Categorie: Weekendbezigheden

The big three O

· 1 reactie ·

Zondag is het zover. Ik verander van tram, gelijk ze zeggen.
Misschien is het dan even tijd om eens stil te staan bij hoe het leven mij behandeld heeft tot hiertoe. Allereerst wil ik wel zeggen hoe dankbaar ik wél ben dat ik, gezond en wel, tram 3 heb mogen halen. Mijn lieve D. is helaas echter nooit verder geraakt dan de laatste wagon van tram 2. Dus dat gezegd zijnde, hoe had ik mijn leven voorgesteld als ik 30 zou zijn? Geen idee eigenlijk. Misschien zat ik wel al iets “verder” dan ik nu zit, maar ik heb natuurlijk wel een paar omleidingen gehad met mijn huidige tram. Dus heel ver van mijn ‘ideaal’ idee zit ik niet. Maar dan ook ineens, hoe ‘ideaal’ is ‘ideaal’. Wat is een ‘goed’ leven? Dat het niet is van: trouwen met je jeugdliefde, huisje-tuintje-boompje-kindje, dat weet ik al ondertussen.
Ik had me inderdaad misschien wel voorgesteld om een eigen huis te hebben en minstens 2 kinders. En eerlijk gezegd zit ik daar niet ver af. Al is het huis wel dichter in de buurt dan de 2 kinders, maar soit. Daar zal ik ook wel eens over uitweiden, niet nu. Maar hey, ik word 30 for crying out loud! Wat een oude doos ben ik bijna! Vroeger als kind dacht ik iemand van 30, die heeft alles al voor elkaar. Dat was al lang een volwassene! Zo voel ik me niet echt hoor. Ik voel mij in mijn hoofd nog steeds 20. En zoals een tante mij ooit vertelde bij mijn 21e verjaardag, zo voel je je ook nog als je 70 bent. In’t koppeke blijf je even oud. Enkel de verpakking verouderd en veranderd. Van de verpakking mag ik nog niet klagen, dat wel. Goeie genen hebben ze bij ons. Ik heb op mijn 30, nog 3 van mijn grootouders. Dat kunnen ook niet veel mensen van mijn leeftijd zeggen eigenlijk. Ik mag er niet aan denken dat ik ze alle 3 nog zal moeten afgeven. Hopelijk in een nog zo ver mogelijke toekomst.

Trouwens, in een volgende blog geef ik ook wel eens een update over het hele huis-gebeuren. Al wil ik er hier geen bouwvakkersblog van maken hoor, no worries ! Veel beloven, nu moet het nog geschreven worden ook, hoor ik u denken!
November is een drukke maand. Afgezien van de week verlof die we hadden. Die is ondertussen precies al zo lang geleden! De pluizenbol in mijn hoofd was even verkleind maar is terug opgewold, door omstandigheden, laat ons zeggen.

De storm zal wel weer gaan liggen. Toch blij dat mijn psychologe terug is. Mijn hart bij haar luchten voelt toch altijd goed. En ik schaam me daar niet voor.

Ziezo, een beetje-vanalles-blogje op vrijdagavond.
Nu ga ik nog even zitten en dan onder de wol kruipen. Een dochter die 2 keer per nacht wakker wordt, is geen aanrader. Maar er zijn ook ergere dingen natuurlijk :).

Kus
-X-
Merelmama

 

Vervolg op zo’n dag

· 1 reactie ·

Follow my blog with Bloglovin

Op ‘zo’n dag’ volgde een andere dag. Een betere dag. Een zeer geslaagde dag vol verrassingen. Verrassingen gepland voor een weekendje weg met z’n twee. Het hélemaal geheim houden was toch niet zo simpel bleek. Toen hij langs zijn neus vermeldde dat hij nog geld moest gaan halen, was Londen al uitgesloten ;). Maar zo ver had hij niet gedacht. Ook helemaal niet erg want Parijs, de hoofdstad van de romantiek, dat zag ik zeker zitten.
Na een treinreisje van 2 uur stonden we daar. Op een herfstig zonnige woensdagavond, op het perron, in Parijs. Ik liet me helemaal meevoeren. Door de geur, de sfeer, de nazomer en mijn liefste. Een aangename wandeltemperatuur en dito wandeling bracht ons tot aan het gehuurde AirBNB (aanrader!) appartementje niet ver van Canal Saint Martin. Heel gezellig ingericht en exact wat we moesten hebben.

