Het komt dichterbij: het moment dat we niet langer met z’n drietjes zijn… Manlief slaakt een kreetje tijdens één van onze gezellige we-zouden-beter-slapen-gesprekjes in bed. Ik ben er zo klaar voor om nogmaals de kracht van het vrouwelijk lichaam te mogen ervaren. Ik hoop er stiekem op en ik heb er vertrouwen in dat mijn lijf dat nogmaals kan presteren.

Los daarvan: ook als het niet zo is, dan heb ik daar vrede mee, een gezond kind is toch de hoogste prioriteit en hoe dat exact ter wereld komt maakt eigenlijk echt niet uit. Mijn lichaam heeft het toch maar mooi gedaan om dat alles weer samen te stellen en hoe de exit is, is eigenlijk een fait divers. Ik weet dat vele vrouwen soms niet kunnen of mogen toegeven aan de oerdrang om veiligheidsredenen voor de baby. Daarom is het niet minder wat zij 9 maanden lang hebben gepresteerd. Het blijft toch een ongelooflijk iets zo een baby ‘maken’ (ook al loopt zelfs dat ‘maken’ ook niet altijd van een leien dakje zoals bij ons).

Dochterlief vindt bijvoorbeeld het idee dat de baby geen vast voedsel eet in mijn buik heel onwerkelijk.
Ik probeer de werking van een navelstreng uit te leggen maar de conclusie volgens Merel blijft dat de baby dan gewoon gemalen voedsel krijgt via de streng recht naar de buik :).
Dat baby’s uit de buik komen langs ‘het spleetje’ (wij doen daar hier niet mysterieus over) of bij sommige mama’s langs een sneetje in de buik -zoals bij tante K., tante V. en tante J.- zo ver zijn we al, dat is duidelijk. Wat nog moeilijk is (en probeer dat nu zelf eens uit te leggen) is van ‘wat’ de baby dan gemaakt is, ook die vraag stelt zich. Het concept ‘cellen’ uitleggen aan een 6-jarige is niet simpel, zeker niet als je geen stomme verzinwoordjes wil gebruiken. Ze zal het wel leren, onze pientere meid en ze zal ook leren dat zo’n verse baby helemaal nog niet veel kan…
“Kan die dan al zitten mama?”, “Kan die dan al lachen en kiekeboe spelen met mij?”, “Nee, Mereltje dan kan allemaal nog niet he de eerste maanden (maand is ook al een abstract begrip)”. Teleurstelling op haar gezicht.

Ze vroeg zich ook af of ze al haar medicatie nog moest nemen als ze “grote zus” zou zijn. Ze is in de veronderstelling van een hele lichamelijke transformatie voor zichzelf die dag en we verwachten een beetje een teleurstelling. Ik probeer haar zo goed mogelijk voor te bereiden op wat komt, maar het is moeilijk want eerlijk gezegd weet ik het zelf niet. Het kan rustig zijn -slapen en flesjes geven- maar het kan ook moeilijk zijn -slaaptekort en huilbuien- die zijn er ongetwijfeld ook. Dus een groot vraagteken hangt boven ons gezinnetje van drie en daar gaat ook voor haar de nodige stress mee gepaard. Oja en ik moest haar vanaf de geboorte altijd aanspreken met “grote zus” 😀 .

Het komt wel goed, het wordt zomer en vakantie en ik heb voor haar allerlei leuke kleine dagkampjes voorzien tussendoor. We gaan ook een klein weekje weg, ons dierentuin abonnement is verlengd voor gezellige buggywandelingen en met het zicht op een zomer met meer ongedwongen familiebezoekjes (zalig!) heb ik er echt zin in. Laat die oerdrang maar komen, mijn hormonen draaien op volle toeren!

Wordt vervolgd….

Dikke zoen
-X-
Merelmama