Het is gebeurd, lieve lezer: MerelMama is naar een indoor kinderspeeltuin geweest! Het was onvermijdelijk en toch een beetje tegen mijn principes *ahum*, maar de uitgeregende vakantie in een heuvelachtige omgeving, vroeg er luidkeels om. “Het kinderspeelparadijs”. Wat ik me erbij voorstelde: een plastieken massa, gillende kinderen, zuchtende ouders, grote peuters en schoolkinderen die mijn kleine meid van het springkasteel duwen zonder pardon, builen, blauwe plekken, kapotte tanden en plakkerige limonade en frieten. Dat is mijn voorstelling van DE kinderspeeltuin.

Moet u weten, de waarheid zat er niet ver af. Al moet ik toegeven dat het beter meeviel dan ik verwacht had. We komen toe en betalen braaf onze inkom (12€, want JA ook volwassenen moeten hier betalen, hiep hiep hoera). Daarna nemen we plaats aan een tafeltje op het “gezellige” oudergedeelte dat omringd is, hoe kan het ook anders, met plastieken bloembakken. (Je zou niet graag je kleine ondeugd terug aan tafel krijgen met een mond vol potgrond….) Schoenen worden aan de kant gegooid en daar gaat ze! “Peeelen!”  Toch een beetje aarzelend en overdonderd van de overvloed aan gekleurd rubber, huppelt ze richting glijbaan/klimrek. Zonder aarzelen kruip ik ook op het kleine laddertje richting hoge glijbaan. Ik zie ook andere ouders achter hun kroost aan kruipen, dus ik moet niet onderdoen. Ik mag er niet aan denken dat ze daarboven naar beneden dondert omdat ik mijn angst voor afgezabberd peuterplastiek niet kan overwinnen.

Boven gekomen wil ze toch naar beneden glijden, een lange gele, golvende glijbaan lacht ons toe. Ik neem het kind bij mij op mijn schoot. Terwijl ik dat doe, botst ze met haar voorhoofd tegen de vreselijk verkeerd geplaatste dwarsbalk die boven de glijbaan is geplaatst. Al een geluk is deze omwindeld met nog meer rubber. Het kind kijkt me verongelijkt aan… Goed hoor moeder, sla haar met haar hoofd ZELF tegen het spul aan… Ik schaam me diep… Daar glijden we naar beneden. Haar gezichtje gaat van beetje angstig naar zeer enthousiast. “Nog eens!” is de kreet als we beneden zijn. Oef, toch niet zo slecht gescoord, moeder.

De volgende 70 minuten gaan van hetzelfde, roetsjbanen, klimrekken, bobslee-achtige karretjes, springkastelen enzoverder. Ze amuseert zich en dat is leuk om te zien. Telkens crossen we achter haar onuitputtelijke energieke lijfje aan. Elk om de beurt wel te verstaan.
Terwijl ik aan het tafeltje even uitrust (uhu, vermoeiend zo’n kinderspeeltuin!) kijk ik naar de andere tafeltjes. Daar zie ik even uitpuffende moeders en vaders, grootmoeders en grootvaders. De tafels zijn gevuld met grote kannen limonade, Bumba-drinkbussen en Zoo-koekjes. Het menu op tafel vertelt niet veel beter, frietjes hier en frietjes daar, heel “kind-vriendelijk” allemaal *nogmaals ahum*. Gelukkig heb ik haar fles met water en komkommerreepjes in mijn handtas zitten. Toch nog iets waar ik me goed bij voel.

Na een dik uur keren we richting huis, 2 zwetende peuters op de achterbank (neefje was er ook bij, niet dat het kind daar veel van gezien heeft, het is immers elk voor zich op zo’n speeltuin 🙂 ) Het is nog meegevallen, ik geef het toe. Het naar speeksel ruikende plastiek paradijs in mijn verbeelding was nog erger, ik geef het toe.
Volgende keer hoop ik wel liever op goed weer tijdens onze vakantie en in verband met die blauwe plekken en builen, die waren er dan vooral bij mama en papa!

Kus
-X-
MerelMama