Ik was begonnen liefste lezer, met mijn titel, 2 dagen geleden. Op de laatste dag van ’t jaar. Maar verder dan de titel ben ik niet geraakt. Ik kreeg volk over de vloer namelijk. Laat me even met u stilstaan bij het jaar toch, bij wijze van bezinning, zoals het hoort bij “jaar-einden”. 2016 was me wel het jaar…

Het begon rustig… toen, op een leuke dinsdagavond in januari kwam mijn lieve vriendin op bezoek, een gewoon bezoekje, ik had de hapjes en de gin tonic klaar gezet. Ze leek zenuwachtig. Ik vroeg wat er scheelde. Ze zei dat ze een tumor had en dat die eruit moest. Een slag van de molen. Het leek zo onecht. Samen hebben we zitten huilen. Dat ik haar zou moeten begraven 9 maanden later, wist ik niet. Ik denk nog élke dag aan haar.

2016 was ook het jaar dat ik officieel scheidde. Ik belde in april naar de notaris of ik nog naar de rechtbank moest om officieel te komen zeggen dat ik wou scheiden. Maar “oh nee mevrouw, het vonnis is al uitgesproken op 8 maart. Dat is al geregeld”. 8 maart 2016, bijna 5 jaar getrouwd geweest. (eigenlijk bijna 4, maar officieel dus bijna 5, al maakt dat geen bal uit).

2016 was ook het jaar dat ik mijn huis verkocht. Het huis waar ik 4 jaar lang een haat-liefde-relatie mee had. Ik woonde er heel graag en soms ook niet. Duurde ook heel lang eer ik me er “thuis” voelde. Misschien was het een voorbode geweest. Nu mis ik het toch een beetje, bizar gevoel wel. Vlaamse-baksteen-in-de-maag-gemis?

2016 was ook het jaar waarin we terug naar hotel mama gingen wonen. Wij, wil zeggen babymeisje, ventje en ik. Onze eerste keer ‘voltijds’ samenwonen, bij hotel (schoon)mama. Een belevenis. Maar altijd met de glimlach. Mijn ouders (en ik heb er 3!) zijn top. Zo maken ze er geen meer. Altijd gezelligheid troef ten huize Jef van Hoofstraat.

2016 ook het jaar waarin mijn meisje 2 jaar werd. Enkele weken geleden namelijk. Mijn grote meid. Ongelooflijk flink en sterk kind. En ja, eigen kind, schoon kind, maar het is waar en het mag gezegd worden. Mensen die zeggen dat stress tijdens de zwangerschap niet goed is voor de baby, die snoer ik graag de mond. Ik maak er natuurlijk ook geen reclame voor, maar als ik haar hoor lachen en spreken en zingen, dan weet ik dat van deze theorie niks aan is. Integendeel zelfs. Maar dit had ik ongetwijfeld al eens gezegd.

2016, het jaar waarin we ook ECHT samen wonen, als gezin, ons 3-tjes. En het gaat goed. Ook al maken we wel eens ruzie. Onenigheid meer. En dat is grotendeels aan mezelf te wijten. Onverdraagzaam zijn: één van mijn beste talenten dezer dagen. Ik kan er niet aan doen… tot spijt van ventje, die er meestal het slachtoffer van is. Onenigheid in mijn hoofd is de oorzaak. Warboel. Ook al heb ik geen enkele reden tot klagen. Hopelijk brengt tijd raad en rust. Ik kus wel beide handjes met zo’n ventje aan mijn zij. Zo maken ze er ook geen meer. De zekerheid dat hij er altijd voor me is, maakt me ook rustig. Mijn rots in de branding. Al moet ik dit jaar wat meer rekening houden met de gevoelens van de rots zelf ook misschien…

Voor de rest, lieve lezer, wens ik u uiteraard het allerbeste toe in het nieuwe jaar. Voor zover u hiermee gerustgesteld bent. Een resem aan “beste wensen” zijn reeds gepasseerd. De ene al meer gemeend dan de andere. Het lijkt een equivalent aan “hallo” dezer dagen.
Goede voornemens maak ik niet. Al 20 jaar ‘probeer’ *ahum* ik te stoppen met nagelbijten. Het is me nog nooit gelukt, dus ik lig er ook niet meer wakker van :). Meer schrijven is misschien wel een goed voornemen, alle vooruit dan maar. Het maakt me ook rustig als woorden uit mijn vingers vloeien. Therapie for free. Dankjewel om alvast mijn eerste therapiesessie dit jaar te volgen.

Kus
-X-

Merelmama