Downsizen, inkrimpen, verkleinen, afslanken. Eigenlijk is het dat: een zintuig verliezen doet je downsizen. Het doet ONS downsizen, onze verwachtingen aanpassen (en nee, dit is niet gelijk aan verlagen!) en ons nederig worden. “Geniet maar van de kleine dingen”, ik kan je zeggen dat het nu driedubbel zo hard waar is.

Het maakt me verdrietig dat zoveel ‘kinderdingen’ plots niet meer hoeven. Ik hoef niet meer het nachtlampje aan te laten of die mooie roze lichtjes waarmee ik haar leeshoekje decoreerde. Ik hoef zelfs dat (dure!) verduisterende rolgordijn op haar kamer niet te laten zakken als ze gaat slapen (aan de andere kant hoef ik plots ook niet meer wakker te liggen van schermtijd, raar). De pas gekochte fluoverf en de fijne kleurstiftjes die ze zo tof vond liggen werkloos in de kast. Alle zaken die kinderen normaal fijn vinden, felle kleuren, luide muziek en veel entourage zijn plots ‘te veel’. Ze bevatten teveel indrukken die ze (nog) niet kan plaatsen. Enkele weken geleden dachten we een dooie dag op te fleuren door met het nichtje naar een subtropisch zwembad te trekken. Ze keek er naar uit (inderdaad stomme Nederlandse taal) maar het was zo ontgoochelend om te zien hoe ze dichtklapte toen bleek dat er eigenlijk super veel volk was in het zwembad. Eerst had ze dan ook nog haar hoofd gestoten aan een babyglijbaantje waar een kronkel in zat die ik niet gezien had. Het was veel te overdonderend. Ze kon enkel nog op mijn schoot kruipen en vragen om naar huis te gaan. Mijn hart (en dat van papa) bloedde. Nichtje was ook ‘not amused’ met het redelijk korte zwembezoek maar was toch ook blij met de belofte van frietjes na het zwemmen. Downsizen: het gewone vierkante gemeentelijk zwembad vond ze zoveel leuker.

Dit weekend probeerden we het nog eens. Een weekendje weg naar Nederland. Even weg tussen de 4 muren. Wederom keek ze er even hard naar uit dan anders. Als we aankomen, maken we met haar een ‘voelrondje’ rond de bungalow. “Hier voel je de keuken en daarna komt jouw slaapkamer”. Wij kijken ook rond als we ergens een eerste keer binnenkomen, toch? We installeren haar in de zetel (ja ze zit véél vaker in de zetel nu) en ik zet het hoorspel van ‘Pluk van de Petteflet’ op. (ter info: een luisterverhaal is een voorgelezen verhaal, een hoorspel is met extra stemmetjes 😉 ) Een eerste poging voor Pluk maar wat geniet ze ervan. Het lijkt alsof ze zit te dromen maar eigenlijk luistert ze geboeid naar het verhaal. Downsizen. Vroeger zou ze dat nooit interessant genoeg gevonden hebben zo een luisterverhaal. Zonder bewegend beeld? SAAAI! Maar nu is het eigenlijk zo mooi dat ik haar fantasie in volle gang zie. Ze reageert op wat er verteld word en schuift zelfs enthousiast heen en weer als het spannend is. De avond valt en ook de vermoeidheid steekt weer op. Dit gaat gepaard met episodes van eindeloze discussies (lijkt alsof we een puber meehebben) véél tranen en luid geroep (van Merel dus ter verduidelijking). Om 18h is haar pijpje helemaal uit en vraagt ze zelf om bedje. Handig wel, 2 kinders met 7 jaar verschil die op hetzelfde uur gaan slapen maar jammer want normaal hoeft het zo niet te zijn.

