Daar reed hij van de oprit en de straat uit: mijn allereerste autootje met zijn nieuwe eigenaar. Ik keer me om en trek de voordeur achter me toe. Enkele traantjes rollen van mijn wang en manlief ontvangt me met een “maar liefje toch”… Best emotioneel, je enige auto verkopen zo zonder een nieuwe in de plaats. We hakten de knoop door: twee auto’s is teveel. Ik werk letterlijk 800m van mijn voordeur en ook manlief kan elke dag fietsend naar zijn werk, dus waarom nog geld steken in verzekeringen en brandstof voor een auto die maar enkele keren per maand van de oprit rolt.

We beslisten om een elektrische bakfiets te kopen. Na veel wikken en wegen kozen we ons model uit en we zijn ondertussen in volle verwachting. Ja, we worden bakfietsmensen en nee, daar kan je niet enkel op rijden met geitenwollensokken aan ;). We wonen nu in het dorpscentrum en de fiets nemen om een kleine boodschap te doen of het kind naar school te doen, voelt gewoon beter met de fiets nu. Met de auto ben je zelfs langer onderweg… En ja, het is soms een beetje afspreken zo met 1 auto, maar dat lukt echt wel. En ja, we zullen soms nat zijn van de regen maar Merel dan tenminste niet, zij zit lekker in haar coconnetje op wielen. Ze kijkt er al naar uit zei ze en terecht.

Ze voelt zich goed in haar/ons coconnetje. We hebben het rond haar gesponnen: een web van zachte gevoelens en liefde, van begrip en overbezorgdheid. Een nestje van “kom maar bij mama/papa liefje”, knuffels en overdreven veel kusjes. Misschien maken we haar coconnetje iets te zacht denk ik soms. Misschien geven we toch iets te rap toe als ze (weer) zeurt om iets, uit een soort onbewust ‘medelijden’, en ik wil niet het soort mama zijn die haar kind alles toezegt. Tussen ons gezegd en gezwegen: ik kan niet goed tegen kinderen die alles toegezegd krijgen/kregen en toch laat ik me dikwijls ‘vangen’ door haar ongelooflijke charmes. Ze windt me rond haar kleine vingertjes terwijl ik er zelf bij sta. Soms besef ik dat wel en dan geef ik niet toe maar soms merk ik het ook niet, achteraf bekeken dan. Maar och, de wereld is al zo hard en er zijn zoveel dingen die ze zal “moeten” doen later. Haar ‘pamperen’ nu ze nog in mijn armen past, daar geniet ik stiekem ook wel van… Ik probeer er mijn hoofd niet teveel over te breken, al is dat sterker dan mezelf. Laat het maar lekker rijden, ons coconnetje, een fietskar gevuld met alle liefde van de wereld en het kleine centrum van mijn universum er midden in.

❤ ❤ ❤

Kus
-X-
Merelmama