezegd dan gedaan! En het mag gezegd worden Interbaby: herpak u! De kasten en bedden die jullie fabriceren zijn niet gemaakt voor de doorsnee Vlaming, die snel tussen de soep en de petatten even het bed wil aanpassen of de kast ineens zetten… Een heel weekend zeg ik u, zijn we er aan bezig geweest! En ook het verhuizen van de (loodzware) kasten die uit 1001 stukjes bestaan in geen pretje… Ik kijk er (alweer) naar uit 😦 …

Maar eindelijk: zondagnamiddag stond het er! Het ‘grote’ bed voor mijn kleine meid.
Haar, reeds op de hoogte gebracht van deze grote stap en heuglijk feit, ging ik halen na een weekendje Bompa en Bomma. Thuisgekomen wil ze meteen naar boven om te gaan kijken. Haar oogjes zijn groot van verwondering bij het zien van deze nieuwe opstelling in haar kamertje. Ze klautert op het bed en kijkt van links naar rechts om de grootte van haar nieuwe nestje in te schatten. Telkens peilt ze hierbij onze reactie. Ze kruipt onder het donsdeken en gaat al slapen zegt ze. Dit komt goed, ze is enorm blij! ’s Avonds hetzelfde liedje. Fier als een gieter gaat ze naar boven alsof het een waar voorrecht is om in dit nieuwe meubel te mogen slapen. Ons verhaaltje-voorlezen-ritueel moet nog een beetje aangepast worden aan de nieuwe opstelling, maar snel ligt ze al onder de dekens en even later horen we niks meer tot de volgende ochtend. Mama en papa blij!
Als s’ ochtends dan nog blijkt dat haar pamper nog droog is, is ze nog fierder!
En inderdaad, ik kan er niet over zwijgen en iedereen die ik tegenkom moet het horen dat ze in het grote bed slaapt. Ik ben ook zo fier als een pauw met mijn grote meid. Wat doet ze dat goed.

Vanavond na school, wil ze meteen weer naar boven om te gaan kijken naar het grote bed. “Ooh” een zuchtje, als in ‘oef, het staat er nog’. Blijgezind sluit ze het hekje weer, dat voor de veiligheid toch maar weer voor haar deur staat opgesteld. “Maar eerst… beetje ‘tee kijken'” is het verdict dat volgt. Vooruit dan maar 🙂 Mama blijft gewoon fier! Voor altijd :).

Kus
-X-

Merelmama

 

Klein klein peutertje…

· 2 reacties ·

Baby is niet meer, peuter is the name… “zucht” hoor ik u denken. Inderdaad. Het kleine deugnietje binnenin zoekt zijn weg naar buiten: met momenten luid gillend dan nog wel. Als het haar zin niet is, zal je het geweten hebben. Dramatisch laat ze zich dan op de grond zakken. Even met een half oog piepend of je nog wel aan het kijken bent naar het schouwspel. Indien ja, dan gaat het dramatisch verder. Indien nee, dan schakelt ze een toontje hoger EN luider. Indien je na 5 minuten nog steeds geen toeschouwer bent geworden, gaat het leventje gewoon verder: “ooh Bumba!” en vervolgens keert de rust weer.
Schattig, dat wel, maar ook zeer vermoeiend.
Waar is dat kleine baby’tje dat ik in de living in de box legde en vervolgens weer lekker TV keek. Die is er al lang niet meer. Ik begrijp nu ook wel mama’s die snel weer zwanger zijn. Je mist da kleine prutsje dat je 300% nodig heeft. Al heeft dit kleine prutsje mij minstens evenveel nodig. Hoe smelt ik elke keer weer als ze komt aangelopen in de crèche. “Mamaaaaa!!!”. Die deugnieterij neem ik er ook 300% graag bij. Ik heb een slimme meid. Ze probeert alles uit. En dat maakt me heel blij. Dat maakt ons heel blij.