Dag 2 proberen we nogmaals het zwemmen, een andere setting doet misschien wonderen. We kleden ons om in een familiehokje. Het is een gok want je in een zwembad begeven (of gewoon al omkleden!) met een blind kind én een baby van 7 maand is best ambitieus, zelfs al ben je met 2. We besluiten het op ons te laten afkomen. We zoeken een stoel aan het zwembad om onze handdoeken af te gooien en splitsen ons op. Baby moet nog fruit eten maar Merel kan ondertussen al dobberen met papa. Ik installeer me boven in de ‘bikinibar’ met uitzicht op het -helaas toch drukke- bad. Vanuit mijn ooghoek zie ik haar in zijn armen. Ze springt in het bad vanaf de kant en mijn hart smelt ter plaatse. Oh zo fijn om haar te zien lachen, het doet me nog meer deugd dan ooit. De lach van een kind ontwapenend, de lach van een blind kind is dat mogelijk nog méér, houdt dat steek?
So far, so good: ik lepel snel het potje leeg bij broer en wil me aansluiten bij het olijke paar daar beneden. Ik kijk snel nog even over de reling voor ik alles inpak en zie plots papa betreurd nee schudden. Naast hem een luid huilende Merel. Ze is kopje onder gegaan bij het inspringen en het humeur is (weeral) onder nul gezakt, samen met haar energiepijl. Dat was het zwemmen dan, mijn bikini en het zwempakje van broer is zelfs niet nat geweest. We rapen onze handdoeken samen en keren weer naar de kleedkamers, het is maximum 15 minuten later dan daarnet. Downsizen. Het is niet erg en we zijn ook helemaal niet gefrustreerd of boos. Het is gewoon te lastig zoveel volk als je niet kan zien en we zullen het dan ook niet meer snel proberen zo een ‘subtropisch’ gedoe, dat is duidelijk.

Wat het voor ons mentaal zo moeilijk maakt zijn de hoogtes die zó hoog zijn, de laagtes die zó enorm laag zijn én dat ze elkaar in een razendsnel tempo afwisselen. Het moment in het zwembad: haar lach die mijn hart doet smelten en 2 seconden daarna haar luid gehuil en ontgoocheld gesnik doen datzelfde hart in 1000 stukken breken. Het maakt alles zo extreem vermoeiend, al dekt dat woord eigenlijk de lading niet. Er is geen woord om dit gevoel te omschrijven. Alles rondom haar is zo bitterzoet en ik kruis dikwijls blikken met papa die met tranen in de ogen naar een bepaald tafereel kijkt. We hebben het op verschillende momenten, zelfs daarin vullen we elkaar aan. Overmand worden door emotie heet dat dan. Het komt op en ik kan er niks tegen doen.
Niets is nog vanzelfsprekend en dat wordt soms pas duidelijk door dingen te ondernemen. Op weekend gaan en een fiets huren, gaan zwemmen, de kinderanimatie die vrolijke workshops organiseert, de kinderdisco… Niets is nog wat het hoort te lijken en soms zijn er zelfs blikken (die me overigens niks kunnen schelen) van ouders die met vraagtekens in hun ogen kijken waarom we een kind dat al zo groot is, zo bij het handje houden.

Naast de hoogtes en de laagtes zijn er ook de zaken die niet meer kunnen. Ze spelen vooral mij parten doordat ze op de meest stomme momenten door mijn hoofd flitsen en de tranen losmaken. Fietsen is daar één van. Als ouder is het echt een mijlpaal als zoon of dochter fietst. Je hebt er uren op geoefend samen en plots zijn ze weg: daar rijden ze hun vrijheid tegemoet op een fietsje met veel te kleine wieltjes. Je hart maakt een sprongetje en tegelijk bonst het tegen 100 per uur in je borstkas. Dat kleine schepseltje fietst alleen en het gaat snel! Dat moment lijkt nu zo ver weg en ook zo banaal geworden. Plots is het iets dat niet meer kan. Nu niet en nooit meer, toch niet op een fiets alleen. Zo zijn er veel dingen. Dingen die je als ouder als normaal aanziet. Plots heb ik zoveel spijt van alle kleine tekeningetjes die ik weggooide. Je kent ze wel, krabbels op de achterkant van het reclamegazetje of op een kladblaadje. “Deze is voor jou mama!” “Waaauw!” roep je dan en na een paar dagen verdwijnt het zaakje bij het papier. Die leuke en ongevraagde tekeningetjes zullen er niet meer komen. Ik heb haar ‘laatste tekening’ (dat is het ook) ingekaderd aan de muur gehangen. Tranen komen op als ik er aan denk ook al is die tekening op dit moment kilometers van mij verwijderd.

Ik kan nog wel even doorgaan met deze dingetjes op te sommen maar waar brengt het mij? Nergens.
Het rouwproces gaat verder, het is lang en hard en dagelijks vecht(en) ik (we) ertegen. Dagelijks als ik haar dwalende oogjes zie doet het mij pijn. Het is als een dolk die door mijn hart gaat. Wat is het jammer hoe het gegaan is, wat is het stom en vreselijk onrechtvaardig. Hopelijk heelt tijd toch wonden, al zal deze wonde wel héél veel tijd in beslag nemen voel ik….

Kus

-X-
Merelmama