1 mei, een dag waar u normaal aan verlof denkt. Dag van de Arbeid, de dag dat je dan net géén arbeid verricht. Dit jaar was het voor ons een speciale eerste mei: onze meid deed haar Eerste Communie! En hoewel manlief daar hoegenaamd géén fan van is (= licht uitgedrukt), wou ik dat toch héél graag dat ze haar Eerst Communie deed. Noem het een soort van traditie en iets dat gewoon, tussen ons gezegd en gezwegen, super schattig is! Een mooi prinsessenkleedje, kapsel bij tante kapster laten doen, mooie gouden sandaaltjes, een viering met véél zingen (deed ik toen ook graag) en heel de dag het middelpunt van de belangstelling zijn. Zalig vond ik het toen. Ik heb daar nog heel levendige herinneringen aan, aan die dag dus daarom wou ik dat voor haar ook. Haar die mogelijkheid geven. Ze was even enthousiast als ik.

De ochtend bracht de zon mee en de dag lag klaar. Verse bloemetjes werden in het haar gevlochten en om 10u zakten we af richting marktplein naar de grote kerk, samen met nog 49 (!) andere Eerste Communicantjes. In de auto zegt ze: “Mama, ik voel me mooi!” Mijn hart smelt de eerste en zeker niet de laatste keer vandaag. De juf staat Merel met veel bewondering op te wachten en begeleid haar naar haar stoel, vlak bij haar. Ze glunderen, allebei. De intrede begint achteraan de kerk en langs de middenbeuk komen ze al wuivend en met witte lintjes rond hun pols aangestapt. Ze geniet met volle teugen en wuift met de lintjes in het rond. Ik zie het tafereel als in een slow motion en ik moet op mijn tanden bijten, hoe mooi is dit! En hoe jammer tegelijk dat ze dat moois niet kan zien, dat ze ons niet superfier ziet zitten op onze stoel. De juf gooit me een blik als ze gaan zitten en ik besef dat, dat even goed is. Zij is onze meid haar ogen nu op dit moment en ze kijkt met dezelfde fiere ogen naar ons, het is een beetje een zalvend gevoel.

Het was een mooie viering, ik zag haar meezingen uit volle borst en alles is goed verlopen. Dan zijn we klaar voor het feest. Het is een feest met een mooie uitnodiging, met tapas bij het aperitief, met een lekker licht buffet en met een workshop voor de kinderen. Het is precies hoe ik het in mijn hoofd had. Ik heb me helemaal laten gaan met de organisatie. Het oude gerechtshof van Berchem is prachtig binnenin en iedereen ziet er op zijn paasbest uit.
Ik beleef de namiddag in een roes, niet van de alcohol want daar had ik na onze buikgriepepisode 3 dagen voor het feest, niet echt zin in. Maar een roes die ik wel vaker voel. Alle emoties in mijn lijf zijn uitgevlakt. Alles lijkt op elkaar. Ik ben blij, maar ik voel het niet ‘diep’ genoeg. Ik ben superfier maar ik voel het niet voldoende. Het is héél erg frustrerend eigenlijk, dat voel ik dan weer wel. Het is een heel eigenaardig gegeven. Alsof er een dik deken over me ligt dat alles dempt. Ik weet ondertussen wel wat dat dikke deken betekent en ik ben er mee bezig om dat deken terug wat dunner en aangenamer te maken, maar dat is een werk van lange adem en ik merk nu al dat, dat toegeven aan mezelf, moeilijk is.

De dag loopt ten einde en er wordt afscheid genomen. Merel is de hele middag van schootje naar schootje gehuppeld en ik heb haar enkel maar zien lachen. Ze kan enorm genieten van gewoon babbelen vroeger ook al, maar nu nog meer. Ze is blij, het was een dag die ze niet gauw zal vergeten en de workshop ‘slijm maken’ viel uiteraard ook in de smaak bij de leeftijdsgenoten. Hoe cool is dat ook! ’s Avonds in bed blijft het doffe gevoel in mijn buik draaien, maar al snel vallen we in slaap, het was best een vermoeiende dag.

De dag nadien zit ik met manlief buiten op ons terras. In de zon met een boek, eigenlijk best gezellig. Plots zie ik een merel hoog over de tuin vliegen en komen de tranen in mijn ogen. Verdorie toch, ze heeft haar kleedje nooit gezien, haar mooie haartjes, haar kadootjes enkel kunnen voelen, godverdomme wat is dat toch oneerlijk…

Ik ga naar binnen en laat het even gaan, dikke tranen rollen van mijn kaken en ik zucht luid en diep. Pfff het doffe deken komt er even af en laat een rauwe open wonde aan de lucht komen. Het doet pijn aan mijn hart. Confronterende dagen zijn dat. Zo zullen er nog komen en ik vraag me af of de wonde wel zal of kan helen. Ze blijft een leven lang onder mijn huid.