IMG_4371
Ons klein spookje 

Voor de rest valt er niet veel spectaculair te vertellen over mijn happy life part two. Dat is het wel. Een nieuwe start of een doorstart, hoe noem je dat eigenlijk? Samen een paar nieuwe dingen aankopen of gezellig snuisteren en ideeën opdoen in een meubelwinkel. Stiekem vind ik het zalig. Soms op het puberale af. Niet echt boeiend, denk ik, voor de buitenstaander (=u -de lezer-), maar des te meer voor mij.
Wat je wel doet in een tweede relatie (want dat is het voor ons allebei) is jezelf meer op de korrel nemen en daarbij ook (helaas?) de ander. Je hebt sneller iets van “oh nee, voor mij is of kan het zo niet”. Waarna bij mij meteen het inwendige gevoel volgt van “of nee, dat heb ik zo niet bedoeld. Jolien, druk jezelf anders uit”…. Je maakt sneller correcties en dit werkt aan beide kanten als je begrijpt wat ik wil zeggen.
Ik denk niet dat dit een ‘slecht’ gegeven is. Je leert wel degelijk uit voorgaande levenstaferelen. En ik heb ook geleerd dat een meningsverschil ook niet per definitie slecht moet zijn. Waar ik (of we) vroeger ELKE discussie ontwe(e)k(en), ga ik ze deze keer WEL aan. Ook al kan ik me niet altijd goed uitdrukken en lijkt wat ik zeg meestal anders (lees: erger) over te komen dan ik het bedoeld heb. Wat we wel nog moeten leren is niet gaan slapen met een meningsverschil. Vieze bijwerking als je allebei nogal koppig ingesteld bent ;-)…

Ach, we leren bij. Elke dag meer. En elke dag elkaar nog beter leren kennen. Zalig 🙂

X

Merelmama

Ze dronk ranja met een rietje….

· 1 reactie ·

Nee, niet mijn Sophietje, maar mijn Mereltje 🙂 (en neen ook geen ranja, maar plat water!)
Heel fier zaten we daar te juichen in de Ikea. Hoe fier kan je zijn op je kind als het iets doet wat het daarnet nog niet kon. Geschrokken van het water dat, uit het rietje, langs haar kinnetje loopt, lacht kleine meid mee met ons. Hoe simpel kan geluk toch zijn.
En ja, ik liet me vangen en wou dit leuke moment delen met de wereld op facebook. Het is zo verleidelijk. Maar ik overdrijf er toch niet in (vind ik, please tell me als het wel zo is!!)…

Ook de eerste stapjes zijn een feit ondertussen. Ze heeft er niet altijd zin in, maar toch soms doet ze het. Een stuk of 4 na elkaar, om daarna weer vrolijk op de knietjes te zakken en veel sneller verder te kruipen.

Om even verder door te bomen over vorderingen van het kleine spook, ook de eerste “driftbui” (die ik gezien heb) is een feit. Ze wou eigenlijk veel liever tokkelen op het klavier van de computer, maar dat was buiten mama gerekend. Nijntje zelf vond het ook niet zo leuk om 100x gepauzeerd, geshift en gedelete te worden.Kwaad ‘valt’ ze eerst achterover op mijn schoot, de voeten stampend op het toetsenbord. Een supernanny-gewijze ‘time-out’ lijkt me aan de orde. Ik zonder het kind af in haar box zonder er even aandacht aan te schenken (welgeteld 3 minuten, voor u zich vanalles voorstelt over slechte luie zieke moeders en zo). Het gehuil gaat verder, luid en snikkend.

Na de afgemeten tijd, neem ik haar eruit. Ze lijkt een beetje gekalmeerd. Weer probeer ik Nijntje (waar ze altijd heel graag naar kijkt zo ’s avonds). Weer hetzelfde liedje. Ik zet ze op de speelmat en maak haar flesje (=busje, zo zegt ze zelf altijd, toch hollands binnengesijpeld??) klaar. Plat op de buik en luid huilend ligt het kind in de living. Toch even baby afspoelen in de douche besluit ik. Kalmerend en tegelijkertijd handiger om die crèchesnoet af te kuisen. Ik neem haar snikkend op de arm.

Ik schuif haar verzorgtafeltje tot aan het bad. Baby staat al te kijken hoe het water in het bad stroomt. Toch een klein lachje kan eraf, gelukkig. Dan besluit ze dat het tijd is om haar schoenen in het water te gooien…. NEEN MERELTJE! Hopla tranen met tuiten, daar gaan we weer… Wat een moeder lijden kan… Wordt ongetwijfeld (nog veel) vervolgd !

X
Merelmama

 PS: ondertussen ligt het schaap, fris gewassen en na een ‘busje’, al een dik uur flink te knorren. 🙂 Oef !