Het vervolg op het afscheid van de tutjes.
16 januari 2018: mijn kleine zus wordt mama van Lise, een schattige dochter van 48cm en 2,900kg. Een wolk van een bevalling, een wolk van een kind en een mooie mengeling tussen haar knappe mama en papa.
Ik bracht de dagen ervoor, alvast het idee op thuis om de tutjes aan “de baby” (toen nog naamloos) te geven. Want die heeft ze dan nodig en grote Merelmeisjes niet. Ze knikt instemmend. Ja, dat klinkt inderdaad aanneembaar… Ik vermeld het nog een paar keer langs mijn neus weg gedurende de week. “Inprenting” heet zoiets *ahum* 😉  .

En dan is het zover: “de baby” is onderweg.  Ik zeg dat de baby op komst is bij tante Katrien in het ziekenhuis. “Oei, is tante Katrien een beetje ziek??”. “Nee Mereltje, babytjes worden geboren in het ziekenhuis.” “Aaah, dan moet tante Katrien nog een beetje slapen en dan is de baby er.” Was het maar zo simpel 🙂 .
De dag na de geboorte gaan we kijken in het grote ziekenhuis.

Ze steekt thuis haar tutjes vastberaden mee in de zak met de kadootjes. Het tutje van bij Oma inclusief. Ik ben benieuwd…
We komen aan op de kamer en meteen vliegt ze naar die zak. ‘Oh nee’ denk ik bij mezelf, ze gaat nog wat tutteren en dan met groot drama zal ik alles moeten afnemen…, de moed zakt me bijna in de schoenen… We moeten nu wel ons plan volgen anders is de geloofwaardigheid van mama helemaal om zeep.
Maar: ze neemt de tutjes één voor één uit de zak, staat op haar teentjes en legt ze flink aan de voetjes van Lise in het bedje. Waw! Wat een flinke meid heb ik seg! Helemaal fier, sta ik te glunderen. “Lise aaike geven” is het volgende dat ze wil doen en ook een tut in Lise haar mondje steken, dat laatste heb ik gelukkig wel kunnen voorkomen.
Na het bezoekje vraag ik aan papa om de tutjes in zijn zak te steken, voor moesten er toch drama’s komen. Maar terugkrabbelen ga ik niet doen, of dat is toch niet het plan. Afgegeven is afgegeven. Sinterklaas of de Paasklokken komen ook geen tutjes terugbrengen!
’s Avonds breng ik haar naar bedje. Ik geef haar een kus en dan volgt de onvermijdelijke vraag: “Mama nog tutje zoeken?”. “Ah nee he zusje, Lise heeft nu de tutjes?” zeg ik zo kalm mogelijk. “Oohhh” een beteuterde blik volgt 😦 . Maar daar blijft het dan ook bij. De nacht is peis en vree.
Hoera voor Merelmama en -papa! Defeat of the tutjes has succeeded!
Ondertussen al nacht 4 zonder tut en de laatste keer was er zelfs geen vraag naar.
Mijn grote meid!

Verder verzint ze volop zelf woorden. Een greep uit het aanbod:
(je zou soms bijna denken dat het kind Zuid-Afrikaanse roots heeft)
“verfstokje” –> penseel
“stuurtje” –> berichtje op de gsm
“sapje van de dokter” –> appelsap met Forlax, voor de stoelgang 😀
“prinsessia-toastje” –> toastje uitgesneden in hartjesvorm (met choco)
“peloentje” –> meloen
“sneeuwen” –> schaatsen
“kindjes-K3” –> de Sterrenstudio (programma van Studio 100 tv *rolling eyes*)
“benedenen” –> beneden, die laatste ‘en’ plakt ze er achteraan
“bovenen” –> idem
“mama-auto en papa-auto” –> dat verschil ziet ze toch al
“poepesjeet” –> inderdaad, maar het blijft zo koddig als ze dat zegt 🙂

 
Vriendelijke taal-groet
-X-
Merelmama