Maand: februari 2019

Reality Check

· Een reactie plaatsen ·

Onze dagelijkse rit naar het revalidatiecentrum breekt weer aan (bij mij wekelijks op maandag), gevolgd door een onderonsje met de ouders van maandag in de wachtzaal. Mama en papa van vorige week vertellen tegen een andere wachtende mama met babytje: “Ze moet terug onder het mes”…

BAM – Reality Check

Het meisje met de goedaardige tumor die in september verwijderd is, moet terug onder het mes. De tumor is terug…

Voetjes op de grond. Het spel is nog niet gespeeld… Hoe vreselijk oneerlijk is het toch dat kleine, onschuldige kindjes zo een grote last met zich mee moeten dragen. Levenslange veroordeling. Waarom? Zomaar… Foutje van Moeder Natuur… 😦 En ik weet ook wel dat elk kind en elke tumor en elk hoofdje gewoon anders is, maar toch…


De dagen die nu volgen zijn er in stijgende spanning. Deze week hebben wij ook onze eerste controlescan. Waar is Tim gebleven…? Is hij terug? Is hij toch op vakantie vertrokken? Is hij op rust? We weten het niet.

Voorts is ze eigenlijk wel superflink! Ik zou haar opeten, mijn flinke vrolijke meid ❤ 🙂 . Haar driftbuien lijken zelfs minder (ofwel is het gewenning langs onze kant dan?) omdat ze zich steeds beter kan uitdrukken. Driftbuien horen dan ook wel bij de leeftijd denk ik. Het is soms moeilijk om het onderscheid te maken. Hoort het bij Tim en operatie of is het gewoon lekker ´kleuteren´ wat ze doet?

Voor de rest gaat het leventje de (aangepaste) gewone gang, al zou ik soms een bordje willen hebben dat zegt: HALLO! TUMOR! Gewoon omdat mensen zo snel vergeten en zo snel gewoon terug naar het oude willen. Alsof er niets gebeurde… Alsof het nu maar moet gedaan zijn met ´rusten´ en onthaasten. Vorige week viel er een bon van Landal in de bus, misschien moet ik daar toch maar eens gebruik van maken, bouwwerf of niet. Gewoon weer even met ons 3 en even gewoon niets doen en wandelen. Na de scan dan, die nu de zon blokkeert met zijn sluierwolken…

Kus
-X-
Merelmama

Onder de mensen

· Een reactie plaatsen ·

Dinsdag was het zover: Terug onder de mensen, terug aan het werk. Een nieuw werk zelfs, met nieuwe mensen en nieuwe taken om te doen en te leren. Spannend als een eerste schooldag en toch relaxed. Het was tijd. Tijd om het hoofdje even terug op een andere post te kunnen zetten. Ook voor Merel want hoe erg ook, 24h op 24h thuis zijn met een kind is écht vermoeiend. Mijn petje af voor alle kleuterleidsters en leerkrachten ter wereld. Zij hebben natuurlijk wel een leerplan en activiteiten om de tijd en de verveling te doden én bij te leren, 2 vliegen in 1 klap. Die vliegen heb ik thuis niet en na 1 maand heeft ze het al het speelgoed wel gezien thuis… Gelukkig heeft ze een topjuf (!) die haar wil thuis onderwijzen 4 uurtjes per week (voorlopig wel genoeg voor haar). Op 2 dagen komt er ook een vriendje en vriendinnetje mee. Daar is ze super blij mee en haar honger naar sociaal contact met de kindjes wordt er wel een beetje mee gestild.

Maar, alle gekheid op een stokje: ik wou zelf ook terug met de hobby’s starten dus dinsdagavond spring ik in mijn yoga-tenue. Een nieuw truitje en nieuwe yogasokken (het bestaat en het is leuk!) en daar ging ik dan voor een uurtje me-time. Dankje aan manlief die me een extra ‘schup onder mijn gat’ gaf want eigenlijk zat ik al, in de veronderstelling dat het maandag was, met mijn pyjama aan in de zetel (ik zal mijn hoofd nog eens vergeten, chance dat het vaststaat aan mijn lijf).
Ik ben net op tijd in de les en rol mijn matje uit. Ik volg Yin-yoga, een echte ontspannende yogasoort waarbij je verschillende minuten in dezelfde pose kan blijven om er echt tot rust te komen. De eerste houding is ‘child’s pose’ (zoek het even op, echt een aanrader als je onderrug ‘moe’ aanvoelt). Ik vlei me neer op het matje en was het de combo van de weemoedige kalme muziek en het feit dat ik daar lag te ontspannen, ik weet het niet, maar plots voel ik een enorm schuldgevoel en tranen opkomen. Ik kon nu voor de eerste keer eigenlijk écht ontspannen, hoe was het mogelijk dat ik een paar weken geleden hier lag te “ontspannen” terwijl mijn kleine meid met zo een tikkende tijdbom in dat kleine hoofdje van haar rondliep… Ik voel me zo onnozel en schuldig tegelijk. Nu lag ze thuis mooi te slapen met papaatje die de wacht hield. Een echt vredig plaatje terwijl het een paar maand geleden ook zo léék maar verre van dat was… Een heel raar gevoel. Na een paar poses lukt het me toch om mijn gedachten wat ‘af’ te zetten. Ik was blij dat ik er was en die avond slaap ik als een roos (en ons meisje gelukkig ook).