Wat volgde was een opeenstapeling van momenten die voor altijd in mijn geheugen staan als een geweldig weekend. Op wolkjes liep ik. Daar in Parijs. Aan de hand van mijn ontzettend knappe ‘ontvoerder’.

De tweede avond, nadat we lekker een kaasschoteltje met Franse Baguette gegeten hebben in ons appartementje, volgde nog een verrassing. 2 tickets voor ‘Le Crazy Horse Saloon’. Voor wie dit onbekend in de oren klinkt, kijk hier eens even misschien. Inderdaad.
Zoveel (blote) konten en borsten heb ik in mijn leven nog nooit samen gezien! Maar echt een heel speciale ervaring. Typisch Parijse sfeer. Een klein gezellig theatertje met de nodige flessen champagne en uitgedoste toeschouwers inclusief. Na deze geslaagde borstenparade (en duurste cola EVER) wandelen we nog even langs de eeuwig opgelichte Eiffeltoren. Ook altijd een waar genoegen om terug te zien. Weer verplaats ik mij niet te voet, maar op kleine roze wolkjes. Wat een geluk heb ik toch met zo’n ventje. Wat een geluk dat we elkaar gevonden hebben en wat een geluk dat we al 2,5 jaar samen zijn ondertussen. Het lijkt alsof we elkaar al een heel leven kennen. Het aantal keren dat we elkaars zinnen afmaken of dat we net luidop zeggen wat de ander aan het denken is, zijn ontelbaar. Hoe klef hè, maar zo waar.

Ik geniet nog een beetje na, lieve lezer. Maar het contrast kon niet groter zijn toen we op maandag weer aan het werk moesten… Ach ja, mooie liedjes duren niet lang zeker? Al een geluk wel, dat die mooie ontvoerder mee terug is gekomen met mij. ❤ 🙂

Kus
-X-
Merelmama

 

PS Daarnet nog getrakteerd,  door kleine meid (in een bomvolle Action, aan de kassa) op een “Ik-wil-een-speelgoedje-kiezen” driftbui, inclusief huilen tot ze zo rood als een tomaat werd. Het was “IK-WIL-EEN-RENDIERHOEDJE” gewijs, voor wie dit nog kent van vroeger uit de Super Nanny… G-ê-n-a-n-t ! 

 

 

 

 

 

Bye Bye Babybed

· 1 reactie ·

Ze kon er niet meer in, ik moest het onder ogen zien. Stel je voor dat je in bed, je benen niet verder kan spreiden dan 20cm uit elkaar… Inderdaad, dat is geen doen. Dus out with the old, in with the new! Zijnde in ons geval: het kinderbed om te bouwen tot een groot éénpersoonsbed. Makkelijker gezegd dan gedaan! En het mag gezegd worden Interbaby: herpak u! De kasten en bedden die jullie fabriceren zijn niet gemaakt voor de doorsnee Vlaming, die snel tussen de soep en de petatten even het bed wil aanpassen of de kast ineens zetten… Een heel weekend zeg ik u, zijn we er aan bezig geweest! En ook het verhuizen van de (loodzware) kasten die uit 1001 stukjes bestaan in geen pretje… Ik kijk er (alweer) naar uit 😦 …

