1 jaar later. 1 jaar zonder jou. Wat was dat raar. Wat was dat onwerkelijk en zo ongelooflijk snel voorbij.  Een jaar dat jouw dierbaren zonder jou moesten doorbrengen. Een jaar vol eerste keren. De eerste Kerst zonder jou, eerste oudjaar zonder jou. Eerste vakantiedagen zonder jou, eerste festivals zonder jou. De eerste keer zonnestralen in de tuin, die we anders graag vierden met een goeie aperitief erbij!
Telkens zich dat voordoet, denk ik aan jou. Telkens als er iets speciaals gebeurd is in mijn leven, denk ik aan jou. Ik had je graag verteld van ons huis dat we gaan bouwen en waar! Wat had je dat leuk gevonden, zo dicht in de buurt. Op fiets-, zelfs wandelafstand van elkaar! Hoeveel keren we elkaars deur hadden platgelopen en de keren dat we ’s avonds in ’t donker naar huis zouden wandelen. Vandaag ben je er niet meer. Het is nog altijd wennen… Het zal nooit volledig wennen denk ik. Niet voor mij, niet voor je dierbaren. Ik mis je nog steeds.

Vandaag was ik thuis. Ik vierde een pedagogische studiedag samen met mijn dochter. In het grote overdekte land van een zekere G. Verhulst. Het was een fijne dag. Ik met haar en zij met mij. Een echte moeder-dochter-dag als het ware. Eerlijk gezegd en tussen ons gezegd en gezwegen, ben ik niet zo’n fan van het hele Studio 100 gebeuren. Dit had ik ongetwijfeld al eens gezegd. Maar, het mag ook gezegd worden, je kan ze niet ontwijken. Goed gedaan Gertje!
Haar gezichtje en de sterretjes in haar ogen, als die grote gele clown met zijn bollenkleedje tevoorschijn komt zijn wel onbetaalbaar. Als een echte groupie wou ze zelfs aanschuiven (en wachten!) in de rij om een levensechte ‘high five’ te geven aan het olijke duo, dat nooit een slechte dag heeft. Verder vulden we onze dag met minstens 5 keer van de glijbaan (zo een echte ouderwetse met jutten zakken) te schuiven, hobbelende eendjes en springende kikkertjes. Een echt boomhut met klimparcours in en een reuzegroot ballenbad. Een grote paardenmolen en vliegfietsen van Mega Mindy, K3 brandweerwagens en druifjes en komkommertjes tussendoor. Wat een fijne dag en wat lag ze snel in slaap op de rit terug. Om het af te maken, kreeg ze een echte Bumba paraplu! Het kind ziet één druppel regen en roept dan altijd: “oei mama, parapluutje meedoen!” Dus het werd tijd dat ze zelf eentje kreeg dacht ik dan.
Geen t-shirts of andere prullaria met de 3 bakvissen op ofzo (u kent ze wel). Daar geven we ons geld niet aan. Een paraplu voor de regen begot, als dat niet handig is!

En nu, lieve lezer, ga ik op mijn gat in de zetel zitten! ( en nee, er is geen gat in mijn zetel haha) Tot de volgende! 🙂

Kus
-X-
Merelmama