Tag: zwemmen

Toegegeven: ik gaf toe

· 1 reactie ·

Ik deed het: ik gaf toe aan mijn kleuter… Niet dat dit wereldschokkend nieuws is. Ik deed het al vaker en geef toe, jij doet het ook.
Maar ik gaf toe: BIG TIME. Ik hield haar thuis van de zwemles omdat ze niet wou gaan… *roll eyes*. Ik voel me er heel erg slecht bij lieve lezer… Maar laat ik het even kaderen voor u.
Ik neem u mee terug naar 3 weken geleden (of eigenlijk al bijna 4). Zondagochtend: zwemles. Lees: ’30 minutes of pure joy’ in het grote zwembad samen met leeftijdsgenootjes. Pure ontspanning denkt u meteen, toch? Nee. Deze keer niet. In de auto al begint het protest. “Ik wil niet zwemmen met de juf mama…” Eerst schoorvoetend, daarna luidkeels en oorverdovend om af te sluiten met zielig en triestig gesnik… Ik vind het al niet leuk. Ik wil haar niet te veel verplichten om dingen te doen. Ze moet al zo veel eigenlijk. Maar “zomaar toegeven” dat is ook tegen mijn principes, dus ik zet door en kleed haar om in de kleedkamer samen met de andere kindjes. Het gehuil is gestopt. Ok denk ik, so far so good. Tot de juf verschijnt en ze mee moet naar binnen. Terug haar keel open alsof ik haar naar de slachtbank heb gebracht. Moeders en vaders kijken mijn richting uit (althans zo lijkt het). Een bleitend kind werkt averechts op andere kinderen…Het trekt hun motivatie naar beneden (of dat maak ik ervan voor mezelf). 
Ik geef haar mee aan de juf en die ontfermt zich over haar. Ik kijk toe vanop het balkon naar de les. Ze zit nog wat te snikken maar doet wel flink mee. Gelukkig.

Ik besluit om de week nadien zelf met haar te gaan zwemmen. Bij wijze van oefening en ook omdat ze het al zolang vraagt. Ik ben het beu om mezelf dingen te horen beloven aan haar en die nooit tot uitvoering te brengen.
Dus de week nadien op zaterdag raap ik al mijn moed en bikini onderdelen bij elkaar en ga ik met haar naar het zwembad. Gezellige moeder-dochtertijd, zalig! In het kleedhokje bereid ik haar al voor: “Merel, we gaan eerst even oefenen in het grote bad en daarna gaan we spelen, ok?” -“Ja mama” knikt ze braaf. We gaan gezwind richting groot bad maar, ramp o ramp, we kunnen er nog niet in omdat er nog een zwemles bezig is. Nog 10 minuutjes mevrouw. Damn. Ik moet wel met haar naar het recreatiedeel want 10 minuten staan kijken naast een zwembad is ook geen optie met een popelende kleuter aan je hand. Ik herhaal nogmaals de oefenen-spelen-mantra en we gaan toch even plonsen. Na een kwartier komen we terug naar het grote bad. Zonder protest. Maar wat dan volgt is een HALF UUR aan mama die vraagt (op alle manieren, oh God, ALLE manieren) of ze wil inspringen en een koppige kleuter die halsstarrig NEE roept/bleit/zaagt/….. 

De spanning in mijn lijf bouwt op. Hoe kan je zo koppig zijn!! Ik voel woede opkomen en weer wegebben. Allerlei zinnen spoken door mijn hoofd, ik ben intern verscheurd door moedertwijfel. ‘Moét ze zit nu doen? Dram ik niet teveel door? Iedereen leert toch zwemmen uiteindelijk?’, ‘Nee, ze kan niet zomaar haar zin krijgen…’, ‘Zo moeilijk is dat nu toch niet, met haar seuterig gedoe’…. Ik blijf nog even staan/hangen in het bad met mevrouwtje op de rand tot ik er genoeg van heb. “Merel, we gaan naar huis!” Ik stap uit het bad en neem haar aan de hand. Ik had een groot drama verwacht, maar nee ze stapt gewoon mee! OK denkt ze bij zichzelf: missie geslaagd… Dat op zich maakte me enkel kwader. Resultaat: de dag nadien (zondag zwemdag) staat mijn hoofd absoluut niet op zwemmen of op les. Ik hou haar thuis (en maar goed ook want zo blijkt, de dag nadien staat ze vol windpokken!).

