Mama gaat dochter halen van school. Haar oogjes (en die van juf “Ammelies” (Annelies) ook) spotten me in de mama/papa/oma/opa-massa. Enthousiast komt ze naar me toegelopen: wat een prachtig moment, elke keer weer. “Mamaaaa!” alsof het jaren geleden is dat ze me zag. Dikke zoenen en ik neem haar op mijn arm. “Hoe was het op school Merel?” Haar “Goeeeedd” beantwoordt mijn vraag nog voor ze helemaal gesteld is. Ik geef haar een flesje water en zet haar in de auto. We rijden de parking af en ik zie in mijn ooghoek een opa met afhaaldienst de straat oversteken richting school.

“Ghohohooo” een luide grinnik op de achterbank (handje voor de mond incluis).
“Zo dikke snor mama!” (de opa had inderdaad een grote snor met omhoog wijzende puntjes). Mama schrikt dat ze dat gezien heeft en beaamt het feit met een lach.
“Bompa ook snor hé mama? en papa ook en Thomash ook en opa ook….” Een hele opsomming van de ‘familiesnorren’ volgt. “Ja hoor, allemaal snorren he Merel”.

“Oma niet hé, en Bomma ook niet, Tajana ook niet en Katrien en mama ook niet!”
-“Nee he, die hebben geen snorren, dat is juist.”
Tot nog een gegrinnik volgt:
“Ghohoho, Merel ook snor he mama!”
-“Oei, nee hé, Merel heeft toch geen snor?”
“Jawel! Van een yoghurtje!!” Luid gegiechel volgt.
Mijn peuter heeft humor, hip hoi! 🙂

Kus
-X-
Merelmama