1 week gewerkt, 1 week thuisonderwijs, 1 maand thuis en het loopt eigenlijk als een trein. Manlief zei ook dat het raar genoeg is, maar ‘life goes on’. En zo is het ook: alles gaat verder zoals anders ook al is het eigenlijk niet meer hetzelfde. Misschien is dat ook het mooie aan de zaak. De wereld stopte met draaien op 26 december 2018 toen de bom viel. Maar net zoals in oorlog gaat na een bom het leven ook gewoon door ook al is het niet meer 100% hetzelfde.

Kus
-X-
Merelmama

Drukken op start

· 2 reacties ·

Dit weekend lag ik in de zetel. Mijn lichaam had op pauze geduwd. Een griepje, koorts, slap, spierpijn, de hele rim ram. En dat in de laatste week voor ik terug aan het werk ga. Manlief is al begonnen met werken (2 dagen). Het is niet simpel vind ik. Terug ‘hop’ meedraaien in de stroom. Terug doen of er niks aan de hand is, terwijl er zoveel extraatjes zijn bijgekomen om rekening mee te houden. Haar medicatie (op tijd geven, meegeven naar ergens, opvullen op voorhand, genoeg in voorraad…) haar zicht dat beperkt is, haar spraak die beperkt is, haar revalidatie dagelijks, haar driftbuien die toch dagelijks de kop opsteken. Er blijven de scandagen (een héle dag ziekenhuisafspraken) die gepland staan en die weer een boel onzekerheid met zich meebrengen. Er staat ook nog veel te gebeuren in ons huisje. De eindmeet is in zicht maar dat maakt het des te moeilijker. Het is niet ‘over and done’. Het rugzakje is nog maar eens groter geworden en soms weet ik niet of het allemaal wel nog kan dragen.

Ik ben van nature iemand die het glas halfleeg ziet, dat is waar en dat weet ik van mezelf. Dus ik kan het wel relativeren met momenten, maar ik zou soms niet liever doen dan de dag slapend doorbrengen. Ik (we) ben (zijn) ook gewoon heel erg moe. Fysiek en mentaal. We hebben meer dan een maand ‘in de startblokken’ gestaan. Lichamelijk altijd paraat tot sprinten, want dat moest. Dat was soms nodig ook. Toen ze aanvankelijk eerst blind ging zijn, toen ze haar kwamen halen voor weer een spoedscan, toen ze plots stuipen kreeg, toen ze te lang lusteloos bleef na de operatie. Telkens paraat staan, slikken en begrijpen en proberen plaatsen. Telkens ‘hop’ en doorgaan. Telkens ‘ok, en nu…’? Nu valt alles een beetje stil. Het acute tijdperk is voorbij, het chronische tijdperk breekt aan. Eigenlijk is dat ook nog altijd een beetje in de startblokken, maar niet meer voor de sprint, meer voor de langeafstandsloop. En ik loop niet eens graag. We hebben zo lang op pauze gestaan en terug op ‘play’ duwen valt me zwaar, ik durf dat zeggen. Tuurlijk staan er mooie dingen te wachten want zoals het glas halfleeg is, is het ook halfvol. Een mooi nieuw huis, een nieuwe toffe job, nieuwe mensen, meer yogalessen, concerten met het orkest… Maar beginnen aan de ratrace lijkt niet makkelijk en de zin ontbreekt me nog. Misschien komt het wel vanzelf. Misschien toch een reminder dat we eigenlijk toch onszelf voorbijliepen de laatste maanden voor het allemaal begon. Ik probeer zo lang mogelijk vast te houden aan hoe vluchtig het leven is. Wat ik zeg lijkt misschien een contradictie, maar ik WIL niet terug in de ratrace vallen. Ik wil zelf mijn tempo bepalen, ons tempo bepalen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Misschien lukt het wel. Mijn werk zal dichterbij zijn. Pure tijd die ik gewonnen heb. Ik probeer vooruit te kijken, al is het met halfgesloten ogen. Bewust of onbewust, ik weet het niet.

Kus
-X-
Merelmama