Nee, niet mijn Sophietje, maar mijn Mereltje 🙂 (en neen ook geen ranja, maar plat water!)
Heel fier zaten we daar te juichen in de Ikea. Hoe fier kan je zijn op je kind als het iets doet wat het daarnet nog niet kon. Geschrokken van het water dat, uit het rietje, langs haar kinnetje loopt, lacht kleine meid mee met ons. Hoe simpel kan geluk toch zijn.
En ja, ik liet me vangen en wou dit leuke moment delen met de wereld op facebook. Het is zo verleidelijk. Maar ik overdrijf er toch niet in (vind ik, please tell me als het wel zo is!!)…

Ook de eerste stapjes zijn een feit ondertussen. Ze heeft er niet altijd zin in, maar toch soms doet ze het. Een stuk of 4 na elkaar, om daarna weer vrolijk op de knietjes te zakken en veel sneller verder te kruipen.

Om even verder door te bomen over vorderingen van het kleine spook, ook de eerste “driftbui” (die ik gezien heb) is een feit. Ze wou eigenlijk veel liever tokkelen op het klavier van de computer, maar dat was buiten mama gerekend. Nijntje zelf vond het ook niet zo leuk om 100x gepauzeerd, geshift en gedelete te worden.Kwaad ‘valt’ ze eerst achterover op mijn schoot, de voeten stampend op het toetsenbord. Een supernanny-gewijze ‘time-out’ lijkt me aan de orde. Ik zonder het kind af in haar box zonder er even aandacht aan te schenken (welgeteld 3 minuten, voor u zich vanalles voorstelt over slechte luie zieke moeders en zo). Het gehuil gaat verder, luid en snikkend.

Na de afgemeten tijd, neem ik haar eruit. Ze lijkt een beetje gekalmeerd. Weer probeer ik Nijntje (waar ze altijd heel graag naar kijkt zo ’s avonds). Weer hetzelfde liedje. Ik zet ze op de speelmat en maak haar flesje (=busje, zo zegt ze zelf altijd, toch hollands binnengesijpeld??) klaar. Plat op de buik en luid huilend ligt het kind in de living. Toch even baby afspoelen in de douche besluit ik. Kalmerend en tegelijkertijd handiger om die crèchesnoet af te kuisen. Ik neem haar snikkend op de arm.

Ik schuif haar verzorgtafeltje tot aan het bad. Baby staat al te kijken hoe het water in het bad stroomt. Toch een klein lachje kan eraf, gelukkig. Dan besluit ze dat het tijd is om haar schoenen in het water te gooien…. NEEN MERELTJE! Hopla tranen met tuiten, daar gaan we weer… Wat een moeder lijden kan… Wordt ongetwijfeld (nog veel) vervolgd !

X
Merelmama

 PS: ondertussen ligt het schaap, fris gewassen en na een ‘busje’, al een dik uur flink te knorren. 🙂 Oef !