Oeps, al 4 weken geleden (lijkt veel langer geleden en JA ik weet het, ik schrijf te weinig) zat ik op dit moment met mijn luie kont aan het zwembad. Kleine meid, getooid in 500 redbandmogelijkheden plonst lekker in het peuterbad. Mama en papa kijken toe met een vertederd hart hoe kleine spruit vriendjes maakt en al meteen met de bal aan het gooien is naar een even kleine, blonde Britse peuter. Gegiechel en pret alom en om de paar minuten kijkt ze om of we nog wel in de buurt zijn. Of hoe simpel het soms kan zijn…

Iets minder simpel was de mysterieuze ‘ik-eet-niks-meer-buiten-papflessen-en-koekjes-ziekte’… Alsof ze een knop had omgedraaid, wou mevrouw plots niks meer eten. Geen ‘(t)omaatjes’, of ‘duifjes’, zelfs geen soep of ‘bootjam’. Elke maaltijd werd een strijd en een wanhopige poging om er toch iets in te krijgen. Ze kreeg dan, uit onmacht van mama en papa, ook plotseling alles van ons. Iedere kreet die maar in de verte leek op ‘koetjes ebbe’ (koekje hebben, voor de leken), werd beantwoord met een stortvloed aan koekjes. 2 volledige pakken heeft het klein gespuis opgepeuzeld die week. Het was dan ook bijna het énige dat ze opgepeuzeld heeft… Losstaand van dit feit, dat ons beiden wel wat in de weg stond van het ontspannen of was het enkel bij mama, was het een zalige week met ons 3. Eerste keer met ons 3 EN met de vlieger weg. Het leek alsof we nooit anders gedaan hadden. Soms met de handen in het haar, u raadt het, een (al was het eigenlijk maar 5 minuten) huilende peuter op het vliegtuig is geen aanrader als je niet in de belangstelling wil staan… Maar altijd met de glimlach en trots als een pauw om met dat knappe kleine meisje rond te wandelen. Veel hoofden draaiden om, vreemden die zwaaiden of over haar bolletje streelden. Haar blinkende “Venetiaans blond” is geen alledaagse bezienswaardigheid blijkbaar… Haar vrolijk terugzwaaien en haar (9!) tandjes blootlachen zal er ook wel toe bijgedragen hebben.

Tijdens deze week heb ik ook wel veel aan D. gedacht. Ik had haar half september verteld dat we op reis gingen naar Lanzarote. Nu kon ik haar niet eens meer vertellen hoe het geweest was. Ik zie nog altijd het beeld van haar paarlemoeren urne in het gapende gat in de koude grond.
Ik krijg het niet gewist. Als het koud is of regent, zie ik het extra voor me. Ik zou het niet eens raar vinden om voor haar een dekentje en een warme choco naar het kerkhof te dragen dan. Als ik mijn tanden poets denk ik, D. moet geen tanden meer poetsen. Als ik strijk, denk ik aan de discussie die we ooit hadden of dat elk deel van het koppel zijn eigen strijk moet doen of niet. Als ik kook, denk ik aan haar rekje met kruiden dat ze de laatste jaren zo had uitgebreid met gezonde dingen. Als ik voorbij haar huis rijd, lopen de rillingen me over de rug. Haar huisje is leeg, niet meer gezellig en warm.
Ik mis haar maniertjes. Het daagt me, nu pas, meer en meer dat ze nooit meer terugkomt. Dat ze enkel in herinneringen bestaat. Dat doet pijn.

Dat en nog andere dingen maken dat ik me niet goed in mijn vel voel deze dagen. Ik zou een hele dag voor de ruit kunnen zitten staren en niets doen. De dagelijkse stress verlamt me en ik weet niet waarom. Een dikke pluizige bol vanbinnen verdooft alles. Elk gevoel is vlakker en meer uitgestreken dan anders. Alsof ik me niet mag gelukkig voelen.
Is het, het najaar? De trieste, regenachtige dagen en de kille lucht? Ik hou van de herfst normaal gezien. Het is mijn seizoen, mijn geboorteseizoen. Nu kan het me niet zo bekoren. Misschien verlang ik wel naar ons eigen nestje, mijn eigen living en eigen zetel. Ik vind het dan weer zo onrespectvol voor mijn mama en stiefpapa. Zij vangen ons op alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Maar 2 leefwerelden en die van een peuter erbij mengen is niet altijd makkelijk. Nog een paar weken en iedereen kan weer op adem komen. Denk ik… Wat als ik het niet genoeg vind? Wat als ik me ook daar verdooft voel? Misschien heb ik daar het meeste schrik van. Tijd zal het ons leren zeker? Ondertussen word ik volgende week al 29 jaar. Het laatste jaar op tram 2. Het voelt oud. 30 daar ga ik het moeilijk mee hebben… ‘k probeer er nog niet wakker van te liggen. Dat doe ik nu wel over andere zaken.

Kus
-X-
Merelmama