De ouder, de grootouder. Een werelds verschil (?), maar even nauw aan het hart. Respect voor de ouderen groeit stilletjesaan naarmate je zelf ouder wordt. Nu ik zelf ouder (letterlijk en figuurlijk) ben is dit inderdaad enkel groter geworden. Je eigen grootouders aantreffen in een toestand waar je van schrikt, waar je bij aanvoelt dat het niet oneindig is, is pijnlijk. Je wil dat ze goed zitten, gezellig, warm, zonder veel moeite kunnen leven en genieten van elkaar zolang ze die tijd nog hebben. Of als ze elkaar niet meer hebben, dat ze zolang mogelijk zelfstandig en waardig kunnen blijven. Het besef dat je niet langer voor jezelf kan zorgen moet heel erg hard aankomen. Want je blijft binnenin nog altijd dezelfde. Je zelfde gekke of onbezonnen zelf.

Alles komt goed, voor alles is een oplossing en die moet gezocht worden. Gelukkig. Zoveel dingen lijken soms zo onbereikbaar of moeilijk, terwijl als je blijft stappen, kom je vanzelf de berg wel op. Het gaat soms traag en heel erg moeilijk, maar zolang je vooruit blijft gaan, ben je goed bezig.

En ik spreek uit ondervinding: tijdens de steilste klim, kom je vaak de mooiste bloemen tegen.

Xxx