Maar eindelijk: zondagnamiddag stond het er! Het ‘grote’ bed voor mijn kleine meid.
Haar, reeds op de hoogte gebracht van deze grote stap en heuglijk feit, ging ik halen na een weekendje Bompa en Bomma. Thuisgekomen wil ze meteen naar boven om te gaan kijken. Haar oogjes zijn groot van verwondering bij het zien van deze nieuwe opstelling in haar kamertje. Ze klautert op het bed en kijkt van links naar rechts om de grootte van haar nieuwe nestje in te schatten. Telkens peilt ze hierbij onze reactie. Ze kruipt onder het donsdeken en gaat al slapen zegt ze. Dit komt goed, ze is enorm blij! ’s Avonds hetzelfde liedje. Fier als een gieter gaat ze naar boven alsof het een waar voorrecht is om in dit nieuwe meubel te mogen slapen. Ons verhaaltje-voorlezen-ritueel moet nog een beetje aangepast worden aan de nieuwe opstelling, maar snel ligt ze al onder de dekens en even later horen we niks meer tot de volgende ochtend. Mama en papa blij!
Als s’ ochtends dan nog blijkt dat haar pamper nog droog is, is ze nog fierder!
En inderdaad, ik kan er niet over zwijgen en iedereen die ik tegenkom moet het horen dat ze in het grote bed slaapt. Ik ben ook zo fier als een pauw met mijn grote meid. Wat doet ze dat goed.

Vanavond na school, wil ze meteen weer naar boven om te gaan kijken naar het grote bed. “Ooh” een zuchtje, als in ‘oef, het staat er nog’. Blijgezind sluit ze het hekje weer, dat voor de veiligheid toch maar weer voor haar deur staat opgesteld. “Maar eerst… beetje ‘tee kijken'” is het verdict dat volgt. Vooruit dan maar 🙂 Mama blijft gewoon fier! Voor altijd :).

Kus
-X-

Merelmama

 

Klein klein peutertje…

· 1 reactie ·

Baby is niet meer, peuter is the name… “zucht” hoor ik u denken. Inderdaad. Het kleine deugnietje binnenin zoekt zijn weg naar buiten: met momenten luid gillend dan nog wel. Als het haar zin niet is, zal je het geweten hebben. Dramatisch laat ze zich dan op de grond zakken. Even met een half oog piepend of je nog wel aan het kijken bent naar het schouwspel. Indien ja, dan gaat het dramatisch verder. Indien nee, dan schakelt ze een toontje hoger EN luider. Indien je na 5 minuten nog steeds geen toeschouwer bent geworden, gaat het leventje gewoon verder: “ooh Bumba!” en vervolgens keert de rust weer.
Schattig, dat wel, maar ook zeer vermoeiend.
Waar is dat kleine baby’tje dat ik in de living in de box legde en vervolgens weer lekker TV keek. Die is er al lang niet meer. Ik begrijp nu ook wel mama’s die snel weer zwanger zijn. Je mist da kleine prutsje dat je 300% nodig heeft. Al heeft dit kleine prutsje mij minstens evenveel nodig. Hoe smelt ik elke keer weer als ze komt aangelopen in de crèche. “Mamaaaaa!!!”. Die deugnieterij neem ik er ook 300% graag bij. Ik heb een slimme meid. Ze probeert alles uit. En dat maakt me heel blij. Dat maakt ons heel blij.

