De laatste dag van 2015, hij is er bijna. Een jaar dat begon met een BOM! Letterlijk. Een BOM die mijn huwelijk opblies, mijn relatie, mijn leven, het leven van mijn pasgeboren baby. Het was een jaar van uitersten, in alle mogelijke opzichten. Van enorm ongelukkig naar nu een gelukkige kerst en een gelukkig 2016. Nooit had ik kunnen denken wat er op een jaar tijd kon gebeuren. Niemand had het kunnen denken. En ook hoe een hoop toevallen kan leiden tot hoe ik hier nu zit. Wie er nu vandaag in mijn leven rondloopt en wie niet (meer). Wie er nu een plek in mijn hart heeft en wie niet (meer).
Al is dat laatste soms niet duidelijk dat en dat is ‘the hardest part’.
Hoe iemand die je zo kon kwetsen, toch nog blijft sluimeren, als een spook dat af en toe ‘boeh’ roept. Op de meest ongepaste en ongewilde momenten. En dit zeg ik niet enkel voor mezelf. Als je beiden uit een gebroken relatie komt, is er helaas ‘de rugzak’. De rugzak vol ongeluk, vol rare maar ook mooie (mag je dat nog mooi noemen dan? het was het toen wel?) herinneringen, vol dingen die gezegd zijn, zaken die gebeurd zijn, woorden die uitgesproken zijn en slagen die uitgedeeld zijn. Klappen die je opgevangen hebt en waarvan je soms de impact vergeten bent. Of net niet. Die je uit de context getrokken hebt of net niet.
Leren leven met die rugzak is niet altijd gemakkelijk. Maar je moet. Stilstaan kan niet. Het leven gaat (gelukkig) verder. Het is als leren fietsen met een bomvolle boekentas op de je fiets achteraan gegespt. De allereerste keer lijk je om te slagen, telkens je weer het zadel bestijgt. Een onbestuurbaar gegeven, een taak die maar niet lijkt te lukken. Maar telkens stap je terug op de fiets. Je moet immers thuis geraken. Elke keer dat je weer opstapt, lukt het een beetje beter. Je kan het gewicht verdelen, je evenwicht bewaren. Na 1 week naar school fietsen ben je volleerd. Je rijdt het gewicht rond alsof je nooit anders gedaan hebt, hoe vol de boekentas ook zit.  Daarop wachten is moeilijk want voor deze rugzak heb ik langer dan 1 week nodig. Hoe lang weet niemand. Het is ook voor iedereen een eigen leerproces. Je kan het niet lezen in een boek of opzoeken op het internet. Je moet het zelf leren.
Dat is moeilijk in een wereld waar alles vooruit moet, waar alles elke dag sneller moet gaan. Ik denk ook dat samen leren leven met elk zijn ‘rugzak’ niet makkelijk zal zijn. Maar hoe meer je vertelt of de inhoud van de rugzak deelt met elkaar, hoe kleiner de rugzak wordt. Hij zal er altijd zijn, maar de inhoud bepalen we zelf. Niet bezwijken onder het gewicht is de boodschap. Het gewicht verdelen en zo kunnen we elk onze rugzak dragen zonder er last van te hebben.

Dit wens ik onszelf in het nieuwe jaar. Dat en veel plezier, veel kleine en grote lachjes, veel grappige snuitjes van Merel, veel lieve woordjes uit haar mondje (dat hopelijk tandjes zal bevatten dan) en nieuwe ontdekkingen die ze mag doen, samen met ons. Met iedereen in haar kleine wereldje. Een ontdekking van het leven in al zijn eenvoudige en mooie facetten.
Dit wens ik elk van jullie voor dit nieuwe jaar.

Lieve kusjes
MerelMama

X