Was het de aankomende ziekte of gewoon haar extreme koppigheid die me deed overkoken? Ik weet het niet. Maar 2 weken later (lees: alle blaasjes zijn eindelijk verdwenen) liep ze weer te zagen dat ze niet wou zwemmen en ik gaf toe, lieve lezer. Ze moest niet gaan. Terwijl ze PERFECT had kunnen zwemmen… Alle gekheid op een stokje: ik voel me niet geslaagd als ouder. Ik voel me schuldig tegenover de zwemjuf. Ik voel me schuldig tegenover de medeouders, met wie het altijd gezellig praten was op zondagochtend. Ik voel me schuldig tegenover mijn innerlijke moederkloek die zegt dat het NIET ok is, om ‘zomaar’ toe te geven. Ik voel me schuldig tegenover mijn portemonnee en het weggesmeten geld (ze is nog maar 2 lessen van de 8 geweest….) Ouder zijn is niet simpel. Wie dat ooit over zijn lippen krijgt, heeft 300% géén kind(eren). 

Gefrustreerde Kus
-X-
Merelmama

3 jaar mama

· 1 reactie ·

Vandaag ben ik drie jaar mama geworden. En mijn kleine meid natuurlijk drie jaar oud. Wat een speciale dag. Al weken zat ze er naar af te tellen, tellen op de vingertjes inclusief. Merel 3 jaar! En dan steekt ze trots 3 vingers omhoog. Vandaag was er zelfs voor de gelegenheid géén school! (pedagogische studiedag, voor wie nu denkt dat ik het kind zomaar heb thuisgehouden van school 😉 ) De dag werd begonnen met een gelukkige- verjaardag-serenade aan bed door mama en papa. De slaap nog uit haar oogjes wrijvend kwam er enkel een schor “flesje drinken” uit. Nog even ontdooien dus. Beneden gekomen in pyjama begint ze er meteen aan. “Thee maken voor papa”. Een gezellig theekransje vindt plaats aan haar kindertafeltje. Wanneer mama na een korte onderbreking terug thuiskomt, ligt papa op de zetel en staat ze ernaast op zijn hoofd te wrijven. “Mama!! Papa is…” Mijn hart slaat over. Ik zie hem liggen op de zetel, hoofd naar beneden. “Papa is een poesje” gibbert ze meteen erna en ze streelt hem als ware het een krolse kater. Pff! Stel je voor!
We maken ons klaar om te “sjlemmen” (zwemmen). In Bornem -for cryin’ out loud-, vermits het Beverse zwembad op woensdagen pas beslist te openen om 13u30. Maar dan hebben we al een pannenkoekendiner gepland.
Het Bornemse zwembad was leeg. Op een paar schoolkinderen na, die na welgeteld 10 minuten ook uit het bad moesten, was er niemand buiten wij. Oma, Mama, Papa en Merel. Met ons viertjes, hoe gezellig. We eindigen het plonsen en spelen met een warme whirlpool (oh nostalgie, met lavendelgeur!). Leuk!
Thuisgekomen staat opa al aan de deur te wachten. Tante Katrien komt ook aan. Deel twee van de dag. Pannenkoeken! Want dat hoort nu eenmaal bij verjaren. Ik bak een hele stapel en zet er 3 kaarsjes op. We zingen voor haar en haar gezichtje straalt door het licht van de kaarsjes. Mijn kleine meid. Wat snel gaat het toch. Cliché oh cliché…

Ik denk terug aan 13 december 2014, exact 3 jaar geleden. Hoe ik me toen voelde. Hoe ik  totaal tegenovergestelde gevoelens tegelijk kon voelen. Verward en onzeker, maar toch enorm trots en ongelooflijk blij met dat kleine wondertje dat plots uit mijn buik tevoorschijn kwam. De eerste weken van haar leven waren ongelooflijk moeilijk. Voor mij althans. Niet voor haar. Ze was een droombaby, mijn kleine Merel. Na 3 weken stonden we er alleen voor. Zij en ik.  En ik had nooit durven dromen dat ik 3 jaar later hier terug zou zitten met één enkel gevoel. Dat ik heel veel geluk heb met zo’n prachtventje bij mij. Nooit had ik durven dromen dat ik terug gelukkig kon zijn.

We sluiten haar dagje af met een badje (om de chloor weg te spoelen). Mama en Merel badje. Zoals we dikwijls doen. Ze lacht en giechelt dat het een lieve lust is. En om helemaal af te sluiten kan ik haar nog overtuigen om een “verjaardagskaka” te doen 😀 (het kind is een beetje geconstipeerd, dus mama was ook blij hiermee!)

Een gezellig dagje met ons gezinnetje en ook mijn eigen gezin (de oorspronkelijke bezetting, zoals manlief het benoemde). Zalig. Nu lekker gesport en gedoucht klaar om onder de flanellen lakens te duiken. Tot een volgende, lieve lezer.

Kus
-X-
Merelmama