IMG_4371
Ons klein spookje 

Voor de rest valt er niet veel spectaculair te vertellen over mijn happy life part two. Dat is het wel. Een nieuwe start of een doorstart, hoe noem je dat eigenlijk? Samen een paar nieuwe dingen aankopen of gezellig snuisteren en ideeën opdoen in een meubelwinkel. Stiekem vind ik het zalig. Soms op het puberale af. Niet echt boeiend, denk ik, voor de buitenstaander (=u -de lezer-), maar des te meer voor mij.
Wat je wel doet in een tweede relatie (want dat is het voor ons allebei) is jezelf meer op de korrel nemen en daarbij ook (helaas?) de ander. Je hebt sneller iets van “oh nee, voor mij is of kan het zo niet”. Waarna bij mij meteen het inwendige gevoel volgt van “of nee, dat heb ik zo niet bedoeld. Jolien, druk jezelf anders uit”…. Je maakt sneller correcties en dit werkt aan beide kanten als je begrijpt wat ik wil zeggen.
Ik denk niet dat dit een ‘slecht’ gegeven is. Je leert wel degelijk uit voorgaande levenstaferelen. En ik heb ook geleerd dat een meningsverschil ook niet per definitie slecht moet zijn. Waar ik (of we) vroeger ELKE discussie ontwe(e)k(en), ga ik ze deze keer WEL aan. Ook al kan ik me niet altijd goed uitdrukken en lijkt wat ik zeg meestal anders (lees: erger) over te komen dan ik het bedoeld heb. Wat we wel nog moeten leren is niet gaan slapen met een meningsverschil. Vieze bijwerking als je allebei nogal koppig ingesteld bent ;-)…

Ach, we leren bij. Elke dag meer. En elke dag elkaar nog beter leren kennen. Zalig 🙂

X

Merelmama

Ze dronk ranja met een rietje….

· Een reactie plaatsen ·

Nee, niet mijn Sophietje, maar mijn Mereltje 🙂 (en neen ook geen ranja, maar plat water!)
Heel fier zaten we daar te juichen in de Ikea. Hoe fier kan je zijn op je kind als het iets doet wat het daarnet nog niet kon. Geschrokken van het water dat, uit het rietje, langs haar kinnetje loopt, lacht kleine meid mee met ons. Hoe simpel kan geluk toch zijn.
En ja, ik liet me vangen en wou dit leuke moment delen met de wereld op facebook. Het is zo verleidelijk. Maar ik overdrijf er toch niet in (vind ik, please tell me als het wel zo is!!)…

Ook de eerste stapjes zijn een feit ondertussen. Ze heeft er niet altijd zin in, maar toch soms doet ze het. Een stuk of 4 na elkaar, om daarna weer vrolijk op de knietjes te zakken en veel sneller verder te kruipen.

Om even verder door te bomen over vorderingen van het kleine spook, ook de eerste “driftbui” (die ik gezien heb) is een feit. Ze wou eigenlijk veel liever tokkelen op het klavier van de computer, maar dat was buiten mama gerekend. Nijntje zelf vond het ook niet zo leuk om 100x gepauzeerd, geshift en gedelete te worden.Kwaad ‘valt’ ze eerst achterover op mijn schoot, de voeten stampend op het toetsenbord. Een supernanny-gewijze ‘time-out’ lijkt me aan de orde. Ik zonder het kind af in haar box zonder er even aandacht aan te schenken (welgeteld 3 minuten, voor u zich vanalles voorstelt over slechte luie zieke moeders en zo). Het gehuil gaat verder, luid en snikkend.

Na de afgemeten tijd, neem ik haar eruit. Ze lijkt een beetje gekalmeerd. Weer probeer ik Nijntje (waar ze altijd heel graag naar kijkt zo ’s avonds). Weer hetzelfde liedje. Ik zet ze op de speelmat en maak haar flesje (=busje, zo zegt ze zelf altijd, toch hollands binnengesijpeld??) klaar. Plat op de buik en luid huilend ligt het kind in de living. Toch even baby afspoelen in de douche besluit ik. Kalmerend en tegelijkertijd handiger om die crèchesnoet af te kuisen. Ik neem haar snikkend op de arm.

Ik schuif haar verzorgtafeltje tot aan het bad. Baby staat al te kijken hoe het water in het bad stroomt. Toch een klein lachje kan eraf, gelukkig. Dan besluit ze dat het tijd is om haar schoenen in het water te gooien…. NEEN MERELTJE! Hopla tranen met tuiten, daar gaan we weer… Wat een moeder lijden kan… Wordt ongetwijfeld (nog veel) vervolgd !

X
Merelmama

 PS: ondertussen ligt het schaap, fris gewassen en na een ‘busje’, al een dik uur flink te knorren. 🙂 Oef !

1 jaar en meer

· Een reactie plaatsen ·

Het is voorbij, Babymeisje’s allereerste verjaardag. Ik vat de feestelijkheden even voor u samen.

Vrijdag 11 december.

De kindjes in Kinderdagverblijf ’t Knuffeltje te Kieldrecht maken zich op voor een groot feest. 7u: Merelmama komt de opvang binnen,babymeisje vrolijk uitgedost in rood broekje en bijpassend truitje al kronkelend op de arm. De vlagjes worden reeds opgehangen. Straks zijn er pannenkoeken voor iedereen! Deze zullen voor de gelegenheid op een stapel gelegd worden en een kaarsje zal “lang zal ze leven-gewijs” en onder luid peutergegil uitgeblazen worden. Babymeisje heeft er zin in. Mama haalt de traktaties uit de auto (versierde verantwoorde appeltjes met een lolly in het midden geplant, say my name!) MerelMama rijdt naar het werk met een belachelijk fier gevoel en brede glimlach op haar gezicht, zich voor de rest van de dag afvragend hoe het geweest zou zijn.IMG_20151210_210728170Het is na de middag. De meeste dutjes zijn achter de rug en de pannenkoeken zijn gebakken. Babymeisje zit in de stoel met een grote kroon met gekleurde vlinder op, klaar om de wensen in ontvangst te nemen. Verzorgster 1 staat klaar met het fototoestel om hét moment te vereeuwigen. Verzorgster 2 komt af met de pannenkoekentaart.
Babymeisje ziet de taart, hoort het gegil en/of ziet het kaarsje branden (de juiste oorzaak moet ik u schuldig blijven) en besluit om het op een luidkeels en oorverdovend huilen te zetten! Verzorgster 1 gooit de camera aan de kant en haalt de huilende jarige uit de stoel. Er is (bijna) geen troosten aan… Verzorgster 2 neemt de taart uit het zicht en verdeelt het lekkers onder de wél-goed-gezinde vierders. Gekalmeerd Babymeisje krijgt een paar reepjes van de pannenkoek. Terug in de stoel en na een aarzelend moment te hebben gekeken naar dit rare bruine goedje in sliertjes, besluit ze toch een stukje in haar tandenloze mondje te steken. “Hmmm, toch niet zo slecht”. Eind goed al goed, wat is verjaren toch een vermoeiende bezigheid !

Zondag 13 december 2015

De verjaardag zelf. De dag dat ik één jaar geleden haar eerste kreetje mocht horen. Haar een allereerste keer in de ogen mocht kijken. Babymeisje slaapt lekker lang uit. 10u00. Mama wast baby en trekt haar een frivool en Überschattig tutu-achtig rokje aan. 10u30. De gasten komen aan. 2 lieve meters, welgeteld 2 gezellige opa’s en 1 trotse bompa, 1 lollige bomma, 1 toffe tante, 1 coole nonkel en een lieve papa-to-be, maar die laatste was al in huis natuurlijk. Wat een stelletje 🙂 Merelmama is blij. Al deze lieve mensen die voor haar poppetje samenkomen. Babymeisje speelt vrolijk verder met de zelfgemaakte kroon van mama op het hoofd (zolang ze het niet doorheeft dat ze erop staat).
Fier stapt ze met haar baby-rollator (wat is eigenlijk de correcte bewoording voor dit tuig?) door de living.
De champagne knalt en de kadootjes liggen klaar. Eén voor één mag ze, ze openscheuren. Mooie kleedjes, truitjes en body’tjes en een oerdegelijke stapfiets! Baby is blij, mama ook.
Ondertussen pruttelen de petatjes in de BabyCook. Want ja, ook op een dag als deze worden er petatjes gegeten. Pastinaakpuree met kip voor de gelegenheid. Babymeisje eet heel flink het hele bordje leeg en begint in de oogjes te wrijven. “Oei” nu de taart nog?
Snel wordt het bananentaartje met slagroom uit de koelkast gehaald en voor haar neus gezet. Het kaarsje gaat aan… geen reactie.
Mama blaast samen met baby het kaarsje uit, fototoestellen klikken. Baby’s enthousiasme verminderd en de vermoeidheid neemt toe.
Bedje roept! Weerom: verjaren kan toch vermoeiend zijn en zo prutsen met taart is toch nergens goed voor 🙂 !

IMG_20151213_104814258

X
Merelmama

 

 

Bijna 1 jaar…

· Een reactie plaatsen ·

Zondag is het zover, mijn kleine meid, 1 jaar! Cliché als een berg, maar JA het leven gaat sneller als je een kindje hebt. Waarom? Ik denk omdat je altijd maar verder doet. Je leeft van eetmoment naar eetmoment, van slaapje tot dutje, van flesje tot boertje. Als ik me bedenk hoe mijn leven eruit zag exact 1 jaar geleden, denk ik dat contrasten niet groter kunnen zijn.

Ik schets het even voor u. Vorig jaar, deze tijd. Hoogzwanger, enkele dagen voor de uitgerekende datum. Net terug met pak en zak van bij mijn mama, terug in ‘ons’ huis want de bevalling komt nu wel heel dichtbij. Nu op dit moment ‘moeten’ we toch samenwonen. M. wil er bij zijn bij de bevalling. Ik wil hem er ook bij. Hij is de vader, after all…. Dagen kruipen voorbij. Ik probeer te genieten van de laatste momenten met babymeisje in mijn buik. Geen tekenen van bevalling in zicht.

Tot op zaterdag, 1 dag na uitgerekende datum. Kleine pijntjes worden groter en na een goeie 5 uur weeën en 5 persweeën is mijn kleine poppetje geboren. Een onwezenlijk gevoel overvalt me. Ik heb één foto die letterlijk die blik van me heeft vereeuwigd. Ik was mama geworden! Ik wist dat diep in mezelf, al kon ik het niet geloven en al wist ik ook dat papa niet lang bij ons zou blijven. Ik voelde het. Ik wist het. Toch verdrong ik de gedachte. Papa was in de kamer, maar in zijn hoofd was hij ergens anders. Een zeer ongelukkige samenloop van omstandigheden? Of is dat te optimistisch uitgedrukt?

Hopeloos zocht ik die eerste dagen naar “de roze wolk”. Ik kon ze niet vinden. Ik geraakte er niet bij. Mijn wolkje van een baby was gelukkig wel aanwezig. Een voorbeeld van een kind, nog steeds en daar ben ik enorm blij en enorm fier op. Ik heb heel veel schrik gehad dat mijn stress tijdens de zwangerschap op haar ging overgaan via mijn bloed. Hoe ik haar onbewust zou vergiftigd hebben met negativiteit. Het tegendeel is waar. Ze is de vrolijkste baby ooit! Mijn hart voor haar groeit elke dag nog steeds, alsof ik soms nog altijd wat in te halen heb. Na 1 jaar voelt dit soms nog steeds zo. Heel raar.

Zondag vieren we voor haar. MerelMama maakte al een kroontje, taart is besteld, cava staat in de frigo. Traktaties voor de crèche staan op to-do lijstje. (JA ik ben tot de conclusie gekomen dat dit een “het-moet-niet-maar-het-is-zo-goed-als-een-noodzakelijk-kwaad” is voor de komende 12 jaar?)

1 jaar later, zo enorm veel gebeurd. Ik kijk uit naar zondag, naar de komende feestdagen die er 100% anders uitzien dan ze vorig jaar deden.
100% anders, 100% beter, 100% liefdevoller ❤ en dit hoop ik niet alleen voor mezelf, maar ook voor M.
Hij heeft nog een lange weg te gaan.

Kus,

Merelmama